Anabella – Rozdział LXXIV (cz. 9)

– Tak, to był mój warunek – zgodził się spokojnie Majk. – Powiedziałem jasno chłopakom, że nowy samochód, owszem, kupię, ale dopiero, jak Iza zrobi prawo jazdy. Oczywiście kazałem im trzymać język za zębami, żeby nie wywierali na ciebie nacisku i nie poganiali cię, ale możesz sobie wyobrazić, jaki miałaś cichy doping! – parsknął śmiechem. – Dzisiaj pół ekipy trzymało za ciebie kciuki!

– Wariacie – szepnęła Iza, dopiero teraz mocniej skupiając uwagę na zdjęciach auta. – Ależ piękna bryka! Ważne, że nie za duża, to podstawa, kiedy stacjonuje się w samym centrum miasta. Masz rację, że dodatkowy samochód był nam potrzebny od dawna i wszyscy to wiedzieli, ale… na serio czekałeś z tym na mnie? – zerknęła na niego z niedowierzaniem.

– Aha – potwierdził beztrosko.

– Nie wiesz, co robisz – pokręciła głową. – Ja dopiero co zdałam egzamin, jestem marnym, początkującym kierowcą, a ten samochód to przecież nówka spod igiełki!

– Czyli w sam raz auto godne szefowej szanującej się firmy – zapewnił ją pogodnym tonem Majk, nonszalanckim gestem odgarniając sobie włosy z czoła. – Oczywiście będą nim jeździć wszyscy, głównie chłopaki, ale pod twoją kontrolą i za twoim pozwoleniem. A tobie samochód będzie potrzebny nie tylko do pracy, ale też po to, żebyś mogła ćwiczyć. Wiadomo, że prawo jazdy odłożone do szuflady jest bezużyteczne, a w twoim przypadku nie możemy sobie na to pozwolić.

Iza nadal kręciła głową, starając się ochłonąć.

– Jesteś szalony, szefie – odparła w końcu. – Tak mnie tym zaskoczyłeś, że nie wiem, co powiedzieć. Dziękuję ci… bardzo dziękuję. Chociaż tak szczerze, to nie mam pewności, czy na pewno zasługuję na takie zaufanie.

– Moje zaufanie masz od dawna – zapewnił ją spokojnie. – A powierzenie ci firmowego auta to drobiazg w porównaniu z tym, co powierzyłem ci w innych obszarach, tych o wiele ważniejszych. No, nie stresuj się tak, elfiku – podjął łagodnie, widząc, że Iza bierze głęboki oddech. – Myślisz, że po co poprosiłem cię, żebyś zrobiła prawo jazdy? Chcę mieć w tobie dodatkowego kierowcę, ale i odpowiedzialnego zarządcę nowego sprzętu oraz zmotoryzowaną reprezentantkę moich interesów. Naszych interesów – poprawił się z naciskiem. – Dlatego chciałbym od teraz znów odrobinę zmienić ci zakres obowiązków i poprosić, żebyś mniej pracowała na sali jako kelnerka, a bardziej wdrożyła się w proces aktywnego prowadzenia firmy. Łącznie z reprezentowaniem mnie w terenie, podpisywaniem umów i rozliczeniami u dostawców, wizytami w Urzędzie Skarbowym i innych miejscach, gdzie trzeba załatwić takie czy inne papiery. Ja sam ogarniam to od lat, ale chciałbym, żebyś i ty potrafiła obrócić się w tym szerokim kontekście i żebyś była moim zaworem bezpieczeństwa… tym zaworem, o którym kiedyś ci mówiłem. Zaufaną osobą na wypadek, gdybym z jakiegoś powodu musiał wypaść z gry. Gdyby po prostu coś mi się stało.

Jego głos spoważniał teraz, a uśmiech na moment znikł mu z twarzy. Iza poczuła mocne, nieprzyjemne bicie serca i dłoń, w której trzymała dokumenty, zadrżała jej nagle jak w febrze.

– Przestań, Majk – wyszeptała z mieszaniną niepokoju i wyrzutu. – Nie mów takich rzeczy.

Mężczyzna z uwagą obserwował jej mieniącą się emocjami twarz.

– Oczywiście to tylko tak… na wszelki wypadek – podkreślił spokojnie. – Ale jednak, jak już zapowiedziałem ci pół roku temu, chcę mieć w tobie prawdziwą zastępczynię, z góry przygotowaną na każdą okoliczność. Wymusiłem na tobie zrobienie uprawnień do prowadzenia pojazdów, teraz wyposażam cię w samochód i cóż… będę od ciebie wymagał – uśmiechnął się z przekorą. – Uprzedzałem już dawno, że będę dawał ci coraz odpowiedzialniejsze zadania, więc teraz nie masz innego wyjścia, jak się dostosować. To jest polecenie służbowe – dodał żartobliwie surowym tonem. – Do wykonania bez zbędnej dyskusji.

Otrzeźwiona tymi słowami Iza natychmiast podniosła głowę i wyprostowała się jak żołnierz w gotowości do działania.

– Tak jest, szefie – odparła szybko. – Zrobię wszystko, żeby nie zawieść twojego zaufania. Jak mówiłam, nie jestem pewna, czy zasługuję na aż takie… ale stanę na głowie, byle tylko wywiązać się ze wszystkiego, czego ode mnie oczekujesz.

(c.d.n.)