Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 17)

W sypialni było ciemno, tylko przez rozsunięte zasłony wpadała łuna ulicznych świateł. Chłód, miękkość i znajomy, przyjemny zapach poduszki otrzeźwiły nieco Izę, znów redukując szum w uszach i zawroty głowy.

– Upiłam się… – wyszeptała z trudem.

– Tak jest – przyznał Majk, poprawiając jej poduszkę i zgarniając w jedno miejsce jej poplątane, rozsypane na wszystkie strony włosy. – Wszystko poszło zgodnie z planem. Upiłaś się czyściochą, a ja razem z tobą. W trybie terapii… tyle że nie o taką terapię mnie prosiłaś… Wybacz mi, Iza – dodał prawie niedosłyszalnym szeptem. – Wybacz staremu idiocie. Straszny ze mnie osioł.

Okręcona w kołdrę i wtulona w poduszkę Iza uśmiechnęła się leciutko na znak, że nie ma mu nic do wybaczenia, wręcz przeciwnie. Przecież ona sama chciała się upić, a on tylko jej w tym pomógł. Mieli rozmawiać w trybie terapii, nawet już zaczęli… zaraz, o czym to mówili, zanim odleciała w wirującą otchłań nieświadomości? Ach, o przyjaźni! O ich przyjaźni na dobre i na złe…

– Nie mów tak – wymamrotała. – Jesteś moim najlepszym terapeutą… przyjacielem… najlepszym na świecie…

Majk uśmiechnął się smutno i jeszcze raz poprawił jej poduszkę pod głową.

– Będę starał się nim być – zapewnił ją szeptem, po czym cofnął ręce, wyprostował się i odsunął się od łóżka.

Iza, która natychmiast wyczuła, że chce odejść, niemrawo zaszamotała się pod kołdrą na znak protestu.

– Nie idź jeszcze – wyszeptała prosząco, próbując wyplątać spod pościeli jedną rękę, aby go zatrzymać. – Nie zostawiaj mnie… nie chcę być sama…

– Okej – odszepnął, posłusznie wracając i siadając przy niej na brzegu łóżka. – Okej, Izulka. Posiedzę z tobą jeszcze.

Ponieważ on również czuł narastający efekt wypitego alkoholu i w głowie lekko mu się kręciło, dla lepszego zachowania równowagi oparł sobie łokcie na kolanach i pochyliwszy się nad podłogą, wczepił palce w swe fantazyjnie rozczochrane włosy. W międzyczasie Iza zdołała wyciągnąć jedną rękę spod kołdry i nie otwierając oczu, po omacku wyszukała jego dłoń, kurczowo zaciskając na niej palce.

– Terapia… – szepnęła. – Co z naszą terapią?… Nie zdążyliśmy jeszcze porządnie porozmawiać…

– Porozmawiamy jutro, skarbie – odparł łagodnie, odwzajemniając jej uścisk dłoni. – Będziemy razem leczyć kaca i rozmawiać, ile tylko wlezie. A teraz śpij.

– Ale zostań ze mną – poprosiła słabym szeptem Iza. – Proszę, Michasiu… Upiłam się, bo było mi tak strasznie źle… a jutro pewnie będzie jeszcze gorzej…

– Nie myśl o tym – przerwał jej uspokajającym tonem. – Teraz powinnaś zasnąć i zapomnieć o wszystkim. Chociaż na kilka godzin. Wygodnie ci?

Iza znów poczuła narastający jej w uszach szum, który sprawił, że jego słowa docierały do niej jak zza ściany.

– Wygodnie – odpowiedziała z trudem. – Tylko strasznie gorąco mi w nogi… Poczekaj… muszę zdjąć te rajstopy…

Nadludzkim wysiłkiem wsunęła obie ręce pod kołdrę i unosząc nieco biodra, zabrała się za ściąganie z siebie satynowych rajstop, które rzeczywiście zbyt mocno grzały ją w na wpół znieczulone, a jednocześnie rozpalone stopy. Jednak ta operacja udała jej się tylko w połowie, bowiem zanim zdołała zsunąć rajstopy do końca, znów gwałtownie zakręciło jej się w głowie i ogarnęły ją nieprzyjemne mdłości. Bezwładnie opadła na poduszkę, a jej ostatnią myślą przed zapadnięciem w ciemną przestrzeń było to, jak nisko dziś upadła, idąc po linii najmniejszego oporu i lecząc duchowy ból tak ordynarnym środkiem, jakim był alkohol. Źle zrobiła… bardzo źle… i jeszcze niepotrzebnie wciągnęła w to Majka…

(c.d.n.)