Anabella - Rozdział LXXII (cz. 3) - De te fabula narratur

Reszta damskiego towarzystwa prychnęła śmiechem, przyglądając się z daleka, jak Majk nachyla się nad dziewczyną, by usłyszeć jej głos wśród tumultu panującego na sali, ta zaś mówi coś do niego, z kokieteryjną minką patrząc mu prosto w oczy.

– No, no! – mruknęła Dominika. – Bardzo ładna. Mam tylko nadzieję, że to nie jest jedna z tych… no wiecie – skrzywiła się, zerkając znacząco na Justynę, potem na Anitę, a wreszcie na Lodzię. – Lodziu, ty ją znasz?

– Nie – pokręciła głową Lodzia, z uwagą wpatrując się w twarz i sylwetkę dziewczyny, która teraz miękkim ruchem położyła dłoń na ramieniu Majka i gładziła go po nim delikatnie, nadal nie przestając mówić. – Nigdy w życiu jej nie widziałam.

Iza, która również spod oka obserwowała poczynania Werci, stanowczym gestem odstawiła na stół swój pusty kieliszek i jak oparzona poderwała się z miejsca.

– Przepraszam, Vic, muszę na chwilę zajrzeć do kuchni – rzuciła przepraszającym tonem do Victora. – Muszę sprawdzić, czy dziewczyny przygotowały już tort.

– Tylko nie zniknij mi znowu na dłużej, Isabelle – zaniepokoił się Victor, ujmując w locie jej dłoń i przytrzymując na chwilę w swojej. – Pamiętaj, że przed dwudziestą ma być twoja niespodzianka!

– Oczywiście, pamiętam – uśmiechnęła się mechanicznie, po czym, zebrawszy ze stołu kilka brudnych naczyń, ustawiła je na porzuconej wcześniej tacy i ruszyła wzdłuż stołu.

– Iza, a może ty coś wiesz o tej dziewczynie? – zatrzymała ją Ania, odwracając się na krześle i chwytając ją za ramię w chwili, gdy przechodziła obok.

– O jakiej dziewczynie? – zapytała z głupia frant Iza.

– No… o tej! – wskazała jej oczami Lodzia.

– O tej, co gada z Majkiem – doprecyzowała konspiracyjnie Dominika. – Znasz ją?

Iza dla świętego spokoju spojrzała w stronę baru, natrafiając akurat na moment, kiedy Wercia podniosła rękę, by wsunąć ją we włosy Majka. Natychmiast odwróciła wzrok.

– Tak, bywa tu czasami – odparła obojętnym tonem. – Ma na imię Weronika. Przynieść komuś jeszcze coś do picia?

– Dla mnie jakieś mocniejsze piwko – poprosił Wojtek.

– Dla mnie też – podchwycił Pablo. – Jean-Pierre, pijesz? Przynieś nam dwa, okej, Iza?

– Jasne – uśmiechnęła się, z ulgą ruszając w stronę zaplecza.

Kątem oka widziała, że Majk odchodzi z Wercią w głąb sali, jednak nie chciała patrzeć otwarcie za nimi, tym bardziej że pozostałe towarzystwo ze stolika i tak obserwowało tę scenę z najwyższą uwagą.

– Weronika? – dobiegł do niej z daleka zaintrygowany głos Asi. – Nigdy nie wspominał nikogo o takim imieniu.

– To dobrze czy źle? – zapytała wesoło Justyna.

– Trudno powiedzieć – odparła Dominika. – Ale chyba dobrze.

– Dajcie mu już spokój, hetery! – wtrącił lekceważąco Pablo. – Nie doszukujcie się drugiego dna tam, gdzie go nie ma, co?

„Właśnie!” – pomyślała nie bez irytacji Iza, czując nagłą wdzięczność dla Pabla za tę prostą lecz stanowczą replikę. – „Przestańcie już go swatać i bez przerwy zarzucać aluzjami… jak mnie i Vica!”

Po czym, pozdrowiwszy nieco sztucznym uśmiechem Wiktorię i Kamilę zajęte obsługą tłoczących się przy barze klientów, udała się na zaplecze, w drzwiach mijając się z Zuzią. Ta ostatnia, oddelegowana właśnie przez Olę do obsługi sektora C, dygnęła grzecznie przed Izą i ruszyła na salę, by obsłużyć jeden ze stolików pod ścianą, zajmowany właśnie przez młodego mężczyznę ubranego w bluzę z kapturem zarzuconym na głowę.

– Co panu podać? – zapytała grzecznie.

– Mały żywiec – odparł gość, siadając na krześle, lecz nie ściągając z głowy kaptura. – Tylko poproszę z butelki, nie z dystrybutora.

– Tak jest – skinęła głową dziewczyna. – Coś jeszcze?

– Nie, dzięki, to wszystko – mruknął, po czym nagle przechylił się w jej stronę i chwycił ją za nadgarstek. – Przepraszam. Jest może dzisiaj w pracy Iza Wodnicka?

– Ach… tak, oczywiście – odparła zaskoczona Zuzia, odruchowo wycofując rękę. – Szefowa jest, tylko że teraz jest bardzo zajęta obsługą urodzin, proszę pana.

– Szefowa? – powtórzył gość z nutą niedowierzania w głosie.

– Tak, proszę pana – potwierdziła za powagą Zuzia. – Oczywiście jeśli trzeba, to mogę ją zawołać, chociaż teraz ma niedużo czasu, bo zajmuje się gośćmi z Belgii i…

– Ach, gośćmi z Belgii! – podchwycił żywo klient. – Rozumiem… Gdzie oni są?

Zuzia uprzejmym gestem dłoni wskazała mu stół urodzinowy ustawiony pod przeciwległą ścianą w okolicach baru.

– Tam – odpowiedziała grzecznie. – Czy mam przekazać szefowej, że pan o nią pytał?

– Nie, nie… nie trzeba – mruknął mężczyzna, mocniej naciągając kaptur na czoło. – Skoro jest zajęta, to nie będę jej przeszkadzał. Proszę nic jej nie mówić i przynieść mi tylko to piwo, okej?

– Tak jest, proszę pana – odmeldowała się Zuzia. – Za chwilę przyniosę.

Po czym, zebrawszy zamówienia również z dwóch sąsiednich stolików, udała się na zaplecze, po drodze zostawiając Kamili zlecenie na napoje.