Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 16)

Cichy szept i opary alkoholu tuż przy jej twarzy jeszcze bardziej ją oszołomiły, nasiliły szum w uszach i sprawiły, że karuzela w głowie przyśpieszyła o drugie tyle obrotów. Oto spada w przepaść… świat wiruje… lecz na szczęście on jest przy niej, więc niczego nie musi się bać… Ufa mu! Czuje, jak tuli ją w swoich ramionach, i ufa mu… ufa całym sercem! To takie cudowne uczucie móc bezwarunkowo komuś zaufać!…

– Nie zostawiaj mnie… – wymamrotała resztką sił, całą sobą chłonąc jego ciepło i rozkoszny zapach jego ciała. – Chcę być twoja… twoja…

Majk, który już kilka minut wcześniej obydwoma ramionami ogarnął jej lecącą mu przez ręce postać, na jej ostatnie słowa zadrżał jak porażony prądem. Czy mówiła do niego? Czy raczej znów wyobrażała sobie, że jest z tamtym? Ech, najpewniej to drugie… jak zwykle. A zatem czy już na zawsze miał pozostać tylko jego cieniem? Cieniem, odbiciem, żałosną protezą w krótkich chwilach zapomnienia… Ech, mniejsza o to!… Wszak to nie tamten, lecz on słyszał dziś z jej ust te słowa! Jego oczy zapłonęły żywym ogniem. Jak zaczarowany pochylił się ku dziewczynie i wtulił twarz w jej ciemne, potargane włosy, w uniesieniu przyciskając do nich usta.

– Moja! – powtórzył szeptem jak w transie.

Jego usta ostrożnie zsunęły się na jej skroń i powędrowały wzdłuż jej policzka. Iza zamruczała z przyjemności jak kocię pod pieszczotliwym dotykiem ludzkiej dłoni. Czyż ów zmysłowy pomruk nie był sygnałem przyzwolenia, niemego i słodkiego tak, o jakim marzy każdy mężczyzna rozpalony kobiecym wdziękiem? Odurzony alkoholem, sam również nie do końca przytomny, Majk przygarnął ją mocniej do siebie i zjechawszy ustami na jej odsłoniętą szyję, wpił się w nią nagle jak oszalały, łapczywie, namiętnie… bez kontroli… Jego palce, błądzące tuż przy linii dekoltu jej bluzki, natrafiły na guzik, który sam odskoczył nie wiadomo kiedy, odsłaniając kolejne centymetry jej ciepłego, alabastrowego ciała… Ach, szaleństwo! Droga do gwiazd! Kosmos…

Dopiero po kilkudziesięciu długich sekundach uniesienia Majk powściągnął się nagle, odsunął głowę i znieruchomiał, starając się uspokoić nadmiernie przyśpieszony oddech.

– Nie, elfiku – szepnął, przyglądając się jej przytępionej alkoholem twarzy i kusząco rozchylonym ustom. – Jesteśmy pijani. Ty bardziej, ja mniej… ale oboje jesteśmy ostro napruci i nie wolno nam robić takich głupot.

Mówiąc to, ostrożnie poprawił nadmiernie rozchylony dekolt jej bluzki i nie bez trudu zapiął guzik, który przez dłuższą chwilę za nic nie chciał trafić na właściwe miejsce. Następnie nie do końca skoordynowanym ruchem podniósł się z miejsca i nachylił się nad dziewczyną, która przy tym manewrze bezwładnie osunęła się na leżący tam zwitek koców i prześcieradeł pozostałych po piątkowej zabawie z dziećmi.

– Chodź tu, mała prowokatorko – mruknął, podkładając jej ręce pod plecy i kolana, by unieść ją w górę. – Idziemy grzecznie spać.

Manewr ten sprawił, że Iza przecknęła się z odrętwienia, a szum w uszach oddalił się na chwilę, jak przez mgłę dopuszczając do jej świadomości jego ostatnie słowa.

„Spać” – powtórzyła w myślach leniwie. – „O tak… spać…”

Majk dźwignął ją z trudem i wyprostował się, sam ledwo zachowując równowagę, po czym chwiejnym krokiem ruszył w stronę wyjścia z salonu, a następnie przez przedpokój do sypialni, po drodze obijając się o ściany i futryny drzwi. Iza, której na ten czas częściowo powróciła przytomność, czuła, że gdzieś ją niosą, choć nie była do końca pewna, czy to się dzieje naprawdę, czy też po prostu kręci jej się w głowie. Lecz oto opadła w miękką, przyjemnie chłodną pościel…

– Poczekaj… trzeba wyjąć na wierzch tę kołdrę… – mamrotał pod nosem Majk, wyciągając spod jej pleców kołdrę i okrywając ją po szyję. – Przykryjemy małego elfika, żeby nie zmarzł nam w nocy…

(c.d.n.)