Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 10) - De te fabula narratur

Mówiąc to, na ile mogła, podtrzymała wysokiego ochroniarza z drugiej strony, starając się uważać na własną ranę na przedramieniu, która nadal lekko jej dokuczała, po czym oboje z Tymkiem wyprowadzili go na korytarz. Tam z miejsca wpadli na Zuzię z trudem taszczącą w rękach ciężką skrzynkę z jakimiś słoikami. Na widok skrwawionego i słaniającego się na nogach Chudego dziewczyna przystanęła jak wryta, a jej twarz w ułamku sekundy pobladła jak wapienna ściana.

– O Boże! – szepnęła z przerażeniem.

– O, Zuzka, dobrze, że jesteś! – ucieszyła się Iza. – Odstaw to i chodź nam pomóc. Lodu trzeba przynieść. Aha, i do tego jakąś czystą ściereczkę! Zrobimy Łukaszowi kompres. No, nie gap się, tylko leć po lód, słyszysz?

– Tak jest, proszę pani – ocknęła się natychmiast Zuzia. – Już lecę!

Roztrzęsionymi rękami odstawiła niesioną skrzynkę na niewielki taboret, który stał w kącie pod ścianą, i skwapliwie rzuciła się w stronę kuchni.

– I weź jeszcze rolkę ręcznika papierowego! – zawołała za nią Iza, widząc, że na podłogę kapnęła właśnie kropla krwi z przesączonej już do maksimum chusteczki Chudego.

– Dobrze, proszę pani! – odkrzyknęła z daleka Zuzia.

Wraz z Tymkiem wprowadzili Chudego do ciemnego i cichego gabinetu szefa, gdzie, nie zważając na jego niemrawy protest, zmusili go do położenia się na kozetce z nogami opartymi na podstawionym w tym celu krześle. Iza nie chciała zapalać górnej lampy, by światło nie raziło w oczy leżącego, załączyła więc tylko lampkę na biurku, ustawiając ją w taki sposób, by na kąt z kozetką rzucała tylko słabą, rozproszoną poświatę.

– No dobrze – skinęła głową, zwracając się do swojego towarzysza. – Dzięki, Tymek, wracaj na salę, zobacz, czy Tom nie potrzebuje jakiejś pomocy. Ja już zajmę się Łukaszem, Zuzka mi pomoże i ogarniemy go we dwie.

Jakby w odpowiedzi na jej ostatnie słowa, drzwi od gabinetu otworzyły się i jak wicher wpadła przez nie Zuzia, niosąc w obu rękach miseczkę z lodem, plastikową półlitrową butelkę wody mineralnej, czyste ściereczki i rolkę ręcznika papierowego, o który prosiła Iza. Widząc to, Tymek posłusznie wycofał się i wyszedł z gabinetu, zamykając za sobą drzwi. Tymczasem Zuzia, nie pytając o nic, podbiegła prosto do kozetki, na której leżał wciąż otumaniony Chudy, odstawiła na stojące obok krzesło miseczkę z lodem, po czym wzięła do ręki butelkę z wodą, odkręciła ją, nalała trochę na jedną ze ściereczek i przyklęknąwszy przy ochroniarzu, w milczeniu, troskliwymi ruchami zabrała się za obmywanie mu twarzy z krzepnących już strużek krwi. Iza pokiwała aprobująco głową.

– Bardzo dobrze, Zuziu – pochwaliła dziewczynę, podchodząc do nich i sięgając po lód. – Obmyj mu to, w tej pozycji krew już nie powinna lecieć. A ja zrobię mu kompres z lodu na to podbite oko. Łukasz, jak się teraz czujesz?

– Spoko – mruknął Chudy, przymykając oczy, by ułatwić Zuzi obmywanie mu twarzy. – Niepotrzebne to całe zamieszanie, Iza, przecież nic mi nie jest… sss! – syknął z bólu, kiedy dziewczyna, chcąc zmyć skrzep krwi, zbyt mocno przycisnęła mu szmatkę do sińca pod okiem.

– Ojej, przepraszam, panie Łukaszu! – zawołała z przestrachem, cofając rękę. – Nie chciałam… bardzo boli?

W jej wystraszonym, drżącym głosiku pojawiła się nutka takiego żalu, że Iza spojrzała na nią odruchowo i ze zdziwieniem zobaczyła, że zielone oczy dziewczyny szklą się od łez.

– Luz, mała, nie przejmuj się – odparł spokojnie Chudy, nie otwierając oczu. – Jest super, dzięki wielkie. Tylko tu pod okiem nie dotykaj, bo trochę naparza, okej?

– Dobrze – szepnęła ze skruchą dziewczyna, schylając mocno głowę, jakby chciała ukryć twarz za opadającą jej na czoło długą blond grzywką. – Dobrze, panie Łukaszu…

(c.d.n.)