Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 3) - Powieści dla dziewczyn

– No przestań, nie bądź taka drętwa! – jęknęła z wyrzutem Beata. – Ejże! Głowa do góry, słyszysz? Zaraz potańczysz, wypijesz coś i będzie dobrze. Zobacz, jaka z niej dzisiaj galareta – dodała ciszej, zwracając się do Izy. – Chłopak nie odzywa się do niej od trzech czy czterech dni i już ma przez to doła. A sama jej powiedz… co to są cztery dni?

– Nic – przyznała Iza, przyglądając się spod oka siedzącej z ponurą miną Emilii. – Chyba po takim czasie nie ma się jeszcze czym przejmować. Gdyby to były dwa tygodnie ciszy… albo miesiąc…

– No właśnie przez cały czas jej to powtarzam! – westchnęła Beata, rozkładając ręce w geście bezradności. – A ona chodzi jak struta i żyć nie daje. Emi, daj spokój, mówię ci! Co się łamiesz? Gdyby nawet ten twój Jacuś wystawił cię do wiatru, to co z tego? To nie jest jedyny facet na świecie!

Emilia podniosła na te słowa głowę i rzuciła jej pełne niesmaku spojrzenie. Iza uśmiechnęła się smutno.

„To nie jest jedyny facet na świecie” – powtórzyła w myślach słowa Beaty. – „Niby tak, ale jednak… Cóż, żeby wiedzieć, co znaczy czekać na sygnał od kogoś, kogo się kocha, trzeba przeżyć to samemu. Syty głodnego nie zrozumie…”

Z tym większą sympatią patrzyła teraz na Emilię, w której cierpieniu, może na zewnątrz nieco przerysowanym ale niewątpliwie szczerym, odnajdywała cień własnych przeżyć z przeszłości. Któż bowiem lepiej od niej znał udrękę oczekiwania na telefon od ukochanego chłopaka, na choćby najdrobniejszy okruch zainteresowania z jego strony? Ta męczarnia była wszak jej udziałem przez wiele długich lat, znała każdy jej niuans i odcień…

– Iza, siądziesz z nami na moment? – zapytała Beata, wskazując na swój stolik. – Dawno się nie widziałyśmy, pogadałybyśmy trochę, opowiedziałabyś, co tam u ciebie nowego…

Iza oderwała wzrok od przygnębionej, zamyślonej twarzy Emilii i pokiwała głową.

– Dobra, tylko poczekajcie chwilę, odniosę to i przyniosę wam picie – oznajmiła, podnosząc przygotowaną tacę z brudnymi naczyniami. – Nie wiem, czy dzisiaj będę miała dużo czasu na pogaduszki, ale póki nie ma jeszcze urwania głowy, to przysiądę się do was na kwadrans, pewnie.

Odwróciła się, żeby odnieść tacę, i z rozpędu omal nie wpadła na Toma, który w międzyczasie podszedł z niepewną miną i stanął za jej plecami.

– Ach! – wyrwało jej się, a ustawione na tacy kufle i szklanki zadrżały, wydając szklany brzęk. – Tomek, czyś ty zwariował?! Nie strasz mnie tak!

Beata i Emilia natychmiast zgodnie podniosły wzrok na muskularnego ochroniarza.

– Sorry, Iza – odparł ów ze zmieszaną miną, w geście usprawiedliwienia wyciągając ku niej rękę, w której trzymał białą, złożoną na pół kopertę. – Tylko że miałem ci to dać… Jakiś facet wręczył mi to pół godziny temu i prosił, żeby ci przekazać, a ja kompletnie zapomniałem, bo miałem z Chudym interwencję na schodach.

– Jaki facet? – zdziwiła się Iza.

– No jakiś taki… dosyć młody gostek, nic szczególnego, nie wiem, jak ci opisać. Mówił, że będziesz wiedziała, o co chodzi.

Iza powolnym ruchem wzięła kopertę z jego ręki, intensywnie próbując skojarzyć, od kogo mogła pochodzić. Dopiero po kilku sekundach przypomniała sobie o przedwczorajszej rozmowie z jednym z dostawców pieczywa, który na dniach obiecał przysłać jej do analizy pełną ofertę swojej firmy wraz z podwójną wyceną, w opcji z regularną dostawą towaru lub z odbiorem własnym z ramienia Anabelli.

– Aha, okej – skinęła głową uspokojona, chowając kopertę do kieszeni. – Już wiem, co to jest, pamiętam. Dzięki, Tomciu.

– Nie ma sprawy – uśmiechnął się lekko Tom, po czym odwrócił się, by udać się z powrotem na swoje stanowisko w okolicach drzwi wejściowych.

– Hej, czekaj! – zatrzymała go nagle Beata. – Czy my się przypadkiem nie znamy?

Tom spojrzał na nią zdziwiony, zatrzymał się i przez kilka sekund przyglądał jej się uważnie, po czym pokręcił głową przecząco.

– Nie – odparł niepewnie. – Chyba nie…

– No jak to nie? – ożywiła się niespodziewanie Emilia, podnosząc się z krzesła. – To nie ty jesteś facetem Darii Galik? Głowę bym dała, że ty!

(c.d.n.)