Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 12) - De te fabula narratur

– Iza, na jutro będę potrzebował Marcina od elektryki – oznajmił Antek w kolejnej przerwie w muzyce, która nastąpiła na krótko przed północą. – Przewody mi się poprzecierały, a w jednym wtyku od głośnika jest chyba jakieś spięcie. Zadzwoniłabyś do niego? – uśmiechnął się do niej przymilnie. – Sam bym to zrobił, ale on mnie zawsze olewa. Nawet szefa już ze dwa razy kiwnął, za to ładnej kobiecie nigdy nie odmówi.

– Oj, Antoś – pokręciła głową Iza, przyglądając mu się z pobłażaniem. – Ale kręcisz! Ty to zawsze mnie w coś wpakujesz. Ale spoko, zadzwonię, nie ma sprawy. Do której dzisiaj grasz? Tylko nie mów, że do oporu.

– Nieee… tylko do pierwszej – wzruszył ramionami Antek, przewijając myszką playlistę na otwartym przed nim laptopie. – Szefa nie ma i pewnie już dzisiaj nie będzie, więc nie muszę tego z nim konsultować i raczej polecę schematem. Czyli do pierwszej, nie dalej. Tak szczerze, to sam już jestem dzisiaj zmęczony jak diabli.

– Do pierwszej – skinęła z zadowoleniem głową Iza. – To dobrze, pod koniec zmiany będzie chociaż godzinka ciszy i spokoju. Ja też padam z nóg. Cóż to jest dzisiaj za okropny dzień!

– No, fakt, żebyś wiedziała – zgodził się Antek. – Ja też mam wrażenie, że czas leci dwa razy wolniej niż zwykle, tak jakby chciał, a nie mógł. A czekaj, jak tam Chudy? – przypomniał sobie. – Pozbierał się już?

– Pozbierał się – odparła z zadowoleniem. – Wstał już i chyba wszystko jest z nim okej, byłam tam u niego parę minut temu. Zrobiłam mu okład z lodu, Zuzia mi pomogła, poleżał z tym pół godziny i teraz nawet to podbite oko nie wygląda tak tragicznie. Jakby na to nie spojrzeć, twarda z niego sztuka – uśmiechnęła się z uznaniem. – Ale jednak na dzisiaj damy mu już spokój, nie będzie nam straszył klientów tą rozwaloną gębą. Poprosiłam Tymka, żeby odwiózł go do domu i myślę, że za jakieś piętnaście do dwudziestu minut powinni…

Przerwała w pół słowa i oboje z Antkiem znieruchomieli w zaalarmowaniu na widok Karoliny, która powolnym, lekko chwiejnym krokiem podeszła właśnie do nich od strony baru. Jej delikatna, alabastrowo biała twarzyczka płonęła purpurą, a w jasnobłękitnych, anielskich oczach szkliły się łzy. Na ten widok Antek natychmiast zerwał się z krzesła, jednym susem przyskoczył do niej i utulił ją w ramionach, z czułością gładząc po włosach. Iza podeszła do nich zaniepokojona.

– Co się stało, kochanie? – pytał z troską Antek, wyjmując kieszeni chusteczkę higieniczną i ostrożnie ocierając dziewczynie łzy z policzka i oczu. – Dlaczego płaczesz?

Karolina chlipnęła tylko żałośnie w odpowiedzi, tuląc się do niego z miną skrzywdzonego dziecka.

– Co jest, Karola? – zapytała podejrzliwie Iza, nachylając się ku niej. – Mów, co się stało. Ktoś ci zrobił albo powiedział coś złego?

Karolina podniosła głowę i spojrzała na nią oczami pełnymi łez.

– Wywaliłam skrzynkę z dżemem – wyjaśniła jej drżącym głosem. – Słoiki się potłukły.

– Skrzynkę z dżemem? – podchwyciła zdziwiona Iza, przypominając sobie, co na ten temat mówiła Zuzia. – Tę, co dzisiaj przyjechała od dostawcy? Przecież Zuzia mówiła, że Chudy postawił ją na górnej półce w magazynku. Co ty tam robiłaś?

– Nie, nie w magazynku – pokręciła przecząco głową Karolina, nabierając tchu w płuca. – Ktoś zostawił ją w korytarzu na taborecie, a ja szłam do kuchni i zahaczyłam…

– Ach, prawda! – przypomniała sobie Iza, zerkając na zdezorientowanego Antka. – Zuzia ją niosła, pewnie sama zdjęła ją sobie z tej półki i… ech, mała wariatka! Miałam o to prosić Tomka, ale poleciał na interwencję – wyjaśniła spokojnie. – A potem trzeba było zająć się Chudym i mała odstawiła to cholerstwo byle gdzie. Nie przejmuj się, Karolcia, to nie twoja wina – dodała łagodnie, wyciągając rękę, by pogładzić Karolinę po jej aksamitnych blond włosach. – Nic się nie stało, to tylko parę dżemów i konfitur. I tak część mieliśmy od dostawcy w gratisie.

– To ty tak mówisz – chlipnęła rozżalona Karolina, a jej oczy na nowo napełniły się łzami. – Bo szef tak nie uważa i nakrzyczał na mnie jak nie wiem co.

– Szef?! – powtórzyli ze zdziwieniem Antek i Iza.

– Aha – pokiwała głową Karolina, krzywiąc się żałośnie. – Przyjechał przed chwilą, wszedł przez kuchnię i akurat trafił na mnie. Miał taką minę, że wolałam zejść mu z drogi, chciałam go ominąć i wtedy zahaczyłam o tę skrzynkę. Wszystko spadło z wielkim hukiem i potłukło się.

– A szef od razu na ciebie skoczył i nawrzeszczał? – domyślił się Antek, zagryzając wargi.

– Tak! – zaszlochała Karolina. – I żebyś to słyszał! Jakby szału dostał! A teraz krzyczy na Zuzię i na Chudego, więc przynajmniej mogłam uciec…

Zmrożona tą relacją Iza słuchała jej w milczeniu, wymieniając tylko z Antkiem pełne dezaprobaty spojrzenia. Na ostatnie słowa Karoliny wyprostowała się gwałtownie, oczy jej błysnęły, a brwi ściągnęły się w wyrazie irytacji.

– Nadal krzyczy? – upewniła się.

– Aha – chlipnęła dziewczyna. – I to jeszcze jak!

Iza nabrała mocno powietrza w płuca.

– Dobra, Antoś, zajmij się Karolą, ja idę wyjaśnić tę sprawę – oznajmiła stanowczo, bez chwili zwłoki ruszając w stronę zaplecza.

(c.d.n.)