Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 8) - Powieści dla dziewczyn

Przeanalizowawszy na chłodno sytuację, Iza uspokoiła się powoli, choć sam fakt, że Krawczyk znów się do niej odezwał, nie mógł nie pozostawić w jej duszy pełnego niesmaku poruszenia. Wzmianka o nowej propozycji współpracy, a także styl, w jakim napisany był liścik, przywołały jej przed oczy postać Krawczyka w pełnej krasie, tak wyraźną, jakby widziała go na żywo i słyszała jego nieznośnie uprzejmy, skandujący ton. Nerwowym ruchem złożyła kartkę z powrotem i wsunęła ją do kieszeni, zaś kopertę zmięła i wyrzuciła do śmietnika za barem.

– Dobra, Wika, ja lecę na salę – oznajmiła Wiktorii. – Jakby coś trzeba było pomóc, to zgłoś się do mnie, teraz przez jakiś czas powinnam być luźniejsza.

– Jasne, dzięki, Iza! – skinęła głową Wiktoria, zajęta mieszaniem drinka. – Na razie daję radę, a za pół godziny przychodzi Kama, więc raczej nie będziemy cię niepokoić. Ale jakby co, to oczywiście dam znać, pewnie.

„Zwariować można!” – myślała Iza, udając się na kontrolny obchód po sali. – „Jaki bezczelny, jeszcze się przypomina, liściki podaje! Poczekaj no ty, psycholu, już Pablo z tobą pogada, o Lodzi i nie tylko! Chyba zresztą powinnam mu powiedzieć o tym liście” – zastanowiła się. – „A jeśli nie bezpośrednio Pablowi, to przynajmniej Majkowi… o ile z nim w ogóle da się gadać. Ech, jak ja już mam wszystkiego dość!” – westchnęła, odstawiając na bok dwa pozostawione w przejściu krzesła. – „Która to godzina? Dopiero wpół do dziesiątej… A ja już padam z nóg! Ależ bym poszła spać, oczy mi się kleją… Nie wiem, jak dotrwam do drugiej, dzisiaj to będzie prawdziwa katorga…”

Zwolniwszy do domu Lidię, którą, zgodnie z obietnicą, zastąpiła na ostatni kwadrans jej zmiany w obsłudze sektora A, postanowiła zajrzeć kontrolnie do Antka, jednak w drodze, wyłowiwszy wzrokiem z tłumu wysoką sylwetkę Chudego, przypomniała sobie o skrzynce z dżemem i konfiturą, o której wspomniała jej Zuzia. Zmieniła zatem trajektorię i skierowała się w stronę ochroniarza, jednak ten dokładnie w tym momencie został zaczepiony przez kilku podchmielonych mężczyzn, którzy wskazali mu niepokojącą kotłowaninę w jednym z kątów lokalu. Chudy pokiwał głową i poszedł z nimi w tamtym kierunku, zatem Iza zostawiła go w spokoju i odruchowo rozejrzała się za kimś innym. Tymka chwilowo nie było widać na horyzoncie, za to pod ścianą jak zawsze odcinała się potężna sylwetka Toma, który, ku jej zdziwieniu, znów (albo nadal) rozmawiał z Emilią, podczas gdy Beata wirowała w tańcu na parkiecie w towarzystwie nowo poznanego blondyna.

„No, no!” – pomyślała z mimowolnym rozbawieniem Iza, bez wahania kierując się w stronę Toma i Emilii. – „Emi chyba traci okazję na poznanie nowego faceta, za to Beti sobie nie żałuje…”

– Tomek, mogłabym cię o coś prosić? – zapytała, podnosząc głos, by ochroniarz mógł ją usłyszeć wśród dudniącej muzyki.

Tom natychmiast podniósł głowę i wyprostował się w pozycji gotowości bojowej.

– Jasne, Iza.

Emilia, której pytanie Izy przerwało wypowiedź w pół zdania, ocknęła się jak z transu i przejechała dłonią po czole.

– Ups, sorry – powiedziała przepraszająco. – Nie będę wam już przeszkadzać, faktycznie, wypadło mi z głowy, że przecież jesteście w pracy.

– Tom, lecimy, interwencja! – rzucił nagle przebiegający obok Tymek, który ni stąd, ni zowąd zmaterializował się przed nimi, jakby wyłonił się spod ziemi. – Szybko, Chudy potrzebuje pomocy!

Tom zerknął niepewnie na Izę, która natychmiast dała mu znak, żeby biegł z odsieczą do Chudego, po czym, spojrzawszy przepraszająco na Emilkę, biegiem podążył za kolegą. Rzeczywiście w przeciwległym kącie lokalu rozpoczęła się większa kotłowanina z udziałem kilku agresywnych, rozkrzyczanych młodych mężczyzn, których zachowanie nawet z daleka wskazywało na przedawkowanie alkoholu, a być może również innych bliżej nieokreślonych substancji. Trzej ochroniarze z rutynową wprawą zabrali się za ich unieszkodliwianie, co Iza obserwowała ze spokojem na twarzy, znając bowiem możliwości kolegów, nie obawiała się o skutek interwencji. Stojąca przy niej Emilia również przyglądała się mocującym się mężczyznom z zaciekawieniem połączonym z lekkim przestrachem.

– Poradzą sobie? – zagadnęła do Izy.

– Pewnie – uśmiechnęła się ta, wygładzając na sobie kelnerski fartuszek. – Co mieliby sobie nie poradzić, od tego tu są. A ty co? Nie tańczysz? – zerknęła na nią spod oka.

– Nieee – pokręciła głową Emilia, a jej twarz przybrała wyraz niechęci. – Nie mam dzisiaj melodii do tańca, może innym razem. Ważne, że Beti dobrze się bawi – dodała, ruchem głowy wskazując na szalejącą na parkiecie koleżankę. – Oby się tylko nie nacięła, tak jak ja.

(c.d.n.)