Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 13)

Iza uśmiechnęła się leciutko, czując, że wypita wódka wreszcie zaczyna przynosić pożądany efekt, gdyż w głowie delikatnie jej zaszumiało, a rozgrzane od wewnątrz ciało powolutku zaczęło się rozluźniać. Z westchnieniem przechyliła głowę na ramię Majka i przymknęła oczy.

– No to mów – dobiegł do niej jego cichy głos. – Co on znowu nawyprawiał?

– To nie była jego wina – odparła smutno, nie otwierając oczu. – To ja jestem wszystkiemu winna. Sama do tego doprowadziłam.

– Do czego?

– Do tego, że poprosił mnie o rękę… pocałował… a ja go odepchnęłam, zostawiłam go samego na ulicy i uciekłam jak ostatnia idiotka.

– Oświadczył ci się? – w głosie Majka zabrzmiało zaskoczenie.

– Aha – pokiwała głową, czując, że oczy znów zaczynają ją szczypać, a głos więźnie jej w gardle. – Wyznał mi miłość, dał kwiaty… a ja go odrzuciłam… i spaliłam wszystkie mosty… Upokorzyłam siebie i jego… i… i… czuję się z tym tak okropnie…

Majk nie odpowiedział. W pokoju zapanowała ciężka jak ołów cisza. Ach, jaka straszna była dzisiaj ta terapia, jaka trudna! Niczym bolesna operacja, która co prawda ratuje życie, ale tak wiele kosztuje! Oczywiście najważniejsze było to, że nie została z tym sama, że wydusiła już z siebie najgorsze, a za moment wyrzuci z siebie i resztę. Wszystko będzie dobrze, wszak Majk sam to powiedział… a jednak nadal było jej tak źle i tak ciężko na sercu… Dlaczego milczał? Powinien przecież jakoś ją pocieszyć… podtrzymać na duchu w przyjacielskim trybie terapii… Ech… jak to dobrze, że przynajmniej wódka zaczęła już działać! Czucie w palcach stopniowo słabło, a świat powoli zaczynał kręcić się pod powiekami jak niemrawa, zepsuta karuzela. Właśnie! Dlaczego kręciła się tak powoli? Należało ją przyśpieszyć! Dać więcej czadu, dolać oliwy do ognia…

– Nalejesz mi jeszcze wódki? – poprosiła cichutko.

– Mhm – mruknął Majk.

Nadal nie uchylając powiek, poczuła, że porusza się i wychyla w stronę stołu, by spełnić jej prośbę. W następnej chwili w jej dłoni wylądował kieliszek, który wzięła po omacku z jego rąk i łapczywie podniosła do ust.

– Jeszcze – szepnęła, opróżniwszy jego zawartość do dna, i znów na oślep wyciągnęła go ku niemu. – Mam prawo jeszcze do dwóch, tak?

– Do dwóch maksymalnie – zaznaczył Majk, posłusznie dolewając jej alkoholu. – Ten jest przedostatni.

Pokiwała głową na znak, że akceptuje to ograniczenie, po czym wychyliła płyn z kieliszka, już niewiele czując jego smaku, a jedynie rejestrując piekący żar w gardle i na języku.

– I daj mi od razu ten ostatni… proszę.

Kolejne dwa łyki, które palą w gardło jak rozżarzona piekielna smoła… Ale tak trzeba! To na pewno pomoże! Tak będzie lepiej.

– Już wystarczy, elfiku.

Cichy szczęk szkła zaświadczył o tym, że Majk nalewa wódki teraz sobie i wypija ją, przez cały czas używając tylko jednej ręki, bowiem drugie ramię, którym wciąż ją obejmował, miał uwięzione za jej plecami.

– Wypiję to sam do końca, żeby cię nie kusiło – oznajmił jej stanowczo.

Iza nie protestowała, uznając, że wchłonęła już wystarczającą ilość alkoholu do tego, by osiągnąć upragniony efekt. Jej dłonie i stopy zaczęło ogarniać delikatne, przyjemne odrętwienie… stan znieczulenia, który niebawem dotrze też do jej serca i głowy… Oparła się wygodniej na kanapie, przytulając policzek do ramienia Majka, jak to miała w zwyczaju podczas ich rozmów w trybie terapii. On chyba pił dalej, bo w panującej w salonie ciszy raz za razem rozlegał się cichy szczęk szkła zahaczającego o inne szkło. Byle nie wypił za dużo! Jeszcze mu zaszkodzi… Na szczęście butelka była już napoczęta, ale i tak alkoholu było w niej sporo… choć teraz już chyba niewiele… To znaczy ile?

Zmusiła się do tego, by uchylić powiekę, i zrobiła to dokładnie w momencie, gdy Majk, wychyliwszy zawartość ostatniego kieliszka, odstawił go na stół obok pustej butelki.

– Dobra, to teraz opowiedz mi wszystko po kolei – zażądał, rozsiadając się wygodniej i poprawiając ramię, którym ją obejmował. – Znieczuliłem się na tyle, że już mogę słuchać.

(c.d.n.)