Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 6) - Powieści dla dziewczyn

W tym momencie z głośników gruchnęła muzyka – to Antek rozpoczął zaplanowaną od dwudziestej dyskotekę. Tłum klientów jak zwykle na ten sygnał poderwał się od stolików i niczym szarańcza ruszył w stronę odsłoniętego parkietu, na którym przesuwały się migające kolorami światełka dyskotekowe. Iza zerknęła w tamtą stronę i uśmiechnęła się na widok ubranego dziś na czarno Antka, który z rutynowym pobłażaniem oganiał się od indagujących go studentów, ci bowiem, jak to zwykle bywało, próbowali zapewne skłonić go do włączenia w playlistę jakichś swoich ulubionych utworów. Beata odstawiła pustą szklankę na stół i z dezaprobatą zerknęła na nietkniętą wodę mineralną Emilii.

– A Emi dalej gada z tym waszym gorylem – pokręciła głową, wskazując Izie koleżankę, która obecnie przeniosła się z Tomem bliżej drzwi, nie przerywając rozmowy. – A właściwie to gada do niego, bo on chyba tylko słucha.

Iza uśmiechnęła się z rozbawieniem, gdyż, jako że dobrze znała mrukliwy charakter Toma, trudno jej było nie zgodzić się z tą obserwacją.

– Cześć, dziewczyny! – odezwał się tuż obok nich jakiś męski głos.

Obie natychmiast ze zdziwieniem podniosły wzrok. Obok ich stolika stanęło dwóch nieznajomych młodych mężczyzn w wieku studenckim, z których jeden, krępy blondyn o buraczanej cerze i kilkudniowym zaroście na twarzy, schylił się właśnie przed nimi w żartobliwym ukłonie.

– Mogę prosić do tańca? – zapytał wesoło, zwracając się do Izy.

Dziewczyna z uśmiechem podniosła się z krzesła i pokręciła głową odmownie.

– Ja niestety nie tańczę – odparła grzecznie, sięgając po swą odłożoną na sąsiednie krzesło tacę i wskazując wymownie na kelnerski fartuszek, którym była przepasana. – Wybacz, pracuję na sali. Ale ona pewnie wam nie odmówi – mrugnęła porozumiewawczo do Beaty. – Przyszły z koleżanką na dyskotekę, więc…

Student przyglądał jej się ze zdziwieniem przemieszanym z lekkim rozczarowaniem.

– Pracujesz tu? – powtórzył niepewnie. – Eee… to szkoda. A ty zatańczysz? – dodał, zwracając się do Beaty, która bez zbytniego entuzjazmu skinęła głową i również podniosła się od stolika, po czym odwrócił się do kumpla, cicho stojącego za nim szczupłego bruneta. – Jacek, sorry, ty musisz szukać dalej! Ja rezerwuję sobie pierwszy dance z koleżanką!

Iza uśmiechnęła się do nich i dyskretnie wycofała się, dając Beacie znak, że nie będzie jej przeszkadzać. Jednak kiedy odwróciła się, jej twarz natychmiast ściągnęła się i osnuła czarną chmurą, bowiem trudno jej było całkowicie przejść do porządku dziennego nad tym, co usłyszała od Beaty o ojcu Michała. Niby nic nowego, ale to jednak była kolejna osoba, która miała o nim jak najgorsze zdanie.

„W pełni zasłużenie” – myślała, uwijając się wraz z Lidią wśród opustoszałych stolików w sektorze A, by pozbierać brudne naczynia. – „Ci ludzie chyba w nikim nie budzą sympatii ani szacunku. A czy Misio, wychowany w takiej rodzinie, może być inny niż jego ojciec czy matka? Czy za jakiś czas nie będzie tak samo krzywdził ludzi?”

W pamięci mignął jej fosforyzujący błękit jego oczu, znajomy gest dłoni, którym odgarniał w tył swe lśniące złote włosy… i jego płomienne pocałunki z nocy spędzonej w motelu, o którym dopiero co wspomniała Beata… Iza mimowolnie zadrżała, aż niesione na tacy kufle przechyliły się lekko i szczęknęły szklanym dźwiękiem.

– Proszę pani, ja już nie mam co robić na stolikach – zaczepiła ją w połowie sali Zuzia. – Czy mogłabym pójść pomóc pani Elizie w układaniu dostawy w magazynku?

– A… tak, oczywiście, Zuziu – ocknęła się Iza. – A co tam dzisiaj chłopaki przywieźli?

– Warzywa i owoce, proszę pani – odparła grzecznie dziewczyna, ruszając przy jej boku na zaplecze. – A pan Łukasz przyniósł też taką dużą skrzynkę z dżemami i konfiturą. Tylko za wysoko ją postawił – dodała z niepokojem. – Na najwyższej półce… no i ja tam nie sięgnę, żeby to poprzekładać, a pani Wiesia prosiła, żeby w wolnej chwili poustawiać je na półce w kuchni i najlepiej według smaków.

– W porządku, Zuziu, zaraz to załatwimy – skinęła głową Iza. – Na razie zajmij się warzywami i owocami, a ja poproszę któregoś z chłopaków, żeby zdjął ci tę skrzynkę.

– Dobrze, proszę pani! – ucieszyła się Zuzia. – Dziękuję!

I dygnąwszy przed nią grzecznie, pofrunęła do kuchni, po drodze odwiązując sobie z bioder kelnerski fartuszek. Iza kontrolnie zajrzała tam za nią i upewniwszy się, że u kucharek wszystko jest w porządku, wróciła na salę, po drodze zatrzymując się przy barze, by wymienić kilka słów z Wiktorią.

(c.d.n.)