Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 18)

Lecz oto myśl urwała jej się jak pęknięta lina. Iza nie słyszała już teraz i nie czuła nic. Nie słyszała mamrotania Majka, który, widząc, że nie poradziła sobie ze zdejmowaniem rajstop, zadeklarował swoją pomoc, a następnie, przy braku jej reakcji, odkrył kołdrę i sam zabrał się za dokończenie dzieła. Nie czuła ostrożnego dotyku jego palców, którymi zsuwał z jej nóg rajstopy, ani przelotnego dotyku jego warg na swych nagich stopach. Do jej wygaszonej świadomości nie mógł też dotrzeć jego ledwie wyartykułowany szept, kiedy zwinięty w kłębek w nogach łóżka leżał bezsilnie u jej stóp, z rozpalonym policzkiem wtulonym w fałdę kołdry i zwitkiem jej rajstop w zaciśniętej dłoni, nie mając już motywacji, by się podnieść, a tym bardziej wrócić do salonu.

– Nie zawiodę cię, elfiku – szeptał cichutko, niemal bezgłośnie. – Będę tym, kim chcesz, żebym był… Twoim przyjacielem… terapeutą… cholernym szefem… pieprzonym starszym bratem… każdym, kogo będziesz chciała we mnie widzieć… Tylko proszę cię, już nigdy więcej nie myśl przy mnie o tym frajerze… o Miśku… Nie myl mnie z nim, do stu tysięcy diabłów!… Bo ja wiem, do cholery, że ciągle masz go w głowie! Nie jestem głupi…

Z wysiłkiem podniósł się na łokciu i wolną ręką sięgnął po leżącą w nogach łóżka kolorową kapę, która zsunęła się z kołdry, gdy przykrywał nią Izę. Następnie wyciągnął się w poprzek łóżka i owinąwszy się kapą w naleśnik, ułożył wygodnie głowę u stóp nieprzytomnej dziewczyny.

– Co tam Victor! – szeptał dalej, ściskając zwinięte w dłoni rajstopy. – Victor nie miał szans, wiedziałem to od początku… Tylko tamten… Misiek… Ech, skułbym mu ryja za sam fakt, że istnieje! Za to, że go kochasz… nadal… nawet jeśli on nie kocha ciebie…

Wpadające przez okno słabe światło bijące od odległych ulicznych latarni ledwie wystarczało do tego, by wyłonić z mroku sypialni znajdujące się w niej meble. Lecz oto nagle zza chmur, które nieszczelną warstwą pokrywały nocne niebo, wychynął księżyc i rozjaśnił pomieszczenie smugą srebrnych promieni. Majk uchylił przymknięte dotąd powieki i odwrócił głowę w stronę okna tak, by móc patrzeć prosto w jego jasną tarczę.

– A niech to szlag! – wyszeptał. – Ona miała rację, ta czarna cyganka… i Szczepek też… Prawdziwy obraz to ten odbity w lustrze… a czas nie ma znaczenia… przeszłość i przyszłość mieszają się jak w kotle… bo jest tylko jedna prawdziwa Anabella…

Zamilkł na kilkadziesiąt długich sekund, wpatrzony w księżyc, na który teraz znów zaczęły nachodzić chmury. W ciszy panującej w sypialni można było teraz wychwycić spokojny, równy oddech głęboko śpiącej Izy.

– Wierni jak frajerzy… to nas połączyło… – podjął jeszcze cichszym szeptem Majk, obserwując, jak księżyc coraz bardziej kryje się za chmurami. – Cholerny paradoks! Wierni… Ty może tak… ale ja? Powiedz mi, księżycowa rusałko, jak mam ci się przyznać do mojej słabości?… Jak to zrobić, żebyś przez to nie straciła do mnie zaufania?…

Ostatni promień księżyca przeniknął przez szyby, nim srebrna tarcza całkowicie zniknęła za gęstniejącą warstwą chmur. Powieki Majka powoli opadły i przymknęły się, a dłoń trzymająca rajstopy Izy rozprężyła się stopniowo.

– Jutro chyba będzie padać – wyartykułował jeszcze ledwie dosłyszalnym szeptem, prawie nie poruszając wargami. – A co tam, niech sobie leje… Ech, Iza, Izulka… mój mały elfiku… Powiedz mi, dlaczego to wszystko musi być takie porąbane?…

Jeszcze niespełna minuta i jego równy, głęboki oddech dołączył do miarowego oddechu Izy, łącząc się z nim w sennej symfonii.