Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 11) - De te fabula narratur

Zajęta zawijaniem lodu w ściereczkę Iza znów zerknęła na nią ukradkiem. W słabym świetle na drobnej buzi dziewczyny widać było głębokie poruszenie, a po policzku powolutku toczyła jej się łza, którą szybko wytarła wierzchem dłoni.

„Wrażliwe dziecko” – pomyślała z mimowolnym wzruszeniem. – „Dobra dziewczyna ze złotym serduszkiem. Jakie szczęście, że trafiłam na nią przypadkiem i przyjęłam ją do nas do pracy! Marciniakowa prędzej czy później zrobiłaby by z niej miazgę…”

– No dobrze, Łukasz, a teraz uwaga, bo przykładam lód! – ostrzegła Chudego, który skinął na to głową, krzywiąc się lekko, jakby z pobłażaniem.

– Okej – mruknął pod nosem.

Ostrożnie przyłożyła mu kompres na stłuczone miejsce pod prawym okiem, przez co owinięty w ścierkę lód przysłonił mu niemal całą twarz. To uniemożliwiło Zuzi dalsze obmywanie jej z krwi, w związku z czym dziewczyna cofnęła rękę i po chwili wahania odłożyła zakrwawioną ściereczkę na krzesło.

– Trzymaj mu to, Zuzka, dobrze? – poleciła jej Iza, wskazując na kompres, na co Zuzia natychmiast przysunęła się, by zastąpić jej dłoń w podtrzymywaniu lodu. – Tylko ostrożnie, nie naciskaj za mocno, żeby go nie zabolało.

– Ech, daj już na luz, Iza – skrzywił się znowu Chudy. – Nie musicie tak się ze mną cackać, nie jestem dzieciakiem z przedszkola. Nie takie wcióry się w życiu obrywało.

Poruszył się przy tym, przez co lód zsunął się pod dłonią Zuzi, urażając stłuczone miejsce pod okiem, i mężczyzna znów nie zdołał powstrzymać syknięcia z bólu.

– Przepraszam… ach, przepraszam! – wyszeptała żarliwie Zuzia, z najwyższą ostrożnością poprawiając mu kompres, a drugą dłonią nieśmiało przesuwając mu po czole i krótko ściętych włosach. – Obiecuję, że to już ostatni raz…

Miękki dotyk jej drobniutkiej dłoni i szczera troska w jej głosie sprawiły, że pomimo nieprzyjemnego osłabienia, które starał się ukrywać przed koleżankami, jak tylko mógł, Chudy uśmiechnął się blado i teraz już bez mentalnego oporu poddał się jej gestom.

– Spoko, mała – szepnął uspokajająco. – Wyluzujcie obie… Nic mi nie jest.

Iza nachyliła się nad nim, żeby upewnić się, czy na pewno wszystko jest z nim w porządku, a widząc, że nie wygląda wcale tak źle, uznała, że teraz po prostu trzeba dać mu odpocząć i dojść do siebie. Zadowolona z faktu, że ma komu powierzyć pieczę nad ochroniarzem, którego niepewny stan wykluczał pozostawienie go w gabinecie samego, położyła dłoń na ramieniu klęczącej przy kozetce Zuzi.

– Posiedź tu przy nim, niech poleży sobie spokojnie chociaż pół godziny – nakazała jej szeptem. – Ja muszę zajrzeć na salę.

Zuzia, która jedną ręką podtrzymywała przeciekający już powoli kompres, a drugą wciąż delikatnie gładziła Chudego po czole, pokiwała głową, kryjąc przed nią twarz za zasłoną swej długiej blond grzywki.

– Dobrze, proszę pani – odparła cichutko.

– Zajrzę tu za jakiś czas, a ty go pilnuj – zastrzegła jeszcze Iza, wyprostowując się i zmierzając w stronę wyjścia. – I jakby działo się coś złego, to natychmiast mnie wołaj, pamiętaj!

– Tak jest, proszę pani.

Jej cichy głosik znów zadrżał jak wcześniej, jednak uspokojona już Iza tym razem nie zwróciła na to większej uwagi. Czekała ją standardowa kontrola sali i na tym teraz musiała się skupić, jednocześnie sama walcząc z pogłębiającym się zmęczeniem i sennością.