Anabella – Rozdział LXXIV (cz. 11)

– Kurde… tego mi było trzeba – zamruczał z zadowoleniem Majk, przechylając głowę raz w jedną, raz w drugą stronę, by dłonie Izy mogły przeczesać przez palce każdy pukiel jego bujnej czupryny. – Minuta i czuję się jak nowonarodzony. To lepsze niż tydzień w jakimś gabinecie odnowy biologicznej czy innym SPA. Kolejny raz przekonuję się na własnej skórze, jakie cuda potrafią zdziałać łapki małego elfika. No i powiedz… dlaczego tak mi to reglamentujesz?

Iza pokręciła głową.

– Wcale nie reglamentuję – odparła z nutą wyrzutu. – Przecież wystarczyłoby, żebyś powiedział mi, że tego chcesz. A ty ostatnio o nic mnie nie prosisz i nie mówisz mi nic o sobie. Nic, ani słowa. Ta nasza ostatnia terapia w weekend… sam wiesz, jak wyglądała. Mówiliśmy tylko o mnie.

– Bo nasza terapia w weekend miała pomóc tobie, a nie mnie – zaznaczył szybko Majk, a mięśnie jego ramion jakby lekko zesztywniały. – To ty miałaś problem… i zresztą nadal mam wrażenie, że nie do końca pomogłem ci go rozwiązać, sam też mam jakiś niedosyt. Ale to nie dlatego, że nie gadałem o sobie, bo gdybym chciał się wygadać, to nie omieszkałbym tego zrobić. Ja nie potrzebuję pomocy.

– Nie? – szepnęła z niedowierzaniem.

– Nie – zapewnił ją spokojnie. – Uwierz, elfiku, jeśli będę jej potrzebował, zwrócę się do ciebie. Ja zawsze w taki czy inny sposób walczę o swoje. Tak jak dzisiaj o moje rytualne doładowanie elfikową energią.

Przerwało mu pukanie od drzwi. Oboje odruchowo podnieśli głowy i odsunęli się od siebie, a Iza szybko sięgnęła po odłożoną na półkę teczkę z dokumentami i zdjęciami samochodu. Do gabinetu ostrożnie zajrzał Antek.

– Szefie?

– Hmm? – mruknął Majk. – Co tam, Antonio?

– Mamy problem z dwiema klientkami – oznajmił mu Antek, zerkając przy tym z zaciekawieniem na Izę i na teczkę, którą trzymała w rękach. – Napruły się czymś jak wariatki i robią awanturę, nic do nich nie dociera, ani prośba, ani groźba. Chudy bezradny, bo on kobiet nie bije, więc nie ma pomysłu, jak to rozwiązać. No i kazał wołać szefa na pomoc.

– Okej – westchnął Majk. – Już idę. Gdzie one są?

– W sektorze C, Chudy ich pilnuje – odparł rzeczowo Antek, po czym spojrzał znacząco najpierw na niego, a potem na Izę. – A Iza… szef już jej mówił?

– Mówił, mówił – zapewniła go z uśmiechem Iza, w której duszy, nie wiedzieć czemu, na nowo błysnęło srebrne światło podobne do promieni księżyca z Liège. – Już wiem, że będziemy mieli w firmie nowe autko, tylko jeszcze nie do końca do mnie dociera, że i ja miałabym nim jeździć. Ale otrząsnę się powoli, a wy, chłopaki, w razie czego pomożecie mi, gdybym miała jakieś głupie pytania z dziedziny motoryzacji, dobrze?

Obaj panowie parsknęli śmiechem i zgodnie pokiwali głowami.

– Ech, no i co ja mogę powiedzieć, Antoś? – ciągnęła Iza. – Nasz szef to kompletny wariat, ale sam przyznasz, że na całym świecie nie ma lepszego. A skoro pozwala mi wybrać kolor lakieru – tu zwróciła się do Majka, który przysłuchiwał jej się z rozpromienioną miną – to przemyślę to przez noc i dam odpowiedź jutro. Mogę zabrać sobie do domu ten wzornik? – dodała, wskazując na trzymaną w ręce kartkę z próbkami kolorów lakieru.

– Oczywiście, proszę pani – zapewnił ją wesoło Majk.

– Dziękuję, szefie.

Skrupulatnie złożyła kartkę na cztery, schowała ją sobie do kieszeni kelnerskiego fartuszka i odłożyła resztę dokumentów na stojące pod ścianą krzesło.

– No to co, kochani? – podjął Majk. – Czas lecieć na salę i załatwiać nasze trudne sprawy!

– Tak jest, szefie! – odparli jednocześnie Iza i Antek, wymieniając wesołe spojrzenia.

Wszyscy troje skierowali się w stronę drzwi, przy czym Antek wyszedł pierwszy, by jak najszybciej wrócić na swoje stanowisko za konsolą, zaś Majk uprzejmie przepuścił Izę przodem, a sam cofnął się na moment, by zgasić światło i zamknąć za sobą drzwi. Jednak kiedy tylko odwrócił się, by wyjść z ciemnego gabinetu na korytarz, dziewczyna zatrzymała go, kładąc mu dłoń na przedramieniu, i wspięła się na palce do jego ucha.

– Ja i tak już wiem, jaki chcę kolor lakieru – szepnęła konspiracyjnie.

– No? Jaki? – zaciekawił się Majk.

– Srebrny. Jak księżyc.

– Okej – odszepnął zaskoczony.

– Jak księżyc w pełni – doprecyzowała z powagą Iza.

To powiedziawszy, słysząc za plecami głosy wychodzących z kuchni koleżanek, z porozumiewawczym uśmiechem odsunęła się od niego i odwróciwszy się na pięcie, dołączyła do zmierzających na salę Gosi i Oli. Majk stał przez kilkanaście sekund nieruchomo, patrząc za nimi, dopóki nie zniknęły za załomem korytarza, po czym uśmiechnął się do siebie i powoli pokiwał głową, spokojnym gestem zamykając za sobą drzwi od gabinetu.