Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 1) - De te fabula narratur

– Iza, rano był Zięba, konserwował zmywarki i zostawił dla ciebie rachunek do rozliczenia – zameldował Antek, kiedy tylko Iza weszła na zaplecze. – Dorota zostawiła ci go na biurku, prosiła, żeby przekazać, że to pilna sprawa.

– Jasne, okej – skinęła głową Iza, skręcając w stronę dyżurki kelnerek, gdzie trzymała buty na zmianę. – Dzięki, Antoś, zaraz się tym zajmę.

– Aha, i szef kazał powiedzieć, że będzie najwcześniej po dwudziestej drugiej albo wcale, ale w razie czego jest pod telefonem – przypomniał sobie Antek.

Iza zatrzymała się i spojrzała na niego z zastanowieniem.

– Po dwudziestej drugiej albo wcale? – powtórzyła powoli. – Czyli odwołał spotkanie organizacyjne z lekarzami? Przecież miało być dzisiaj o dziewiętnastej.

– Nie mam pojęcia – pokręcił głową Antek, krzywiąc się z niechęcią. – Z nim się teraz nie da gadać, sama wiesz. Zrozumiałem tylko, że załatwia jakieś ważne prywatne sprawy i jest zajęty jak cholera, więc może przełożył tych lekarzy na inny termin? Zadzwoń do niego, jak chcesz wiedzieć, ja się nie podejmuję. Jak dla mnie super, że go nie ma, mamy chociaż jeden spokojny wieczór.

Iza pokiwała głową i z westchnieniem udała się do pokoju kelnerek, by przebrać się na nocną zmianę. Po ciężkim dniu zajęć na uczelni, z których częściowo musiała się zwolnić, by załatwić przypadające na nią w tym tygodniu formalności w Urzędzie Skarbowym (od początku maja Majk ustanowił ją w tym względzie plenipotentką Anabelli), na osiemnastą stawiła się na swej rutynowej wieczornej zmianie w pracy i miała zostać aż do zamknięcia lokalu. Zmęczenie dawało jej się więc już we znaki, a do tego nieprzyjemnie szczypało ją zadrapanie na przedramieniu, jakie dzień wcześniej zafundowała sobie podczas odrywania listew na Bernardyńskiej. Na domiar złego zmartwił ją los zaplanowanego od tygodnia spotkania z reprezentacją grupy lekarzy, którzy na koniec maja zamówili w Anabelli wyżywienie na międzynarodową konferencję na kilkadziesiąt osób i z którymi Majk miał rozmawiać tego dnia o dziewiętnastej, by doprecyzować warunki i podpisać umowę. Jednak najwidoczniej spotkanie zostało odwołane, bo przecież umowy nie mógł podpisać nikt inny niż szef.

„Może zostawił mi jakąś wiadomość na biurku?” – pomyślała, biorąc do ręki swój kelnerski fartuszek, lecz nie zakładając go jeszcze, jako że najpierw musiała zająć się rachunkiem od Zięby. – „Mam nadzieję, że nie zapomniał ani nie zrobił mi jakiejś dywersji, bo jeśli ci lekarze jednak przyjdą pod jego nieobecność…”

– Cześć, Iza, ja już wychodzę! – oznajmiła jej w przelocie Klaudia, którą mijała na korytarzu schodzącą z popołudniowej zmiany.

– Cześć, Klaudziu, wiem – uśmiechnęła się. – Ja już jestem i zaraz staję za ciebie, załatwię tylko jeden papierek. Miłego wieczoru!

Ledwie odwróciła się od Klaudii, która, podśpiewując wesoło pod nosem, zniknęła w szatni kelnerek, z miejsca wpadła na Chudego i Tymka. Ochroniarze najwyraźniej wracali przez kuchnię z jakiegoś transportu, bowiem Tymek miał na sobie dżinsową kurtkę, a Chudy w ręce trzymał kluczyki od vana.

– O, dobrze, że jesteś, Iza! – ucieszył się na widok dziewczyny, wyciągając ku niej rękę z kluczykami. – Oddaję ci to od razu, wrzucisz u szefa do szuflady? Dzięki… Jest w ogóle szef? Nie ma? – upewnił się, widząc, że Iza kręci głową przecząco. – Aha… no to w sumie dobrze, będzie trochę spokoju.

– A jak tam sytuacja z towarem, chłopaki? – zapytała Iza, posłusznie biorąc z jego ręki kluczyki. – Byliście po dostawę?

– No a jak! Nawet po dwie – skrzywił się Tymek. – Urąbaliśmy się jak dzikie osły. Ale już wszystko rozładowane, pani Wiesia sprawdza tylko, czy ilość się zgadza. To co, Chudy? Przebieramy się i idziemy, bo zaraz impreza, nie?… Czekaj, Iza, jest jeszcze Tom?

– Jest, widziałam go przy drzwiach. Zresztą ma dzisiaj zmianę do dwudziestej, więc jeszcze dwie godziny z wami pobędzie.

– No tak, faktycznie! – strzelił się dłonią w czoło Tymek. – Zapomniałem.

– A jak tam na sali, nie było żadnych akcji? – zapytał Chudy.

– Nie wiem, sama dopiero co przyszłam. Ale Tomek nic nie mówił, dziewczyny też, więc chyba było spokojnie.

– Okej… dzięki, Iza.

(c.d.n.)