Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 13) - De te fabula narratur

Myśl o tym, że jakaś skrzynka ze słoikami z dżemem, którą w niefortunnym miejscu ustawiła Zuzia, wywołała aż taką burzę, nie mieściła jej się w głowie. Strata kilku, a choćby i kilkunastu słoików z dżemem nie była przecież niczym znaczącym, w machinie finansów Anabelli jawiła się jako pozycja po prostu śmieszna i niegodna uwagi, a na pewno niewarta tego, by krzyczeć na pracownicę i doprowadzać ją do łez.

„Co mu odbija?” – myślała z dezaprobatą. – „Musi mieć naprawdę ciężki dzień, ale żeby wyżywać się na niewinnych ludziach? I po co on tu w ogóle przyjeżdżał o tej porze? Przecież już po północy.”

Ledwie weszła w korytarz zaplecza, z jego głębi do jej uszu dobiegł podniesiony głos Majka oraz Chudego, którego również musiało zirytować zachowanie szefa, bo ripostował mu jak równy z równym.

– Niech szef nie przegina, nic się przecież nie stało! – mówił stanowczym, ostrym tonem, wskazując na skuloną nad podłogą Zuzię, która drżącymi rękami próbowała pozbierać kawałki rozbitych słoików. – A ona jeszcze się znowu przez to pokaleczy!

Rzeczywiście, na podłodze panowało istne pobojowisko w postaci rozbitych słoików leżących obok przewróconej skrzynki i unurzanych w kolorowej dżemowej powodzi.

– Bez dyskusji, ma to zbierać! – huknął rozjuszony Majk, wyciągając do Chudego palec w ostrzegawczym geście. – A ty, leniu, nie wtrącaj się w nieswoje interesy, jasne? Gęba na kłódkę, bo za chwilę pogadamy w inny sposób!

– Od leni to niech mnie szef nie wyzywa! – obruszył się Chudy. – Może na inne bluzgi zasługuję, ale nie na ten. Zostaw to, mała, mówię ci chyba! – rzucił rozkazująco do Zuzi, która, zbierając nieudolnie skąpane w dżemie szkło na jeden stosik, czystym wierzchem dłoni ocierała sobie kapiące z oczu łzy. – Nie gołymi rękami! Słyszysz?

Przykucnął przy niej i przytrzymał jej rękę w nadgarstku, na co Zuzia zatrzymała się i niepewnie podniosła na niego oczy. Majk aż zakipiał z wściekłości.

– Zbieraj to!!! – ryknął do niej tonem, jakiego Iza jeszcze nigdy u niego nie słyszała. – Natychmiast, rozumiesz?!

Przerażona Zuzia na nowo rzuciła się do wykonywania zadania. Iza, która w pierwszej chwili zwolniła kroku, nie wierząc własnym oczom i uszom, teraz podskoczyła w ich stronę jak oparzona.

– A ty, Chudy, wstawaj i idziesz ze mną! – krzyczał Majk. – Już ja cię nauczę moresu! Zapamiętasz raz na zawsze, że jak coś do ciebie mówię, to…

– Co tu się dzieje?! – wtrąciła się ostrym tonem Iza.

Majk natychmiast odwrócił się w jej stronę. Iza aż drgnęła, bowiem pierwszy raz widziała go w takiej odsłonie – wyglądał jak wcielenie furii, twarz, pokryta dziś mocnym kilkudniowym zarostem, poczerwieniała mu łącznie z czołem, rysy ścięły się i wyostrzyły, a oczy ciskały groźne błyskawice.

– No zobacz, co narobili! – zawołał do niej, wskazując ręką na pobojowisko. – Banda nieudaczników! Jedna nie wie, gdzie się stawia skrzynkę, a druga nie umie chodzić!

W głębi korytarza zebrało się kilka osób, między innymi Eliza, Dorota i Ola, które z niepokojem przyglądały się z daleka tej gwałtownej scenie.

– Spokojnie, szefie – odparła uspokajającym tonem Iza. – Bez nerwów. To nie tak… Znam sprawę i zaraz wszystko wyjaśnię.

– A w ogóle to gdzie jest Karolina?! – pienił się dalej Majk, rozglądając się wokół. – Już zwiała?! Ma tu natychmiast wracać! Będą sprzątać to we dwie! Chudy, chyba coś do ciebie powiedziałem, nie?!

Chudy, który w międzyczasie podniósł się do pionu, zerknął ponurym wzrokiem na Izę, której uwagę przykuło jego podbite oko, będące namacalnym dowodem na jego zaangażowanie w pracę na rzecz firmy. I to jego Majk przed chwilą nazwał leniem? A do tego taka awantura o nic… Nie, to była już przesada! Ktoś musiał zainterweniować i przerwać tę absurdalną scenę, a jedyną osobą, która mogła tu cokolwiek wskórać, była ona. Tak, to był jej obowiązek. Nie mogła przecież pozwolić na tak niesprawiedliwe traktowanie Bogu ducha winnych ludzi!

– Dość! – rzuciła twardo do Majka, stając pomiędzy nim i Chudym. – Szef zostawi go w spokoju! Ani on, ani Zuzia, ani Karolina nie są tu nic winni! Łukasz dzisiaj miał kontuzję, oko mu podbili. A ta skrzynka to głównie moje zaniedbanie, bo zapomniałam załatwić sprawę, chociaż Zuzia wyraźnie mnie o to prosiła. Zaczęło się od tego, że…

– Bzdura! – przerwał jej z rozpędu Majk. – Nie broń ich, Iza, okej? To nic to nie da! Mają natychmiast zbierać ten syf, fajtłapy cholerne! A za karę…

– Zaraz, jeszcze nie skończyłam! – zawołała Iza, nie dając się zakrzyczeć. – O co taka burza, nic się przecież nie stało! Parę głupich dżemów i od razu taki dym?!

– Nie chodzi o dżemy, chodzi o zasadę! – odparował jej Majk. – Niczego nie potrafią zrobić porządnie, łajzy jedne! A ty jazda do roboty! – wycelował palec w stronę Chudego. – Od jutra dwa tygodnie na pace, obsługujesz wszystkie dostawy! Już ja się z tobą policzę, frajerze! I z tobą też, mała szkodnico! – rzucił do przerażonej Zuzi. – Nauczysz się w końcu myśleć, do cholery!

(c.d.n.)