Anabella – Rozdział LXXIV (cz. 6)

– Nie ma problemu – odparła, gładząc go przyjaźnie po muskularnym ramieniu. – Będę pamiętać i w wolnej chwili powpisuję nam to do grafika. Przestawimy Tymka częściowo na twoje pasmo, akurat dobrze się składa, bo on ma teraz kilka godzin do odrobienia. Dobra, w takim razie jesteśmy umówieni – podsumowała zdecydowanym tonem. – A teraz wracam na salę, a ty leć do domu na zasłużony odpoczynek, życzę ci miłego wieczoru!

– Dzięki – szepnął jeszcze raz z wdzięcznością Tom, a jego twarz po raz pierwszy od wielu dni nieco się rozjaśniła. – Na razie, Iza. Aha, i gratulacje, bo słyszałem…

– Tak, zdałam! – przerwała mu wesoło. – Wszyscy dziś mnie o to pytają, to miłe… Dziękuję, Tomciu, i pa, trzymaj się!

Wróciwszy na salę, zabrała się za pracę, którą przerwała Zuzia, czyli za zbieranie brudnych naczyń i śmieci ze stolików przy drzwiach, teraz w większości opuszczonych, gdyż klienci tłumnie szturmowali parkiet. W okolicy krążył już Chudy, który zapewnił Izę, że Zuzia po zdezynfekowaniu i opatrzeniu rany na palcu poszła do domu, a na innych sektorach uwijały się pozostałe kelnerki, przy czym schodzącą ze zmiany Lidię w międzyczasie zastąpiła Karolina. Dniówka jak co dzień, ciężka i intensywna ale za to owocna – taka, jakie Iza lubiła najbardziej.

Po kolejnych kilkunastu minutach pracy, kiedy obsługiwany przez nią sektor nie wymagał już chwilowo żadnej interwencji, gdyż goście nadal bawili się na parkiecie, a po picie zgłaszali się do baru, Iza postanowiła zajrzeć do Wiktorii i Kamili z pytaniem, czy nie potrzebują wsparcia. Nim jednak zdążyła zrobić dwa kroki w tamtą stronę, ktoś nagle podbiegł i ze śmiechem złapał ją za ramię.

– Iza! – usłyszała wesoły głos Marty. – Widzisz, Dan, mówiłam ci, że jeszcze będzie w pracy! No, gadaj szybko! Zdałaś?!

Odwróciła się z uśmiechem. Przed nią stała roześmiana Marta w towarzystwie Daniela obładowanego wielką sportową torbą i dwoma motocyklowymi kaskami. Choć oboje byli w zwykłych ubraniach, Iza natychmiast domyśliła się, że w torbie znajdowały się ich skórzane kombinezony i że właśnie wracali z przejażdżki na motocyklu.

– Zdałam – oznajmiła im z dumą, na co Marta z piskiem radości rzuciła jej się na szyję i wyściskała ją gorąco.

Daniel również z uśmiechem objął ją ramieniem i uścisnął.

– Gratulacje, Iza! – powiedział z uznaniem. – Obstawialiśmy z Martką, czy uda ci się za pierwszym razem, i powiem wprost, że oboje mieliśmy trochę obaw. Ale widać, że w przeciwieństwie do motocykla samochodu ani trochę się nie boisz!

Roześmiali się wszyscy troje.

– A wy co? – zagadnęła Iza. – Po wycieczce wpadliście do nas na disco?

– Ach… na disco? – zdziwiła się Marta, oglądając się za siebie, jakby dopiero teraz dostrzegła tłum szalejący na parkiecie. – Nieee… nawet o tym nie pomyśleliśmy. Prosiłam tylko Dana, żebyśmy podjechali do ciebie do pracy i sprawdzili, czy jesteś, bo musiałam się dowiedzieć, jak ci poszedł egzamin, po prostu umierałam z ciekawości! Co prawda wysłałam ci smsa, ale wiem, że jak jesteś w pracy, to nie masz czasu odpowiadać, więc zaciągnęłam Dana tutaj.

Iza patrzyła z uśmiechem na ich rozpromienione oblicza i po raz pierwszy przez głowę przebiegła jej myśl, że oboje mieli w sobie coś podobnego. Wprawdzie nie umiała sprecyzować co dokładnie, ale coś na pewno… Może to było coś zbieżnego w ich ruchach, może w twarzach, a może po prostu coś nieuchwytnego zmysłami, co łączyło ich w zupełnie nieświadomy sposób?

„Ach… porozumienie dusz!” – pomyślała w natchnieniu. – „No jasne! To nie tylko motocykl, ale chyba coś znacznie więcej! A gdyby tak on i ona…”

– No to skoro już tu jesteście, to może zostaniecie na godzinkę? – zaproponowała wesoło, ruchem głowy wskazując w stronę przepełnionego parkietu. – Impreza na całego, więc jeśli macie jeszcze odrobinę siły, to co wam szkodzi chwilę potańczyć?

Marta i Daniel wymienili niepewne spojrzenia.

– No… dzisiaj to chyba nie bardzo – pokręcił głową Daniel, podnosząc ręce z kaskami i torbą sportową. – Jesteśmy obładowani jak wielbłądy, a tu nawet nie będzie gdzie tego zostawić.

– E, to żaden problem, możecie zostawić sprzęt u mnie na zapleczu – zaproponowała natychmiast Iza. – Zaniesiemy to do szatni dla kelnerek… albo jeszcze lepiej! Do gabinetu szefa. Tam rzeczy będą bezpieczne i nikomu nie będą przeszkadzały. Hmm? Co wy na to?

(c.d.n.)