Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 14)

Iza pokiwała głową i powoli, z trudem dobierając słowa, opowiedziała mu o wszystkim, co wydarzyło się od momentu, kiedy wyszła z Victorem na wieczorny spacer po Lublinie. Mówienie o tym przychodziło jej z trudem nie tylko ze względu na emocje powiązane z tym tematem, ale również z racji coraz mocniej działającego na nią alkoholu, pod wpływem którego usta jej drętwiały, a język dziwnie kołowaciał. Jednak z drugiej strony każde wypowiedziane zdanie przynosiło jej psychiczną ulgę, jakby ciążący na jej sercu kamień stopniowo tracił wagę, częściowo przerzucany na barki drugiego człowieka. Tak, właśnie tego potrzebowała – opowiedzenia o tym komuś, kto rozumiał ją i nie potępiał, wyrzucenia tego z siebie, choćby w formie monologu.

Majk słuchał jej w milczeniu, nie przerywając ani jednym słowem. Alkohol, którego w szybkim tempie wypił ponad połowę butelki, działał również na niego, choć w dużo mniejszym stopniu niż na Izę, której skołowana głowa coraz bezwładniej ciążyła mu na ramieniu.

– Najgorsze jest to, że sama to sprowokowałam – mówiła smutnym, niewyraźnym głosem. – Mam z tego powodu straszne wyrzuty sumienia… To był taki moment, że sama nie wiedziałam, czego chcę… i właściwie to do tej pory tego nie wiem. Mam okropny mętlik w głowie, wszystko mi się miesza… Tak dziwnie się czuję…

Majk pokiwał powoli głową i podniósł rękę, by pogładzić ją po zmierzwionych, rozsypanych w bezładzie włosach.

– Wiem, Izulka – odparł cicho. – Dobrze znam to uczucie. Sam nieraz miałem podobnie i zawsze to był znak, że coś się w życiu zmienia. Że trzeba wszystko na nowo poukładać sobie w głowie.

– Pewnie tak – przyznała z namysłem. – Tylko że widzisz… ja nawet nie umiem określić, w czym jest rzecz. Nie umiem uchwycić myślą tego czegoś, co mnie męczy… chociaż męczy mnie już od jakiegoś czasu. A dzisiaj chyba po prostu przyszedł moment krytyczny i coś musiało pęknąć. Nie wiem, jak mam to ogarnąć… Z jednej strony nie mogę sobie darować tego, że skrzywdziłam Vica, a z drugiej mam przeczucie, że tego i tak nie dałoby się uniknąć, bo… bo to się po prostu musiało tak skończyć. Zresztą wszystko, co robię w takich sprawach, finalnie kończy się katastrofą. Tak jest zawsze… zawsze! Co z tego, że chcę dobrze, skoro i tak wychodzi źle? Jestem ciągle taka głupia i naiwna…

– Przestań – pokręcił głową, mocniej przytulając ją do siebie. – Nie jesteś głupia, tylko trochę zagubiona… jak niejeden… Zresztą trudno się temu dziwić, kiedy w grę wchodzą życiowe sprawy najwyższej rangi. Ja sam przekonałem się, że tu nie ma prostych algorytmów, a najgorszą sytuacją, w jakiej można się znaleźć, jest pat… ten cholerny pat, z którego tak ciężko się wydobyć… Dlatego dobrze rozumiem Victora. I w pewnym sensie doceniam to, co zrobił.

– Doceniasz?

Pomimo postępującego upojenia alkoholowego Iza podniosła głowę i spojrzała na niego z mieszaniną zdziwienia i wyrzutu. Obraz jego twarzy był na tyle mętny i rozmyty, że ledwie widziała jej kontury, a do tego zdało jej się, iż jego oczy połyskują fosforyzująco błękitną poświatą… Nie, tylko nie to! Nie myśleć o Michale! Nie o nim! Zapomnieć! Zapomnieć na zawsze!…

– Mhm – mruknął Majk. – Frajer miał odwagę pójść va banque i załatwić rzecz po męsku. Co mu z tego wyszło, to inna rzecz, ale jednak trudno tego nie docenić.

– Ale przecież on z góry wiedział, jakie jest moje zdanie – westchnęła Iza, znów spuszczając głowę i przymykając oczy. – Mnóstwo razy mówiłam mu, że z tego nigdy nic nie będzie i że możemy być tylko przyjaciółmi. Wydawało mi się, że to rozumie i że sam też chce zachować nasze wyważone status quo. I co? Jednak nie. Wolał to zepsuć… spalić mosty… wszystko tak bez sensu zniszczyć…

Majk uśmiechnął się na wpół ze smutkiem, na wpół z przekorą.

– To ryzyko jest wliczone w zasady gry – zauważył, odchylając głowę na oparciu kanapy i zapatrując się w miejsce, gdzie ściana łączyła się z sufitem. – W każdej rozgrywce przychodzi czas na to, żeby odkryć karty i rzucić je na stół. Jednak ważne jest to, żeby uniknąć falstartu.

– Otóż to – przyznała z żalem.

– A jednocześnie żeby nie przegapić właściwego momentu na działanie – dokończył w zamyśleniu. – O ile ten moment w ogóle istnieje. Bo czasami okazuje się, że przez całą grę dany zawodnik nie dostaje ani jednej szansy.

Iza pokiwała smutno głową, która zsunęła się teraz z jego ramienia na pierś i tak już została. Nie miała siły, żeby ją podnosić.

– Też prawda – szepnęła.

(c.d.n.)