Anabella - Rozdział LXXII (cz. 7) - De te fabula narratur

Zapowiedź mającej się za chwilę zacząć dyskoteki zelektryzowała młodych gości lokalu, którzy jeden po drugim dopijali napoje, odstawiali puste naczynia na stoliki i podrywali się z miejsc w gotowości do zabawy. Z ust do ust podawano sobie wiadomość otrzymaną od didżeja Antka, który już od godziny zajmował stanowisko za konsolą, szykując się do uruchomienia dyskoteki, a głoszącą, iż na początek ma się odbyć tradycyjny walc urodzinowy w wykonaniu przyjaciół szefa lokalu, zaś poprzedzić ma go jakiś bliżej nieokreślony „występ artystyczny”. I choć wszyscy woleliby od razu zacząć własne tańce, ta enigmatycznie brzmiąca zapowiedź siłą rzeczy budziła zaciekawienie wśród tłumu.

Młody klient w kapturze na głowie, który od prawie godziny siedział samotnie przy jednym ze stolików sektora C pod ścianą, bez pośpiechu dopił swoje odgazowane już piwo i również podniósł się z miejsca, by wraz z innymi udać się w okolice parkietu. Dotarłszy tam, skrzywił się z niechęcią na widok przechodzącego nieopodal właściciela lokalu, który, pozdrawiając po drodze licznych znajomych klientów, udał się w kąt z konsolą i pochylił się nad siedzącym tam chłopakiem, by wydać mu jakieś instrukcje.

Jednak po chwili cała uwaga zakapturzonego klienta skupiła się na ubranej w czarną bluzkę i kelnerski fartuszek dziewczynie, która skromnie przystanęła na brzegu parkietu w towarzystwie blondwłosej koleżanki z długim warkoczem i kilku innych, nieznanych mu z widzenia osób. Wszyscy śmiali się i szeptali coś konspiracyjnie między sobą. Tymczasem młody didżej, któremu oprócz charakterystycznie rozczochranego szefa towarzyszył teraz również inny mężczyzna ubrany w granatową koszulę, ustawił przy brzegu parkietu krzesło i mikrofon, a następnie wyjął zza konsoli gitarę akustyczną w czarnym pokrowcu i podał ją tamtemu z porozumiewawczym uśmiechem.

Towarzystwo ze stołu urodzinowego, które zgromadziło się wokół Izy, Lodzi, Ani i Pabla, zareagowało na ten widok brawami i przeciągłym okrzykiem uznania.

– Victor będzie śpiewał! – oznajmiła radośnie Ania. – Ach, co za niespodzianka! Nic nam nie powiedział! Luc, Jean-Pierre, vous l’avez su? *

Obaj Belgowie pokręcili przecząco głowami, obserwując szykującego się do występu kolegę z mieszaniną rozbawienia i uznania. Klient w kapturze, który z wytężoną uwagą śledził tę scenę, przenosił spojrzenie w tę i z powrotem z rozgadanej grupki przyjaciół na siedzącego już na krześle i zajętego strojeniem instrumentu mężczyznę w granatowej koszuli, za każdym razem zahaczając wzrokiem o twarz Izy, która stała w miejscu i – podobnie jak jej towarzysze – patrzyła na niego z miną wyrażającą najwyższe zaskoczenie.

Na znak szefa, który z nakazującą, surową miną podał mu drugi mikrofon, Antek wziął go do ręki i wyszedł na oświetlony mocnym światłem przód parkietu.

– Proszę o ciszę! – rzucił nieco stremowanym ale silnym głosem, na co zebrani uciszyli się stopniowo. – Okej… dziękuję! Zanim zaczniemy dyskotekę, mamy w programie jeszcze dwa punkty, z których jeden niektórzy z was już znają, jak myślę… będzie to tradycyjny walc urodzinowy naszych stałych klientów i przyjaciół. Ale najpierw w imieniu szefa i moim własnym zapraszam wszystkich na niespodziankę, jakiej w tym lokalu jeszcze nigdy nie było. Będzie to występ naszego belgijskiego gościa, Victora, który wykona dla nas na żywo francuski utwór z akompaniamentem na gitarze!

W tym miejscu, zamiast spodziewanej głośnej reakcji, na sali zapadła jeszcze większa cisza i tłum z zaciekawieniem zwrócił oczy na mężczyznę w granatowej koszuli, który oparł sobie na kolanie przygotowaną gitarę i energicznym ruchem głowy odrzucił z czoła wpadający mu do oczu kosmyk półdługich brązowych włosów, jednocześnie wolną ręką ustawiając sobie odpowiednią pozycję mikrofonu.

– Dżjękuję! – powiedział do niego po polsku z zabawnie miękkim akcentem.

(c.d.n.)

* Luc, Jean-Pierre, vous l’avez su? (fr.) – Luc, Jean-Pierre, wiedzieliście o tym?