Anabella - Rozdział LXXIX (cz. 9) - De te fabula narratur

Iza pokiwała lekko głową, jednak nie miała ochoty podejmować i rozwijać tematu uczuć i rozczarowań, który zbyt mocno dotykał ją osobiście. Lepiej było odsunąć od siebie wszelkie myśli z tym związane i na nowo rzucić się w wir pracy… tak, lepiej… zdecydowanie lepiej. Tym bardziej, że muzyka właśnie ucichła i Antek zapowiedział kwadrans przerwy, na co tłum zebrany na parkiecie jak na komendę powrócił do stolików.

Przeprosiwszy Emilię, Iza wróciła do obsługi klientów, którzy teraz jeden przez drugiego zamawiali piwo i napoje, przez co wszystkie kelnerki oraz dziewczyny przy barze musiały uwijać się jak pszczoły w ulu. Dopiero kiedy muzyka znów huknęła z głośników, restauracyjna część sali w mgnieniu oka opustoszała i zmęczona kelnerska ekipa znów mogła chwilę odetchnąć.

– Iza, zerknij do szatni chłopaków, Chudemu coś się stało – zagadnęła Izę Wiktoria, kiedy ta z górą brudnych naczyń na tacy zmierzała na zaplecze. – Zdaje się, że zdrowo oberwał przy tej interwencji.

Zaniepokojona Iza szybko odniosła naczynia do kuchni i biegiem skierowała się do pomieszczenia, w którym mieściła się męska szatnia dla personelu, często używana przez Antka, a rzadziej przez ochroniarzy, gdyż ci przebierali się głównie w składziku przy schodach. Rzeczywiście, na ustawionym na środku krześle siedział Chudy z głową odchyloną do tyłu i z chusteczką higieniczną przyciśniętą do krwawiącego nosa, zaś nad nim, niczym słup soli, sterczał Tymek, po którego minie widać było, że bardzo chętnie by pomógł, tylko nie wie jak.

– Łukasz, co się stało? – rzuciła od progu Iza, podchodząc do nich pośpiesznie i pochylając się nad ochroniarzem. – Krew ci leci z nosa?

– Mhm – mruknął Chudy. – Spoko, nie przejmuj się, Iza… nic mi nie jest.

Jednak Iza bez przekonania pokręciła głową, zauważyła bowiem, że krwawiący nos nie był jego jedynym problemem, lecz prawe oko również miał artystycznie podbite, a w poprzek policzka biegło mu długie i szerokie zadrapanie, jakby ktoś przejechał mu po twarzy ostrym kawałkiem szkła. Do tego wydawał się dziwnie oszołomiony, jakby ogłuszony, i nienaturalnie blady, co mogło wskazywać na jakieś inne obrażenia, dużo groźniejsze niż rany widoczne na twarzy.

– Ale ogólnie dobrze się czujesz? – zapytała z troską, wyciągając rękę i przejeżdżając mu dłonią po czole i policzku. – Jakiś blady jesteś…

– Dostał z główki w splot słoneczny – wyjaśnił jej Tymek. – Mało co nie zemdlał.

– Daj spokój, Tym – skrzywił się z niechęcią Chudy. – Aż tak źle nie było. Trochę mnie zamroczyło w pierwszej chwili, ale dałem radę.

– Niedobrze – pokręciła głową Iza. – Nie podoba mi się to. Wiesz co, Łukasz? Powinieneś się położyć – dodała stanowczo. – Chociaż na pół godziny, to ci dobrze zrobi. Pójdziemy do gabinetu szefa i położysz się na kozetce z nogami do góry, tam o wiele szybciej dojdziesz do siebie niż na tym krześle. Okej?

– E, nie, zostaw, Iza – zaprotestował niemrawo Chudy. – Tu jest dobrze.

– Nie, nie jest dobrze – odparła z werwą. – Przecież widzę, że ci słabo, nie udawaj. No już, wstajemy! – rozkazała mu stanowczym tonem. – Słyszysz? Mówię do ciebie! Wstawaj! Tymek, pomóż mu, co?

Tymek posłusznie rzucił się do pomocy, ujął za ramię stawiającego lekki opór Chudego i pomógł mu dźwignąć się z krzesła. Ten wyprostował się chybotliwie i mocniej przycisnął do nosa przesączoną chusteczkę, gdyż po zmianie pozycji zebrana w środku przegrody nosowej krew poleciała tak szerokim strumieniem, że aż spłynęła mu po szyi za koszulę.

– Co za piła! – mruknął ze zdegustowaną miną pod adresem Izy. – Ech… kobiety!

Jednak w tym momencie zachwiał się na nogach, aż Tymek musiał go przytrzymać pod ramię, żeby nie stracił równowagi.

– Piła czy nie piła – wzruszyła ramionami Iza. – Masz coś do kobiet? Próbuję ci tylko pomóc. Człowieku, przecież ty ledwo trzymasz się na nogach! – dodała z niepokojem. – No już, idziemy, bez gadania! Położysz się i dam ci świeżą chusteczkę, jakiegoś lodu ci przyniesiemy… Tymek, prowadź go do gabinetu, tylko ostrożnie!

(c.d.n.)