Anabella – Rozdział LXXIV (cz. 7)

Marta i Daniel znów popatrzyli po sobie i w jednej sekundzie twarze obojga rozjaśniły się uśmiechem.

– Okej! – zgodziła się Marta. – Skoro tak, to zostaniemy! Już dawno nie byłam na dyskotece, a tu macie bardzo fajną muzę!

– Stare dobre kawałki – przyznała z satysfakcją Iza. – Z tego przecież słynie Anabella! No dobra, chodźcie z tymi gratami, zrzucicie to sobie na zapleczu i możecie lecieć potańczyć.

Zaprowadziła Martę i Daniela na zaplecze, gdzie na jej odpowiedzialność zostawili sobie w gabinecie szefa sprzęt motocyklowy, i właśnie we trójkę wychodzili na korytarz, kiedy w drugim jego końcu pojawiła się sylwetka Majka w skórzanej kurtce z niepowtarzalną linią bujnej, rozczochranej czupryny. Mężczyzna z rozpromienioną twarzą podbiegł w ich stronę i nie bacząc na obecność Marty i Daniela, chwycił w ramiona zaskoczoną Izę, podniósł ją do góry i ze śmiechem okręcił wokół siebie, obijając się wraz z nią o ściany wąskiego korytarza zaplecza.

– Słyszałem już! – zawołał z entuzjazmem. – Ha! Wiedziałem, że zdasz za pierwszym razem! Liczyłem na to, byłem tego pewny! Wczoraj założyłem się o to z Tymkiem. I co? Wygrałem! Gratulacje, mała!

– Puść, wariacie! – zaśmiała się Iza, która przy tym szalonym obrocie aż zachłysnęła się powietrzem, odruchowo wczepiając palce w jego czuprynę. – Czyś ty oszalał?!

Za plecami obserwujących ich z z zaskoczeniem Marty i Daniela pojawiły się teraz również Klaudia i Ola, które wyszły z kuchni, niosąc w rękach tace z zamówieniami.

– Hmm – mruknęła znacząco Klaudia, puszczając porozumiewawcze oko do Oli. – A nie mówiłam? Punkt dla mnie.

– Aha – skinęła z uśmiechem głową tamta. – Ja też coraz bardziej zaczynam w to wierzyć. Ciekawa jestem, co powie na to Wika, ona nadal obstawia tego Belga.

Po czym obydwie, zerknąwszy raz jeszcze na promieniejącego jak słońce szefa, który właśnie zestawiał Izę na podłogę, udały się na salę, zatrzymując się tylko na chwilę przy barze, by z tłumionym śmiechem szepnąć poufne słówko Wiktorii. Tymczasem Iza, bezpiecznie wylądowawszy na własnych nogach, obiema rękami poprawiała sobie rozrzucone włosy.

– Zdałam – potwierdziła z uśmiechem, rozbawiona entuzjazmem Majka, który dziś zdawał się tryskać iście szampańskim humorem. – I całe szczęście, bo gdybym oblała, a szef przez to przegrałby zakład, to czekałoby mnie ostre potrącenie z pensji!

– No właśnie – zgodził się wesoło Majk. – Dlatego nie miałaś innego wyjścia, niż zdać!

Mówiąc to, zerknął badawczo na przyglądających im się z boku Daniela i Martę i pozdrowił ich lekkim ruchem dłoni.

– Ach! Przepraszam! – ocknęła się natychmiast Iza. – Ale ze mnie gapa! Nie przedstawiłam was! To są moi przyjaciele z uczelni. Marta jest ze mną na roku na romańskiej… Martusiu, poznaj mojego szefa.

– Majk – skłonił się z powagą Majk, wyciągając rękę do Marty.

– Bardzo mi miło – skinęła głową dziewczyna, chętnie podając mu dłoń.

– I Daniel – ciągnęła Iza. – Jest z polonistyki, z roku Lodzi. Raz nawet widzieliście się u niej na prywatce, chociaż pewnie już tego nie pamiętacie.

– Ja pamiętam – zapewnił ją Daniel.

Z respektem uścisnął rękę Majka, który przyglądał mu się przez chwilę z uwagą.

– Ja nie – stwierdził w końcu. – Za dużo was tam wtedy było jak na moje skromne możliwości kognitywne. Ale teraz już zapamiętam kolegę bez pudła.

– Daniel i Marta są zapalonymi motocyklistami – ciągnęła wyjaśniająco Iza. – Przyprowadziłam ich tutaj, żeby mogli zostawić sobie w bezpiecznym miejscu sprzęt… no wiesz, kombinezony, kaski… bo dopiero wrócili z przejażdżki i nie mieli co z tym zrobić, a chcą pobawić się na dyskotece.

– Znakomicie! – skinął głową Majk. – Zapraszamy i bawcie się dobrze.

– Dziękujemy – odparła grzecznie Marta, która z zaciekawieniem przyglądała mu się spod oka. – Iza, to my już lecimy na salę!

– Jasne! – podchwyciła Iza. – Poczekajcie, ja też z wami idę, wiszą mi stoliki do obsługi.

– Nie, ty zostajesz! – zatrzymał ją stanowczo Majk, dając Marcie i Danielowi znak, żeby szli sami. – Mam do ciebie sprawę.

(c.d.n.)