Anabella – Rozdział LXXIV (cz. 1)

– Brawo, Iza! Gratulacje! – wołały jedna przez drugą koleżanki z nocnej zmiany zebrane w służbówce kelnerek, do której rozpromieniona Iza zajrzała po przyjściu do pracy, by pochwalić się świeżo zdanym egzaminem na prawo jazdy. – No, dawaj pyska! Trudno było?

– Standardowo – odparła skromnie Iza. – Poza tym miałam dużo szczęścia i fajnego egzaminatora. Uff, co za ulga! Jeszcze cała się trzęsę.

– Podziwiam, że udało ci się zdać za pierwszym razem – powiedziała z uznaniem Ala. – Ja podchodziłam już trzy razy i w końcu odpuściłam. Chyba będę musiała podszkolić się i próbować do skutku, zainspirowałaś mnie.

– Ja zrobiłam prawko już prawie trzy lata temu – pochwaliła się Ola. – Tylko co z tego, skoro nie mam samochodu i od tamtej pory nie ćwiczyłam? Teraz na serio bałabym się sama wyjechać na miasto. Raz była taka akcja, że szef zadzwonił, żeby pilnie jechać po towar, a akurat nie było jeszcze ani Antka, ani Chudego. I Basia chciała wrobić mnie, bo niby mam prawko. Mówię wam, myślałam, że umrę ze strachu! Na szczęście Chudy zdążył przyjść i uratował mnie z opresji.

– Właśnie, Basia! – przypomniała sobie Klaudia. – Ciekawe, co tam u niej.

– Zadzwonię do niej i zapytam – zaoferowała się natychmiast Iza. – Szef ma w notesie służbowym jej numer, przynajmniej ten, z którego odzywała się ostatnio, więc spróbuję. Już nawet sama o tym myślałam, bo ona chyba jakoś teraz miała urodzić… Jak dzwoniła na Boże Narodzenie, to z dzieckiem wszystko było w porządku, ale jednak nadal musiała leżeć. Pomyślcie tylko, tyle miesięcy!

– Dzielna Basia – pokiwała głową Wiktoria. – Zadzwoń, Iza, i jak dowiesz się, czy wszystko u niej okej, to rzucisz mi jej aktualny numer, dobrze? Po porodzie wysłałabym jej chociaż smsa z gratulacjami.

– Jasne, nie ma sprawy – zgodziła się Iza. – Zadzwonię i wszystko wam przekażę. A teraz chodźmy, dziewczyny, szkoda czasu – dodała, przepasując się swoim białym kelnerskim fartuszkiem i wskazując na wyjście ze służbówki. – Pewnie naszło się już od groma klientów i Kama wymięka na barze, a Gosia z Zuzką i z Lidzią też same nie ogarną sali. Miło się gada, ale czas biec do roboty!

Dziewczyny zgodnie ruszyły do wyjścia, po drodze jeszcze raz gratulując Izie sukcesu, i wszystkie razem udały się na salę, gdzie rzeczywiście napływało już coraz więcej klientów. Iza udała się do sektora B, by przejąć go do obsługi razem z Gosią, tym samym zwalniając ze zmiany Zuzię, która pracowała nieprzerwanie od południa. Młodziutka pupilka zespołu Anabelli coraz lepiej radziła sobie na stanowisku młodszej kelnerki i nigdy nie schodziła z sali przed czasem, a do tego, gdy tylko miała jakąkolwiek wolną chwilę, z entuzjazmem biegła pomagać w kuchni. Jednak od pół godziny tłum przy stolikach gęstniał w takim tempie, że ani ona, ani Lidia nie nadążały z bieżącą obsługą, dlatego z ulgą przyjęły pomoc nadciągających z odsieczą koleżanek.

– Ja mogę jeszcze zostać i pomóc, proszę pani – zaproponowała nieśmiało, gdy Iza nakazała jej opuszczenie zmiany. – Nie jestem aż tak bardzo zmęczona, a jest tak dużo klientów, że może się przydam?

Iza spojrzała na nią z zastanowieniem i nieskrywaną sympatią, a ponieważ Zuzia rzeczywiście wydawała się tryskać niespożytą energią, po krótkim namyśle zgodziła się na propozycję i oddelegowała ją do pracy na kolejną, dodatkową godzinę.

– W takim razie weźmiesz do obsługi stoliki… hmm… – zastanowiła się, rozglądając się po sali. – Okej, od B cztery do B jedenaście – zdecydowała, ruchem głowy wskazując jej rząd stolików znajdujących się najbliżej drzwi wejściowych, niedaleko stanowiska, gdzie krążył ochroniarz Tom. – A za godzinę zgłoś się do mnie i zobaczymy, co dalej.

– Dobrze, proszę pani! – odparła z nagłą radością Zuzia, a jej zielone oczy rozbłysły jak dwa przeświecone słońcem szmaragdy. – Dziękuję!

Po czym, dygnąwszy przed nią, pofrunęła do swojego zadania tak rozpromieniona i pełna energii, jakby wstąpiła w nią nowa moc. Iza popatrzyła za nią nieco zdziwiona tą nader entuzjastyczną, a przez to niezrozumiałą dla niej reakcją i pokręciła głową z uśmiechem.

„Dobre, dzielne dziecko” – pomyślała z nutką wzruszenia. – „Siedem godzin zachrzanu za nią, a ona cieszy się, że może dalej pracować. Ileż to ma energii! Muszę zapisać jej tę godzinę podwójnie i poprosić Majka, żeby rzucił jej na dniach na konto jakąś konkretniejszą premię.”

(c.d.n.)