Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 8)

Ciemnozielony opel, świecąc samotnie światłami na pustej ulicy, podjechał pod jej kamienicę dokładnie w chwili, gdy wychodziła z bramy. Bez zastanowienia podbiegła i wskoczyła do środka, może nieco zbyt mocno zatrzaskując za sobą drzwi. Ich trzask zbiegł się z dźwiękiem zaciągania hamulca ręcznego i nim zdążyła dobrze usiąść w fotelu, ogarnęły ją troskliwe ramiona – jedyne ramiona w tym mieście, którym mogła w pełni zaufać… te same, w których kilka tygodni wcześniej zbierała się w jeden kawałek po pamiętnym koszmarze z Krawczykiem w roli głównej… te same, które prawie rok temu ratowały ją po wizycie Michała z Sylwią w Anabelli…

Charakterystyczna faktura skórzanej kurtki, którą tak dobrze znała, i delikatny zapach wody kolońskiej sprawiły, że w ułamku sekundy poczuła się bezpiecznie jak dziecko w objęciach ojca, a jednocześnie podwójnie nieszczęśliwa. Bo jakże teraz było jej wstyd za te złe myśli, którymi jeszcze przed chwilą krzywdziła Majka! Jakaż była wobec niego niesprawiedliwa! Wściekała się na niego, w przypływie żalu wyrzucała mu obojętność i egoizm, a przecież on wcale jej nie zawiódł! Nie, nie zawiódł… on przecież nigdy nie zawodzi… wystarczyło tylko dać mu jasny znak, że go potrzebuje, i oto był przy niej, jak zawsze gotowy do pomocy.

Zdławiony szloch, teraz wynikający już bardziej ze wstydu i z pretensji do samej siebie niż z przeżyć, które tego wieczoru stały się jej udziałem, wyrwał się jej z piersi, nim zdołała się opanować. Było jej tak potwornie źle… a mimo wszystko tak niebiańsko dobrze… właściwie to już sama nie wiedziała jak…

– Już jestem, elfiku – wyszeptał Majk, tuląc ją i gładząc po splątanych włosach, przechylony w niewygodnej pozycji na siedzeniu kierowcy. – Przyjechałem najszybciej, jak tylko mogłem. Ech, nie płacz, Izula… Nie wiem, co się stało, mogę się tylko domyślać, ale cokolwiek by to nie było, poradzimy sobie z tym. Słyszysz, mała? Damy radę każdemu demonowi, nie zostawimy na nim suchej nitki. No, już, nie płacz… Zobaczysz, że wszystko będzie okej.

Iza kiwała potakująco głową, starając się uspokoić i wtłoczyć z powrotem w siebie wyrywający się z piersi szloch. To jednak było nie do wykonania. Palący wstyd i żal, trauma i ból związane z Victorem, a także nieokreślone, skumulowane od wielu dni emocje, których przyczyn sama nie umiała poukładać sobie w głowie, zbiegły się teraz w jedną ognistą kulę, która rozsadzała ją od środka jak dynamit. Na szczęście ponad tym wszystkim królowała świadomość, że w tej strasznej chwili nie jest sama… że on jest obok… on, jej najlepszy przyjaciel i terapeuta, ten, przy którym wkrótce zdoła się uspokoić, a świat znów odzyska barwy.

– Majk, ja… – chlipnęła bezradnie.

– Nic nie mów – przerwał jej łagodnie, przechylając się przez jej ramię po pas bezpieczeństwa i przeciągając go ponad nią przez jej fotel. – Nie teraz. No, już… Mały elfik nic nie gada, tylko zapinamy pas… o tak… i jedziemy do mnie. Usiądziemy sobie spokojnie, napijemy się czegoś i wtedy wszystko mi opowiesz, okej? No! – dodał weselej, widząc, że dziewczyna posłusznie kiwa głową. – Tak już lepiej. Ruszamy!

Poczuła, że cofa ramiona, by zająć się prowadzeniem samochodu, wyprostowała się zatem na swoim fotelu i przymknęła oczy, którymi i tak nie widziała nic przez łzy. Czuła tylko kołysanie auta, które szybko pomknęło w dół ulicy, zaś pod powiekami raz za razem migały jej przytłumione światła mijanych latarni… Tak już lepiej… tak już lepiej… – tłukły jej się po głowie jego ostatnie słowa. Czy było lepiej? Chyba tak… odrobinę. A jednak nadal źle.

(c.d.n.)