Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 11)

– Dobrze się składa – oznajmił Majk, stawiając na stole obok butelki wódki śnieżnobiałe, tekturowe pudełko, które wyjął z jednej z szuflad komody. – Wypróbujemy jeden z moich skarbów z magicznej szuflady. Dopiero co pokazywałem je Tosi i nie sądziłem, że tak szybko będę miał okazję zrobić z nich użytek.

Siedząca na kanapie Iza z mimowolnym zaintrygowaniem obserwowała jego gesty.

– Co to jest? – zapytała w końcu.

Majk uśmiechnął się lekko i podniósł wieko pudełka, odsłaniając komplet nowiutkich kieliszków, w identycznym kształcie i wielkości jak te, z których ostatni trzy miesiące wcześniej stłukł na jej oczach w gabinecie Anabelli.

– Ach! – szepnęła zaskoczona.

– No? Jak ci się podobają? – zapytał wesoło, wyciągając z pudełka dwa z nich i stawiając je przed nią na stole. – Totalna nówka, odebrałem je dosłownie dwa dni temu. I skoro mój elfik ma dzisiaj pomysł, żeby upić się wódką, to przynajmniej zadbamy o odpowiednią oprawę tej imprezy!

Iza uśmiechnęła się bledziutko, rozumiejąc, że w ten sposób chce ją rozweselić i przełamać ciężką atmosferę, która wisiała w powietrzu od momentu, gdy wsiadła do samochodu pod swoją kamienicą. Choć od ponad pół godziny nie przeszli jeszcze do meritum, napięcie związane ze zbliżającą się rozmową udzielało się i jej, i Majkowi, w którego zachowaniu spod uśmiechu i żartobliwego tonu przezierał z trudem skrywany niepokój. A jednak obojgu tak ciężko było zacząć ten nieszczęsny temat…

Uznawszy, że powinna w jakiś sposób zareagować na nowy komplet firmowych kieliszków, Iza ostrożnie ujęła w palce jeden z nich i podniosła go pod światło, by obejrzeć grawer układający się w znajomy, jakże wymowny ciąg liter. Anabella. Połączenie dwóch imion jedynej kobiety, którą Majk kochał na wyłączność i na wieki. Serce zabiło jej mocniej, a duszą szarpnęły wyrzuty sumienia. Wszak to ona była winna tego, że stracił dwa ostatnie kieliszki ze starego kompletu! Czy ten nowy zamówił po to, by w pewnym sensie odzyskać swą utraconą pamiątkę sentymentalną?

– Taki sam napis jak na tamtych… tylko inna czcionka – zauważyła cicho.

– Aha – przyznał spokojnie Majk, siadając obok niej na kanapie i odkręcając zakrętkę butelki z wódką. – Tym razem wybrałem trochę inną, delikatniejszą i bardziej pasującą do… do mojej wizji świata – uśmiechnął się lekko. – Ale poza tym są takie same jak tamte, tyle że całkiem nowe, a przez to pozbawione jakiejkolwiek historii. Ona dopiero teraz będzie się pisać… a raczej pić! – zażartował. – To pierwszy krok do nadania im wartości sentymentalnej, której na razie jeszcze nie mają, ale której powoli nabiorą.

To mówiąc, nalał wódki do kieliszka, który stał na stole, a następnie wyjął drugi z ręki Izy, również napełnił go przeźroczystym płynem i oddał jej ostrożnym gestem.

– Tylko uważaj, nie wylej – powiedział ostrzegawczym tonem. – Może trochę za dużo ci tego nabomboliłem, ale nic nie szkodzi, nie musisz przecież wypić wszystkiego. Ja napiję się z tobą, wprawdzie obiecałem, że odstawiam mocny alkohol, ale cyrograf dotyczył brandy, o wódce nie było mowy. A skoro dzisiaj nawet ty potrzebujesz resetu… Chcesz łyka soku pomarańczowego na popitkę?

Iza pokręciła głową przecząco i natychmiast podniosła kieliszek do ust, łapczywie zanurzając wargi w piekącym płynie. Choć smak wódki był równie odpychający jak smak brandy, myśl o tym, że dzięki niej za chwilę zaszumi jej w głowie i być może wtedy z serca zejdzie wreszcie ten nieznośny ścisk, dodała jej odwagi i motywacji do wlania sobie jednym łykiem do gardła prawie połowy zawartości kieliszka. Efekt był podobny jak pół roku wcześniej przy brandy – oszołomiona haustem mocnego alkoholu, w pierwszym momencie zakrztusiła się i musiała odkaszlnąć, z trudem łapiąc odcięty oddech, a do tego palący w gardło płyn sprawił, że z oczu pociekły jej łzy.

(c.d.n.)