Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 2)

– Kiedy kilka dni temu jechałem do Polski, postanowiłem, że niczego nie będę szczegółowo planował – ciągnął Victor, kładąc róże na murku i ostrożnie ujmując dłoń dziewczyny. – Uznałem, że muszę zdać się na intuicję i po prostu pójść za głosem serca. Wiesz, co chcę powiedzieć, Isabelle. Przez ostatnich kilka dni, kiedy jeździliśmy razem w różne miejsca z Leą, Paulem, Anne i Jean-Pierrem, wyczuwałem w tobie jakąś taką… niepewność. Może nawet to był żal wobec mnie? – zawiesił na chwilę głos, wpatrując się badawczym wzrokiem w jej twarz oświetloną słabym światłem łuny bijącej od miasta.

Iza pokręciła głową przecząco.

– Ależ skądże, Vic – szepnęła blado. – Żal? No co ty? Zdawało ci się.

– No dobrze, może źle to nazwałem – zgodził się pogodnie Victor. – Ale mniejsza o to. Tak czy inaczej mam wrażenie, że wyczuwam w twoim zachowaniu pewien dystans wobec mnie. I nawet domyślam się, z czego on wynika. Kobiety nie lubią niepewności i stanu zawieszenia, a ja do tej pory byłem… hm… za mało stanowczy.

– Ach, nie… wręcz przeciwnie – zaprotestowała z niepokojem.

– Jednym słowem mam już dość tych wszystkich niedomówień i półsłówek, Isabelle – ciągnął zdecydowanym tonem. – Czuję się z tym jak amator… jak śmieszny młokos, który nie wie, czego chce, a nawet jeśli wie, to nie potrafi zmienić słowa w czyn. Co gorsza, zdaje mi się, że przez te niedomówienia, które ciągną się co najmniej od balu w Liège i na które wtedy zgodziłem się dla dobra sprawy, coś między nami zaczyna się psuć. Nie zaprzeczysz chyba, że tak jest, ma belle?

Iza słuchała go w milczeniu, nie poruszając się w obawie, że każde jej słowo czy gest uruchomi jakąś nieodwracalną lawinę, której coraz bardziej się bała. A jednocześnie ta niemoc… ta irracjonalna nadzieja, że i tym razem jakoś uda się uniknąć konfrontacji…

– Żadne z nas nie jest ślepe ani głuche – mówił dalej Victor spokojnym, łagodnym głosem. – Oboje przecież rozumiemy aluzje, jakimi bombardują nas wszyscy dookoła, nie wyłączając nawet małej Antoinette, chociaż wiadomo, że ona sama nie bierze tego z powietrza. A ja czuję się z tym jak idiota… gorzej, jak przedszkolak! Bo przez to wszystko… przez te niedomówienia i zawieszenia, przez moje niezdecydowanie, widzę, że coś nam się wymyka. Może nawet to nie jest nie do końca z mojej winy, ale ja tę winę biorę w całości na siebie.

– Przestań, Vic – szepnęła Iza, kręcąc głową.

– Przemyślałem to, Isabelle – podjął Victor, ściskając jej dłoń w obu swoich. – Jutro wracam do Bressoux, ale kilka rzeczy jasno zrozumiałem przez tych parę dni. Od przedwczoraj, od tej uwagi, jaką Antoinette zrobiła nam w samochodzie, wiem na pewno, że nie mogę wyjechać, zanim ta sprawa się nie wyjaśni. A wyjaśnić mogę ją tylko ja i powinienem był zrobić to już dawno. W Sylwestra niestety stchórzyłem. Powiedziałem ci wtedy prawie wszystko, co leżało mi na sercu, ale nie zrobiłem tego kluczowego, najważniejszego kroku. Zatrzymałaś mnie w ostatniej chwili, a ja uległem temu w przekonaniu, że tak będzie lepiej. Jednak teraz widzę, że to był mój błąd, bo w grę wchodzi już nie tylko to, co czuję… i co, mam nadzieję, czujesz też ty… ale również oczekiwania ludzi wokół nas. Niby nie warto się tym przejmować, ale można to ignorować tylko w sytuacji, gdy inni stawiają przeszkody. Natomiast kiedy wszystko zmierza w jednym i tym samym kierunku…

– Nie, to nie tak, Vic – przerwała mu ostrożnie Iza, zmrożona tymi słowami aż do szpiku kości. – Oczekiwania innych nie są żadnym wyznacznikiem tego, jak powinno się postępować. Szczególnie, kiedy ktoś wywiera na nas presję.

– Racja – przyznał Victor. – Ale przychodzi taki moment, kiedy zaciera się granica między presją otoczenia a presją własnego serca. I w moim przypadku ten moment właśnie nadszedł, Isabelle. Dziś, w ostatni wieczór mojego pobytu w Polsce, oznajmiam ci, że nie mogę już dłużej żyć w takiej niepewności. Ale najpierw powiedz mi coś jeszcze – dodał jakby z namysłem. – Dowiedziałem się, że Anne zaprosiła cię na wakacje do Bressoux, ale ty jej kategorycznie odmówiłaś. To prawda?

– Tak – skinęła głową Iza, zadowolona z chwilowej zmiany niebezpiecznego tematu, choć i ten drugi nie był dla niej zbyt wygodny. – Rzeczywiście. Zaprosiła mnie, a ja musiałam jej odmówić ze względu na moje wakacyjne plany, które w tym roku w całości skupiają się wokół mojej siostry i rodziny.

– Wiem, wokół twojej siostrzenicy, która ma się urodzić w lipcu – podchwycił, przyglądając jej się w napięciu. – Ale z tego, co zrozumiałem, w grze był przełom sierpnia i września. To byłby czas tuż przed moim wyjazdem do Polski w ramach realizacji projektu i gdyby dobrze to dograć, moglibyśmy razem jechać z Liège do Warszawy. Dlaczego to wykluczasz, Isabelle?

(c.d.n.)