Anabella – Rozdział LXXIV (cz. 8)

Iza zerknęła na przyjaciół i rozłożyła ręce w geście bezradności, na co oni oboje parsknęli śmiechem i dziarsko ruszyli w stronę wyjścia z zaplecza, w którym minęli się z wracającą z sali Gosią. Majk ucieszył się na widok kelnerki i zatrzymał ją ruchem ręki, zanim zdążyła skręcić do kuchni.

– Gosiu, zerknijcie z dziewczynami przez piętnaście minut na stoliki Izy, okej?

Dziewczyna spojrzała pytającym wzrokiem na Izę, a potem znowu na niego.

– Sektor B – wyjaśniła jej rzeczowo Iza.

– Aha, okej – skinęła głową Gosia. – Tak jest, szefie. Na razie mamy spokój, większość klientów na parkiecie. Zaraz powiem Lidzi i ogarniemy to we dwie.

– Postaram się wrócić jak najszybciej – zapewniła ją szarpnięta wyrzutem sumienia Iza.

– I ja też do was dołączę – dodał stoicko Majk. – Przyda się dodatkowa para rąk w przerwie dyskoteki. Piętnaście minut i meldujemy się z Izą na stanowisku.

– Dobrze, szefie – uśmiechnęła się Gosia, zawracając w stronę kuchni. – Może być i pół godziny, damy radę.

Kiedy oboje z Majkiem znaleźli się w gabinecie, Iza przystanęła przy biurku, na którym piętrzyły się opracowane wczoraj dokumenty, i popatrzyła na niego wyczekująco. Majk mrugnął do niej, podszedł do regału z klaserami i z najwyższej półki zdjął wsuniętą między segregatory białą papierową teczkę.

– Podejdź, elfiku – powiedział ciepło, przywołując ją do siebie ruchem ręki.

Podeszła posłusznie, nie spuszczając z niego podejrzliwego wzroku. Majk z uśmiechem wyciągnął do niej teczkę.

– Proszę, szefowo – rzucił wesołym tonem. – Teraz twój ruch. Wybierasz kolor lakieru i jutro finalizujemy zamówienie.

– Co takiego? – zdumiała się Iza, odruchowo sięgając po teczkę i otwierając ją.

W środku znajdował się plik papierów, które, jak zorientowała się po szybkim, fachowym rzucie oka, dotyczyły zamówienia na firmę nowego samochodu marki Peugeot wraz z kompletem ubezpieczeń.

– Samochód? – szepnęła, podnosząc na Majka zaskoczony wzrok.

– Aha – potwierdził spokojnie. – Nowe auto na firmę.

– Ach! – ucieszyła się. – Naprawdę? Jednak zdecydowałeś się na kupno nowego? Ależ to znakomita wiadomość! Chłopaki będą zachwyceni!

– Owszem, już wiedzą o zakupie i cieszą się… zwłaszcza Chudy – przyznał Majk. – Ale wiedzą też, że jak chcą nim pojeździć, to muszą dobrze żyć z tobą.

– Jak to? – nie zrozumiała Iza.

– Zapowiedziałem im, że ty będziesz nim rozporządzać – wyjaśnił jej stoicko.

Iza opuściła ręce z trzymaną w nich dokumentacją.

– Ja? – wydukała oszołomiona.

Majk z uśmiechem wpatrywał się w jej przepełnione zdumieniem oczy.

– Tak, ty – odparł z satysfakcją. – Jak chyba wiesz, już dawno myślałem o rozbudowaniu naszej floty samochodowej, bo firma się rozwija, potrzeby rosną, a na stanie mamy tylko vana i mojego opla. Opel jest zarejestrowany na firmę, ale wiadomo, że jest to również mój prywatny samochód. Czasami zdarza się tak, że potrzebne są dwa, mnie akurat nie ma i do dyspozycji ekipy zostaje tylko van. Dlatego uznałem, że czas kupić coś nowego. Ten peugeot jest dobrym kompromisem między osobówką a dostawczakiem. Zobacz, ma z tyłu dobry dostęp i sporo miejsca na towar – dodał, przejmując z jej rąk dokumenty i wygrzebując spośród nich plik katalogowych fotografii auta. – Nie jest duży, ale pojemny, poza tym bardzo dobrze się prowadzi. A do tego jest francuski – mrugnął do niej porozumiewawczo. – Jak możesz się domyślić, kupuję go z myślą o firmie… ale i o tobie.

Iza patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami.

– O mnie? – szepnęła. – Ale, jak to, Majk… ja przecież dopiero dzisiaj…

(c.d.n.)