Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 4) - De te fabula narratur

Na dźwięk imienia Darii zdziwiona lecz dotąd spokojna twarz Toma gwałtownie pobladła, a następnie dla odmiany oblała się płomiennym rumieńcem. Zaskoczona Iza spojrzała najpierw na niego, potem zaś po kolei na Emilię i na Beatę.

– To wy znacie Darię? – zapytała, chcąc oszczędzić Tomowi trudu odpowiedzi.

– Aha, czyli jednak! – zaśmiała się triumfująco Beata, z rozbawieniem wskazując na czerwonego jak pomidor, próbującego powoli dojść do siebie ochroniarza. – No przecież! Jego nie da się pomylić z nikim innym! Oczywiście, że znamy Darię – odpowiedziała na pytanie Izy. – Chociaż tak szczerze, to ja jej nie widziałam już ze dwa albo trzy miesiące. Jakoś ostatnio zupełnie na siebie nie trafiamy, nie, Emi?

– Aha – przyznała Emilia. – Trochę dziwne, bo studiujemy w budynkach naprzeciwko i znamy się z paroma osobami z jej roku. Zwykle widywałyśmy się co najmniej raz na tydzień. Co tam u niej ciekawego? – zwróciła się do Toma.

Iza z lekkim zażenowaniem odwróciła oczy, w duchu współczując koledze tego niewygodnego pytania. Uznała jednak, że w takich sytuacjach każdy musi radzić sobie sam, więc, przeprosiwszy dziewczyny, udała się na zaplecze oraz do baru po obiecane picie i paluszki, po drodze zbierając jeszcze zamówienia z dwóch innych stolików przy przejściu.

„Niech Tomek się uodparnia” – pomyślała, wracając z pełną tacą. – „I tak nieźle mu idzie, chyba wziął sobie do serca moje rady, bo ostatnio z wierzchu wygląda całkiem normalnie, nie włóczy się już od ściany do ściany jak blade widmo… Dzisiaj wprawdzie dziewczyny trochę go zaskoczyły, ale przecież mnie też, kto by pomyślał, że świat jest taki mały!”

– Lidziu, wzięłabyś za mnie na kwadrans połowę sektora A? – zapytała przymilnie Lidię, która mijała ją przelotem, wracając na zaplecze z tacą pełną pustych butelek po piwie i wodzie mineralnej. – Mam sprawę do załatwienia, chciałabym zamienić z kimś parę słów. Odrobię to bez pudła pod koniec twojej zmiany, wyjdziesz sobie wcześniej do domu, a ja wtedy cię zastąpię, co?

– Nie ma sprawy, Iza! – zapewniła ją z uśmiechem Lidia. – Sektor od A jeden do A dziesięć?

– Do A dwanaście.

– Okej, robi się!

– Dzięki – odparła z wdzięcznością Iza. – Jesteś kochana!

Załatwiwszy zastępstwo, wróciła do stolika Beaty i Emilii, jednak zastała tam tylko tę pierwszą.

– A gdzie Emi? – zapytała od niechcenia, zestawiając na blat picie i paluszki.

– Tam, pod ścianą – wskazała jej ruchem głowy Beata. – Gada z tym waszym gorylem. O Darii oczywiście. Dobrze zrozumiałam, że ona go już jakiś czas temu puściła kantem?

Iza zerknęła we wskazaną stronę, gdzie rzeczywiście stali Tom i Emilia, oboje ze skupionymi i poważnymi minami, przy czym on słuchał, a ona coś mu tłumaczyła, co jakiś czas kręcąc głową i rozkładając ręce.

– Trudno powiedzieć – odparła dyplomatycznie, stawiając przed nią szklankę z sokiem z czarnej porzeczki. – Proszę, Beti, twój sok.

– Dzięki – skinęła głową Beata. – Siadaj na chwilę ze mną, Iza, poplotkujemy sobie trochę, co? Jak Emi skończy gadać z gorylem, to do nas dołączy, nie będziemy przecież czekać na nią w nieskończoność… Powiedz mi, co tam u ciebie nowego?

– U mnie generalnie po staremu – zapewniła ją Iza, posłusznie zajmując miejsce na krześle obok. – Studiuję to, co studiowałam, pracuję, gdzie pracowałam… Ale z takich całkiem nowych rzeczy to… w lipcu urodzi mi się siostrzenica – pochwaliła się z dumą.

– O, naprawdę? – ucieszyła się Beata. – To super, gratulacje! Czekaj… mówiłaś, że twoja siostra wyszła za tego Artura… nie, czekaj… za Roberta Staweckiego! – poprawiła się szybko. – Pamiętam go, pracował z moim stryjkiem i z Szymkiem Siwcem w warsztacie w Małowoli. Fajny chłopak, mój tata miał o nim bardzo dobre zdanie. To będzie ich pierwsze dziecko?

– Aha – uśmiechnęła się Iza. – Takie w sumie trochę późne, bo urodzi się prawie dwa lata po ślubie. Za to będzie podwójnie kochane!

(c.d.n.)