Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 12)

Majk patrzył na to spod oka z poważną miną, jakby w głębi duszy nie do końca akceptował ten sposób radzenia sobie z trudnymi emocjami, jednak nie przeszkadzał jej w tym. Dopiero kiedy z determinacją zacisnąwszy powieki, drugim łykiem wychyliła resztę wódki, on również jednym szybkim haustem opróżnił swój kieliszek i przysiadł się do niej bliżej, obejmując ją ramieniem.

– Okej, Izula – zagadnął łagodnie. – Wypiłaś swoją wódę, ja łyknąłem ci do towarzystwa, nasze nowe firmowe kieliszki przeszły chrzest bojowy. Procedura dopełniona. A teraz gadaj, co się stało, że poturbowało cię do tego stopnia. I przede wszystkim mów, kto maczał w tym palce.

– Nie domyślasz się? – westchnęła smutno.

Mówiąc to, wyciągnęła ku niemu rękę z pustym kieliszkiem. Odczytując sens zawarty w tym geście, Majk zawahał się, lecz w następnej chwili posłusznie odkręcił butelkę i nalał kolejną porcję wódki najpierw jej, a potem sobie. O ile jednak on nie dotknął swojego kieliszka, o tyle Iza bez zastanowienia pociągnęła ze swojego jak największego łyka, krzywiąc się przy tym i lekko krztusząc. Majk przyglądał się temu spod oka.

– Domyślam się tylko częściowo – odpowiedział zachowawczo na jej pytanie. – A to dlatego, że mam w głowie aż trzech kandydatów, których można by nominować do tego niechlubnego Oskara. Pierwszy w kolejce jest Victor, bo to z nim poszłaś wieczorem na miasto… – zawiesił na chwilę głos, patrząc na nią badawczo. – Mów, Iza. To on coś naodwalał?

Iza w odpowiedzi podniosła tylko kieliszek do ust i wychyliła z niego resztę wódki.

– Drugi kandydat to ten twój Misiek – podjął Majk, lekko przygryzając wargi. – Biorąc pod uwagę jego pozycję w twoim sentymentalnym rankingu, a do tego sposób, w jaki zazwyczaj raczy cię traktować, nominuję go za każdym razem, kiedy widzę cię w takim stanie. Ale akurat dzisiaj to mi się wydaje mniej prawdopodobne. A trzeci to oczywiście ten idiota Krawczyk.

Na ostatnie nazwisko Iza lekko pokręciła głową.

– Czyli nie on? – upewnił się, nie odrywając od niej skupionego spojrzenia. – To dobrze, bo akurat dzisiaj był u nas w firmie.

– Jak to… był w firmie? – powtórzyła ze zgrozą, natychmiast podnosząc na niego wystraszone spojrzenie. – Krawczyk? We własnej osobie?

– We własnej – pokiwał głową. – Oczywiście incognito. Przylazł cichaczem i włóczył się po sali. Miałaś rację, rzeczywiście wygląda jak widmo. Kiedy zorientował się, że zauważyłem go i rozpoznałem, spłoszył się i zwiał natychmiast, jakby go diabli gonili. Pewnie chciał z daleka popodziwiać sobie Lodzię, ale miał pecha, bo przypadkiem trafił na mnie. Cóż, przykra sprawa – dodał z ironicznym przekąsem. – Nie po raz pierwszy mam zaszczyt rozczarować pana Sebastiana.

– Pablo o tym wie? – zapytała zmrożona tą wiadomością Iza, na chwilę zapominając o własnych problemach.

– Wie, pewnie, że wie – westchnął Majk. – Musiałem niestety zepsuć mu tym humor w urodziny, ale co zrobić… musi wiedzieć o wszystkim, co dotyczy frajera. W każdym razie to było niedługo po twoim wyjściu z Victorem, więc kiedy wysłałaś mi tego smsa, w pierwszej chwili przestraszyłem się, że może Krawczyk poszedł za wami i miałaś z nim jakąś nieprzyjemną okoliczność.

– Nie – odparła ze smutkiem. – Chyba nawet wolałabym, żeby tak było… ale nie.

– Czyli to Victor? – zapytał cicho Majk.

Iza pokiwała głową twierdząco i odstawiwszy swój pusty kieliszek na stół, sięgnęła po jego, nadal pełny, po czym, przelawszy zawartość do swojego, podniosła go do ust, jednym długim łykiem wypijając ponad połowę.

– Wybacz – szepnęła ze skruchą.

– Nie szkodzi – odparł łagodnie. – Naleję sobie drugi. A twojego limitu i tak cały czas pilnuję, nie bój się. Kiedy ocenię, że zbliżasz się do granicy bezpieczeństwa, zabiorę ci tę wódę i wypiję ją sam. Ale póki co, nie żałuj sobie, masz u mnie jeszcze bufor na dwa albo nawet trzy takie kieliszki.

(c.d.n.)