Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 2) - De te fabula narratur

Na biurku w gabinecie leżał tylko wspomniany rachunek od Zięby i dwie inne, rozliczone już faktury, jednak nie było żadnej informacji od Majka na temat zaplanowanego spotkania z lekarzami.

„Trudno” – pomyślała, z góry odrzucając opcję dzwonienia do niego w tej sprawie. – „Jeśli przyjdą, to przeproszę ich i powiem, że szefowi wypadło coś pilnego. I niech on sam się przed nimi tłumaczy. To w końcu jego działka.”

Z posępną miną rzuciła na biurko teczkę z dokumentami, które przyniosła z urzędu, po czym usiadła w fotelu i otworzyła laptopa, aby zająć się rachunkiem od Zięby. Szybko uporawszy się z tym zadaniem, zostawiła adnotację dla Majka, by jak najszybciej zrealizował przelew, a następnie opisała pozostałe dwie faktury, zeskanowała je i wpięła oryginały do klasera z bieżącymi rozliczeniami. Zakończywszy robotę papierkową, przepasała się w biodrach swym kelnerskim fartuszkiem i udała się na salę, by pomóc Oli, Lidii, Alicji i Zuzi w obsłudze napływających gości. Jako że tłum gęstniał z każdą minutą, jej dodatkowa para rąk okazała się bardzo potrzebna, to zaś pozwoliło jej nie myśleć o niczym poza bieżącą pracą, którą wykonywała jak zaprogramowany automat. Co prawda nadal podskórnie dokuczała jej myśl o losach spotkania z lekarzami, ale kiedy minęła dziewiętnasta i w Anabelli nie zjawił się żaden przedstawiciel tej grupy klientów, uspokojona tym faktem uznała, że Majk najwyraźniej przełożył spotkanie na inny termin i po prostu zapomniał ją o tym uprzedzić.

„Bogu dzięki!” – pomyślała z ulgą. – „Jeszcze tylko tego by mi dzisiaj brakowało!”

Zmęczenie, jakie dziś odczuwała mocniej niż zwykle, nasilało się teraz z każdą godziną, a wynikało niewątpliwie nie tylko z intensywnej aktywności w ciągu dnia, gdyż ta nie była dla niej niczym wyjątkowym, ale również z faktu, że poprzednią noc spędziła prawie całkowicie bezsennie. Bezsennie i bijąc się z myślami, bowiem od wczorajszej rozmowy z panią Jadzią, jej udręczona dusza nie mogła zaznać ani sekundy spokoju. Choć interpretacja słów pani Ziuty, która narzuciła jej się jako metafizyczny sygnał w sprawie Michała, wyglądała bardzo prawdopodobnie, miliony wątpliwości nadal targały jej sercem i umysłem, a mgła, o której wspomniała czarnooka „cyganka”, zdawała się tym bardziej gęstnieć, im więcej o tym myślała. W tej kwestii było bowiem tak wiele sprzeczności! Już sam sobotni telefon od Michała był tak niejednoznaczny! Z jednej strony zostawił po sobie nieprzyjemny niesmak, a z drugiej mimowolną słodycz na wspomnienie elektryzującego dreszczu, jaki przeszył ją wówczas od stóp do głów. Czy to nie był kolejny znak, że pod lodową pokrywą żalu i niesnasek nadal kipiał dawny wulkan, który może… prawdopodobnie… był warty obudzenia? Tak czy inaczej musiała spróbować.

„Zaufam intuicji Lodzi i sugestii pani Ziuty” – powtarzała w myślach, zbierając z jednego ze stolików puste naczynia i ustawiając je na tacy. – „Jednak muszę się bardzo pilnować, zadbać o odpowiedni dystans i nie dopuścić do tego, żeby to poszło za szybko. Pani Ziuta sama powiedziała, że trzeba jeszcze poczekać. Tak, koniecznie. Poczekać, dopóki on się nie zmieni i nie udowodni mi ponad wszelką wątpliwość, że…”

– Iza?!

Wesoły damski głos wyrwał Izę z zamyślenia. Szybko podniosła głowę, napotykając przed sobą znajome twarze Beaty i Emilii z radzyńskiego liceum.

– Ach, to wy! Cześć wam! – odparła z uśmiechem. – Jak miło was widzieć, dawno was tutaj nie było!

– Widzisz, Emi, i co? Dobrze obstawiałam, że Iza nadal tu pracuje! – zaśmiała się Beata, podchodząc do Izy, by uścisnąć ją na powitanie. – No, cześć, kochana… Wpadłyśmy do was na wieczór, bo dzisiaj nigdzie indziej na mieście nie ma dyskoteki, wszyscy znajomi walą tutaj. Za dwie godziny będziecie mieć tłum nie z tej ziemi!

– Domyślam się – pokiwała głową Iza, odwzajemniając jej uścisk, a następnie witając się też z Emilią. – Cześć, Emi. No to co? Siadajcie gdzieś, póki jeszcze są wolne miejsca! Czego się napijecie?

– Dla mnie na razie tylko wodę mineralną – odparła zmęczonym tonem Emilia.

Iza zerknęła na nią uważniej i dostrzegła, że twarz koleżanki jest blada i smutna, mimo że starała się to kryć pod wymuszonym uśmiechem. Uznała jednak, że ich wzajemna relacja była za słaba na to, by dopytywać ją o powody złego humoru, zwłaszcza że zbliżała się sesja zaliczeniowa, więc mogła to być kwestia ocen na uczelni.

– A dla ciebie, Beti? – zapytała drugiej koleżanki, która w przeciwieństwie do Emilii zdawała się tryskać niespożytą energią i jak najlepszym humorem.

– Dla mnie jakiś sok – odparła z namysłem dziewczyna. – Macie czarną porzeczkę?

– Pewnie – uśmiechnęła się Iza. – Zaraz przyniosę.

– I paluszki – dodała stanowczo Beata, podchodząc do jednego z nielicznych już wolnych stolików i rzucając na oparcie krzesła lekką sztruksową kurtkę, którą w międzyczasie zdjęła z siebie. – Uff, ależ tu u was gorąco! Piwko zresztą też sobie zamówimy, ale dopiero za jakiś czas, jak disco dobrze się rozkręci – zastrzegła. – Nie, Emi?

– Okej – westchnęła z rezygnacją Emilia, opadając na drugie krzesło.

(c.d.n.)