Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 3)

Iza pokręciła głową, zastanawiając się, jak ująć w słowa to, czego nie wypadało jej wypowiedzieć wprost, a co było prawdziwą przyczyną jej odmowy. Każde słowo na ten temat miało teraz tak ogromny ciężar gatunkowy, że bała się wypuścić z ust cokolwiek, czego za kilka chwil mogłaby gorzko pożałować. Victor przysunął się do niej bliżej, wciąż nie puszczając jej dłoni.

– Posłuchaj mnie, ma petite – podjął łagodnym tonem, jakby zwracał się do dziecka. – Wiem, że przez to moje niezdecydowanie postawiłem cię w niezręcznej sytuacji, bo tym razem to nie Anne powinna cię zapraszać, ale ja… i w innym charakterze niż poprzednim razem. Ale dziś postanowiłem wreszcie to naprawić. Nie tylko to, co zaniedbałem w ostatnim czasie, ale też to, co zepsułem na samym początku, pierwszego dnia, kiedy się poznaliśmy. Straciłem wtedy twoje zaufanie – westchnął, kręcąc głową. – I wiem, że od tamtego momentu, od tamtego mojego głupiego i nieprzemyślanego zachowania, wszystko, co dzieje się między nami… pomimo naszej przyjaźni, długich rozmów, telefonów i porozumienia, jakie nas łączy… wszystko to pozostaje w cieniu tamtej jednej minuty, kiedy to popełniłem kardynalny błąd. On nadal na mnie ciąży, czuję to i jest mi z tym bardzo źle. Budzę się nieraz w nocy i wyrzucam sobie, jak mogłem być takim idiotą.

Iza milczała, za wszelką cenę starając się zebrać myśli i przygotować na katastrofę, która, jak już rozumiała, zbliżała się nieuchronnie i nieubłaganie. A jednak nie umiała jej zapobiec… Nie umiała? A może nie chciała?

– Drugim moim błędem było to, o czym opowiadałem ci na balu w Liège – ciągnął ze skruchą Victor. – Czyli sprawa Gaëlle. Oczywiście nie sam fakt, że powiedziałem ci o tym, ale to, że takie coś w ogóle się zdarzyło. To dla mnie była i jest kolejna okoliczność obciążająca, jednak musiałem ci się do tego przyznać, po prostu musiałem być przed tobą uczciwy. I nie żałuję tego, bo od tamtej pory definitywnie zamknąłem ten rozdział i jestem już innym człowiekiem. Jestem i dzięki tobie pozostanę nim już na zawsze, zobaczysz. Tylko proszę, chérie, przełam się wreszcie i zaufaj mi – dodał, schylając się, by zajrzeć jej w twarz. – Uwierz, że moje zamiary są szczere i uczciwe, bo właśnie takie są. No… chodź do mnie, moja Isabelle.

Ogarnął ją ramieniem i przytulił do siebie, bladą i bezwolną jak szmaciana kukiełka, z której w kilka chwil wyparowało całe życie. Albowiem w tym momencie Iza zupełnie straciła głowę i nie wiedziała, jak ma się zachować. A raczej wiedziała, że powinna zaprotestować, odsunąć się od niego, powiedzieć coś niemiłego, a potem najlepiej uciec – jednak nie umiała tego zrobić. Dlaczego? Dlaczego po raz kolejny, gdy chodziło o Victora, nie umiała być zimna i radykalna, dlaczego po raz kolejny pozwalała mu na zbyt wiele? Jak kiedyś, w tym samym miejscu na starówce, gdy on na wietrze okrywał jej ramiona swoją marynarką, a ona przez długie minuty pozwalała mu się tulić… Jak na balu w Liège, gdy niemal nie wypuszczał jej z ramion, a ona nie protestowała, przez kilkadziesiąt minut na poważnie rozważając ich szanse na wspólną przyszłość… Jak dziś, gdy śpiewał dla niej i tańczył z nią walca, a ona na wszystko się zgadzała i poddawała mu się w każdym względzie jak zaczarowana…

Jak zaczarowana! A może naprawdę do jakiegoś stopnia Victor ją zaczarował? Może te wszystkie względy i romantyczne hołdy, jakimi ją obdarzał, działały na nią w podświadomy sposób i drążyły jej serce niczym woda kamień? Może jego czułość i zaangażowanie jednak robiły swoje, podobnie jak cała ta magiczna aura, jaką roztaczała wokół siebie jego postać? Nie ulegało wątpliwości, że Victor byłby w stanie oczarować każdą kobietę. Zatem dlaczego nie miałby oczarować i jej?

– Wiesz, dlaczego dziś, bez pytania cię o zdanie, zaśpiewałem dla ciebie przy wszystkich? – ciągnął cichym, czułym głosem, wtulając usta w jej włosy przy skroni. – Dlatego, że chciałem pójść o krok dalej i jasno pokazać światu, kim dla mnie jesteś. Myślę, że w Liège pokazałem to już wystarczająco wyraźnie, nikt z naszych przyjaciół nie ma co do tego wątpliwości, ale chciałem to zrobić też w Polsce, tu, w Lublinie. Pokazać twoim przyjaciołom, kolegom z pracy i wszystkim, z którymi masz do czynienia na co dzień, ile dla mnie znaczy moja Isabelle.

Iza poczuła, że kręci jej się w głowie. Ta bezsilność i własny brak zdecydowania były nie do zniesienia! Dlaczego nie przerywała tego, dlaczego pozwalała mu kontynuować? Czy nie dlatego że, wbrew własnemu przekonaniu, w głębi serca sama tego chciała?

(c.d.n.)