Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 1)

– Mam jeszcze jedną rzecz do załatwienia – oznajmił tajemniczo Victor, kiedy oboje z Izą zmierzali w stronę wejścia na stare miasto. – Skręcimy na chwilę do tej kawiarni… o tu!

Wskazał jej ręką jasno oświetlony lokal w bocznej linii kamienic, tuż przed wejściem w ciemną czeluść Bramy Krakowskiej. Iza posłusznie ruszyła z nim we wskazanym kierunku.

„Każdy ma swój sposób na terapię” – tłukło jej się po głowie. – „Ale jeśli dzisiaj poszedł z Wercią, żeby ciałem leczyć rany duszy…”

Ze ściśniętym sercem weszła do kawiarni za Victorem, który natychmiast podszedł do baru i przyciszonym głosem zapytał o coś siedzącego tam chłopaka. Ten poderwał się i spod blatu wyciągnął wielki bukiet czerwonych róż, które ostrożnie podał mu nad ladą, zerkając przy tym ze znaczącym uśmiechem na Izę.

– Dżjękuję – ukłonił się uprzejmie Victor, przejmując od niego kwiaty i dyskretnym gestem przekazując mu zwinięty w drugiej dłoni banknot. – Miłego wjeczoru.

Na widok kwiatów Iza ocknęła się ze swych smętnych myśli i spojrzała na niego ze zdziwieniem podszytym delikatnym niepokojem. Victor wskazał jej wyjście z kawiarni i uprzejmie przytrzymał jej drzwi, kiedy wychodziła. Po chwili znów znaleźli się na pustawej już o tej porze ulicy.

– Voilà – uśmiechnął się, podnosząc w górę kwiaty. – Ces fleurs sont pour toi, bien évidemment, mais elles sont lourdes, donc, pour l’instant, c’est moi qui vais les porter*.

– Okej – uśmiechnęła się zmieszana Iza. – Chociaż wcale nie musiałeś kupować mi kwiatów. To miłe, ale…

– Musiałem – przerwał jej stanowczo Victor, wolną ręką ujmując jej dłoń i pociągając w stronę wejścia na stare miasto. – Ale teraz chodźmy szybko, Isabelle. Chodźmy do naszego miejsca z najpiękniejszym widokiem na Lublin!

– Na Plac Po Farze? – upewniła się, bez protestu dając się prowadzić tam, gdzie chciał.

– Oui – skinął głową Victor. – Właśnie tam.

Było już po dwudziestej drugiej, jednak o ile w innych częściach miasta ulice powoli pustoszały, na starówce nadal utrzymywał się dość intensywny ruch, zważywszy na otwarte jeszcze w pełni puby i restauracje. Po wybrukowanych uliczkach niosły się śmiechy i odgłosy rozmów snujących się tam grupek młodzieży, zwracały też uwagę romantycznie przytulone sylwetki kilku zakochanych par, które spacerowały po starówce, wdychając świeże wieczorne powietrze.

„Tak, na pewno poszedł z Wercią” – myślała z rozgoryczeniem Iza, przyglądając się od tyłu jednej z takich par. – „Po co innego akurat dzisiaj by do nas zaglądała? Umówił się z nią na odreagowanie… na bank! Ale co się dziwić? Widocznie tego potrzebował bardziej niż jakiejś tam głupiej rozmowy ze mną w trybie terapii…”

Plac Po Farze był prawie pusty, tylko kilkoro młodych ludzi siedziało na kamieniach w rogu, tocząc hałaśliwą rozmowę co jakiś czas przerywaną gromkimi wybuchami śmiechu. Victor ominął ich i poprowadził Izę prosto do murku, sponad którego rozciągał się widok na nocną panoramę miasta. Przez kilkadziesiąt sekund oboje patrzyli w milczeniu na rozpościerającą się przed nimi feerię świateł, z których coraz więcej już gasło, miasto bowiem powoli kładło się do snu.

– Chciałem przyjść właśnie tutaj, Isabelle – odezwał się Victor cichym, miękkim głosem. – Bardzo mi na tym zależało. Wiesz dlaczego?

Iza odruchowo pokręciła głową.

– Bo chcę, żeby to miejsce na zawsze pozostało nam w pamięci – wyjaśnił jej z powagą. – I żebyśmy zawsze, nawet po długich latach, mogli je wspominać jako miejsce narodzin naszego wspólnego szczęścia.

Iza drgnęła, zaalarmowana nie tylko samą treścią jego słów, ale i niepokojąco aksamitnym tonem jego głosu. Serce mocniej jej zabiło, ściśnięte nagłą obawą, że on… Ach, po co przyniósł tu te kwiaty? Po co w ogóle kupił je dla niej? Czekały wszak w kawiarni już przygotowane, jakby z góry przewidziane na ten wieczór… wieczór, w trakcie którego romantycznie zaśpiewał dla niej w Anabelli jej ulubiony utwór, w ten sposób publicznie wyznając jej uczucie. Czyżby teraz miał zamiar… ach, nie, tylko nie to! Zmrożona tą myślą Iza wyprostowała się i zesztywniała, gorączkowo próbując znaleźć jakikolwiek pretekst do tego, by przerwać rozmowę. Nic jednak nie przychodziło jej do głowy.

(c.d.n.)

* Ces fleurs sont pour toi, bien évidemment, mais elles sont lourdes, donc, pour l’instant, c’est moi qui vais les porter (fr.) – Te kwiaty oczywiście są dla ciebie, ale są ciężkie, więc na razie ja będę je niósł.