Anabella – Rozdział LXXIII (cz. 9)

Gdybyż mogła zasnąć i zapomnieć! Lecz jak zasnąć, gdy serce tłucze się w piersi jak oszalałe, a do oczu wciąż napływają łzy? Nie zaśnie aż do rana, to pewne. A zatem upić się! Odurzyć się winem jak na balu w Liège! Ach, nie, to za mało! Upić się jeszcze mocniej, jak swego czasu brandy w gabinecie Anabelli! Upić się i już nic nie pamiętać, nie musieć o tym myśleć, a przynajmniej odłożyć to w czasie! Odepchnąć od siebie wizję twarzy Victora i nakładający się na nią obraz błękitnych oczu Michała… To było takie męczące i nie do zniesienia!

Jeszcze kilka przecznic, które przejechali w milczeniu, i opel wjechał w wąską uliczkę pod blokiem Majka. Iza wysiadła jak automat, odruchowo zarzucając sobie na ramię torebkę.

– Chodź, elfiku.

Gdyby nazajutrz ktoś zapytał ją, jak dotarła z Majkiem na trzecie piętro i weszła do mieszkania, zapewne nie umiałaby odpowiedzieć, bowiem ten moment całkowicie wyresetował jej się w pamięci. Może to dlatego, że szli po ciemku i w całkowitym milczeniu? Ocknęła się z tego dziwnego odrętwienia dopiero w momencie, kiedy Majk zapalił światło w przedpokoju i zamknął za sobą drzwi wejściowe.

– Jesteśmy – oznajmił retorycznie, z niepokojem przyglądając się jej bladej, spłakanej twarzy.

Iza mechanicznie, nie patrząc na niego, zdjęła buty, odłożyła torebkę na szafkę w przedpokoju i odwiesiła sweter na wieszak. Majk w milczeniu poprowadził ją do salonu, gdzie zapalił światło i aż złapał się za głowę na widok bałaganu, jaki tam panował.

– A niech to szlag! – rzucił z niezadowoleniem. – Na śmierć zapomniałem, że został tu ten bajzel…

Rzeczywiście, pokój wyglądał, jakby przeszedł przezeń tajfun. Na kanapie i podłodze walały się rozwleczone koce i prześcieradła, na stole stały nieumyte naczynia, a do tego wszędzie pełno było rozmaitych papierków i sflaczałych resztek po kolorowych, popękanych balonikach. Iza, przyzwyczajona do porządku, jaki zawsze panował w domu Majka, patrzyła na to z mimowolnym zaskoczeniem.

– To skutki wczorajszej imprezy z Tosią i z Edkiem – wyjaśnił jej na wpół z zakłopotaniem, na wpół z rozbawieniem. – Budowaliśmy szałas, a potem była sesja niespodzianek i pękających baloników. Od wczoraj nie miałem ani chwili czasu, żeby to posprzątać.

Pomimo fatalnego stanu ducha Iza nie umiała powstrzymać uśmiechu, wyobrażając sobie, co musiało się tu dziać poprzedniego wieczoru. Majk również uśmiechnął się, pokręcił głową i jednym ruchem ręki odsunął na bok rzeczy leżące na kanapie, by wygospodarować na niej trochę miejsca.

– Siadaj – rzucił ciepło. – Posiedzisz tu sobie minutkę, a ja piorunem ogarnę ten śmietnik.

– Nie ma mowy – zaprotestowała Iza, symbolicznie zakasując rękawy swej czarnej, pomiętej już teraz bluzki. – Nie mam zamiaru się lenić. Sprzątamy razem.

– Okej – zgodził się bez protestu Majk, schylając się, by pozbierać z podłogi porozciągane tam koce, które bez składania zwinął w kłębek i rzucił na jeden z foteli. – Ale bez brawury, ogarniemy to tylko po wierzchu, a ja jutro posprzątam sobie dokładniej. Zbierz te kubki i talerze ze stołu, dobrze?

– Tak jest – szepnęła.

(c.d.n.)