Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 7) - Powieści dla dziewczyn

– Dzwoniłam dzisiaj rano do Basi, wiesz? – pochwaliła się Wiktoria, nie przerywając nalewania piwa do kufli i przygotowywania zamówionych drinków, które na bieżąco wydawała koleżankom lub stojącym bezpośrednio przy barze klientom.

– O, super! I co u nich? – zaciekawiła się Iza. – Jak ja dzwoniłam, to była świeżo po porodzie, nie chciałam jej długo męczyć. Podobno mieli ich potrzymać dłużej w tym szpitalu. I jak? Dalej tam siedzą, czy są już z maluszkiem w domu?

– Są w domu – odparła barmanka. – Przedwczoraj wypuścili ich po obserwacji, mały ogólnie zdrowy, tylko mają zwracać uwagę na kilka rzeczy i często chodzić do kontroli. Wiadomo, ciąża była problematyczna, więc i noworodka trzeba obserwować… czyli jeszcze nie koniec problemów.

– Co tam… najważniejsze, że dziecko zdrowe i wszystko dobrze się skończyło – zauważyła oględnie Iza. – Basia ma za to nagrodę na całe życie, na pewno nie będzie narzekać.

– Kazała cię pozdrowić – dodała Wiktoria, stawiając na blacie przed klientami dwa świeżo przygotowane drinki na bazie dżinu. – Całą ekipę zresztą… Proszę, trzydzieści dwa pięćdziesiąt. Podobno z szefem też gadała.

– Tak – przyznała Iza. – Ustalili, że przedłużymy jej formalne zatrudnienie, żeby mogła mieć zasiłek, zajmuję się tym już powoli. Ale zapowiedziała, że i tak do nas nie wraca, wprawdzie bardzo by chciała, ale Lublin niestety już jej nie po drodze.

– Ano tak – zgodziła się Wiktoria. – Co zrobić, życie to życie… Aha, wiesz co? – przypomniała sobie nagle. – Był u mnie Ćwikliński.

– Ćwikliński?

– No. Pytał o szefa albo o ciebie, ale akurat żadnego z was nie było. Powiedziałam mu, żeby zadzwonił do szefa i pogadał z nim przez telefon, ale nie… koniecznie chciał osobiście… więc kazałam mu przyjść jutro koło osiemnastej. Może być?

– Okej – skinęła głową Iza. – Dobrze, że mi to mówisz, Wika, bo miałam przyjść dopiero na dwudziestą, a nie wiem, jakie plany na jutro ma szef. Będę w takim razie przed osiemnastą i jakby szefa nie było, to sama pogadam z Ćwiklińskim. Nie wspominał w jakiej sprawie?

– Nic, ani słowa – odparła Wiktoria. – Ale pewnie znowu chodzi o zmianę oferty. Oni wszyscy teraz z tym powariowali.

– Ach… prawda! – przyznała Iza, przypominając sobie o kopercie, którą godzinę wcześniej otrzymała z rąk Toma i schowała sobie do kieszeni. – Żebyś wiedziała, wszyscy po kolei! Dopiero co dostałam coś od Zdunka, czekaj…

Sięgnęła do kieszeni, wyjęła stamtąd kopertę i otworzyła ją, by przy tej okazji rzucić okiem na ofertę dostawcy pieczywa. W środku jednak nie było zwykłej kartki, na jakiej zazwyczaj dostawcy drukowali dokumenty, lecz znajdował się tam elegancki tłoczony papier w kolorze ecru. Zaskoczona Iza otworzyła złożoną na dwoje kartkę i odczytała treść wykaligrafowaną odręcznie niebieskim atramentem.

Droga i wielce szanowna Pani Izabello,

Pozwalam sobie niniejszym podziękować Pani za, jak mniemam, dotrzymanie umowy, choć nie ukrywam, że miałem szczerą nadzieję na osobiste spotkanie. Zgodnie z tym, co ustaliliśmy, moje dalsze działania uzależniam od mojego spotkania z wiadomą osobą w umówionym miejscu i czasie. Kiedy to nastąpi, bez względu na wynik rozmowy, będę chciał zobaczyć się Panią, mam bowiem dla Pani nową i, jak sądzę, ciekawą propozycję współpracy. O szczegółach zawiadomię Panią w stosownym czasie.

Z uniżonym ukłonem,

Sebastian Krawczyk

Wzdrygnęła się, aż zimne, nieprzyjemne ciarki przebiegły przez całe jej ciało. Krawczyk! Więc jednak nie odpuścił! Przypominał jej o sobie i dalej szantażował! Nadal zależało mu na kontakcie, i to nie tylko z Lodzią, ale i z nią! Dalsze działania wobec niej uzależniał od sfingowanego spotkania, które miało odbyć się już za dwa dni i które, jak wiadomo, miało mu przynieść mu nie tylko rozczarowanie, ale i kłopoty. Ależ się wścieknie! Szału dostanie! A potem pewnie będzie się mścił…

Jednak po pierwszej fali złych myśli przypomniała jej się spokojna twarz Pabla, jego rzeczowe zapewnienia o tym, że jest bezpieczna, oraz cała seria podjętych przez niego działań w tej sprawie, w tym ochrona prawna Amelii i Roberta w osobie mecenasa Giziaka. Nie, nie należało się denerwować, rzecz była pod kontrolą, a Pablo czuwał nad wszystkim niczym anioł stróż. Na szczęście za kilka dni rzecz będzie już nieaktualna.

(c.d.n.)