Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 10)

Szczęśliwa, że choć na chwilę może zająć się przyziemnymi czynnościami, które da się wykonać automatycznie i nie myśleć przy nich o niczym, zabrała się za składanie na jeden stosik brudnych naczyń i sztućców, oddzielając je od góry zużytych serwetek i różnokolorowych słomek do napojów.

– Super, a ja posprzątam te papierki i gumę z balonów – podjął Majk, przykucając na środku salonu i obiema dłońmi zgarniając porozrzucane po podłodze i dywanie śmieci.

Harmonijna współpraca szybko zaowocowała względnym uprzątnięciem salonu, choć na fotelach i w jednym rogu kanapy nadal piętrzyły się koce i pozwijane w kłębki prześcieradła, których składaniem Majk nie miał zamiaru zawracać sobie głowy. Oboje z Izą wynieśli zebrane śmieci i brudne naczynia do kuchni, te pierwsze wrzucając do śmietnika, drugie zaś ustawiając spiętrzone na blacie nad zmywarką.

– I tak już to zostawmy – zadecydował Majk, myjąc dłonie pod kranem, po czym sięgnął do szafki nad zlewem po czyste szklanki. – A teraz powiedz mi, mała, czego się napijesz? Woda? Sok? Mam świeży pomarańczowy. A może coś ciepłego, hmm? Herbata? Kakao?

Iza patrzyła na niego z wahaniem.

– No, elfiku, decyduj się! – rzucił wesoło, stawiając szklanki na brzegu stołu i rozkładając ręce. – Bo nie wiem, czy wstawiać wodę w czajniku… no już, szkoda czasu!

– A masz jakiś alkohol? – zapytała cicho.

– Alkohol? – zdumiał się, natychmiast poważniejąc i ze zdwojoną uwagą przyglądając się jej bladej, wymęczonej twarzy.

– Aha – pokiwała głową. – Jakikolwiek… byle chociaż trochę zaszumiało w głowie…

Majk podszedł do niej i popatrzył jej prosto w oczy.

– To jest aż tak źle?

– Aż tak – przyznała ze smutkiem. – Wiem, że nie powinnam, sama przecież pilnowałam cię kiedyś, żebyś nie pił brandy… Ale dzisiaj muszę. Muszę, Majk.

Pokiwał powoli głową i odwrócił się, by otworzyć lodówkę.

– Zawsze mam w zanadrzu kilka butelek piwa – odpowiedział rzeczowo, schylając się, by przejrzeć zawartość najniższej półki. – Jest też wino… dobre, kolumbijskie. Chcesz? – podniósł głowę. – Czerwone, wytrawne.

Iza również schyliła się, by spojrzeć na leżące w lodówce butelki.

– A nie masz nic mocniejszego? – zapytała niepewnie.

– Hmm – mruknął, zerkając na nią jakby na nowo zdziwiony, po czym sięgnął na sam tył półki, wygrzebując stamtąd napoczętą butelkę markowej wódki. – Z mocniejszych to mam tylko taką czyściochę. Nie piję tego, używam wyłącznie do podlewania mięsa przy pieczeniu. Może być? – zerknął na nią badawczo, wyciągając w jej stronę rękę z butelką, by pokazać jej etykietę. – Jakościowa, tyle że już otwarta.

– W sam raz – skinęła głową.

Majk zamknął lodówkę i wyprostował się z butelką ręce, nadal nie odrywając badawczego spojrzenia od jej twarzy.

– Okej – odparł cicho, wskazując jej wyjście z kuchni. – Chodźmy.