Anabella - Rozdział LXXV (cz. 11) - De te fabula narratur

– Fundamenty już są – poinformował ją z satysfakcją Majk, kiedy zbliżyli się do grobu pana Szczepana, wokół którego leżały niewielkie sterty rozkopanej ziemi. – Zobacz, zainstalowali zbrojenia, teraz to już elegancko wyschło i po weekendzie będzie można stawiać pomnik.

– Ach, super! – ucieszyła się, zgarniając z cementowej płyty resztki starych, zwiędłych kwiatów i kładąc w ich miejsce nowo przyniesione, zakupione przed chwilą gałązki białego bzu. – Czyli jednak znaleźli dla nas czas?

Majk rzucił się do pomocy przy porządkowaniu grobu, zbierając zwiędłe kwiaty i wypalone lampki nagrobne do foliowej reklamówki, którą wyjął z kieszeni.

– Znaleźli – skinął głową, podstawiając Izie reklamówkę, by mogła wrzucić do niej śmieci. –Co prawda trochę im w tym pomogłem, bo wydzwaniałem ostatnio kilka razy, żeby wreszcie z tym ruszyli. Projekt gotowy, pogoda idealna, zaliczka wpłacona… Nie cierpię, jak coś mi wisi nad głową tygodniami.

– Aha – uśmiechnęła się Iza, zerkając na niego spod oka. – Z szefem nie ma żartów!

– Nie ma – przyznał z powagą.

Porządkowanie grobu jak zawsze przebiegło sprawnie i po kilku minutach oboje stanęli nad nim w skupieniu, by pomodlić się za dusze pana Szczepana i jego Hani. A jednak dzisiaj Izie jakoś ciężko było się modlić… Czy to dlatego, że od kilku tygodni miała wrażenie, że stoi na rozstaju dróg? Stoi tam i nie wie, którą z nich pójść… którą wybrać, żeby nie popełnić jakiegoś kosztownego błędu…

„A serce niczego mądrego mi podpowie” – pomyślała smutno. – „Niestety, Szczepciu. Mogę liczyć tylko na swój rozum. Chociaż z nim też w tych sprawach nie bywa najlepiej…”

Poczuła, że Majk obejmuje ją ramieniem, i przylgnęła do niego odruchowo, opierając głowę na jego ramieniu. Przez kilka minut oboje w milczeniu patrzyli na płonący znicz otoczony gałązkami białego bzu. Światełko pamięci o tych, którzy już odeszli z tego świata i którzy nigdy więcej nie zobaczą tak pięknej wiosny jak dziś…

– Życie jest krótkie – odezwał się nagle cicho Majk. – Takie cholernie krótkie, elfiku…

Pokiwała głową, nieco zdziwiona tą filozoficzną refleksją w jego ustach lecz w pełni z nią zgodna. Jak zresztą można byłoby się z nią nie zgodzić, stojąc nad grobem młodej, zaledwie dwudziestoośmioletniej kobiety, którą przedwczesna śmierć na całe pół wieku oddzieliła od ukochanego męża?

– Ja sam mam już więcej lat, niż miała Hania, kiedy zabrało ją z tego świata – ciągnął w zamyśleniu Majk. – I kiedy patrzę na tę jej tabliczkę, czuję się trochę, jakbym żył na kredyt. A mimo wszystko mam wrażenie, że ona i tak przeżyła więcej ode mnie.

– Tak – przyznała smutno Iza. – Ja też nieraz o tym myślałam. Czuję dokładnie to samo.

– Jesteśmy jak zombie – mówił dalej Majk, nie odrywając oczu od płonącego znicza. – Żyjemy tylko pozornie i tracimy czas. Bezpowrotnie…

– To prawda – wyszeptała cichutko.

– Ty jeszcze jesteś młoda – zauważył łagodnie. – Dwadzieścia trzy lata to jeszcze żaden wiek. A ja? Za niecały miesiąc kończę trzydzieści cztery. Powinienem już dawno mieć w pełni poukładany świat wokół siebie… nie tylko firmę, ale i dom, do którego chciałoby się wracać po robocie. Kogoś zaufanego, kto by przytulił o każdej porze dnia i nocy… i chociaż jednego takiego Edka… A tymczasem co? Klęska. Jestem jak ten jałowy ugór na samym końcu świata. Niby nie przejmuję się tym i rżnę głupa przed ludźmi, ale w środku to mnie jednak coraz bardziej boli.

Iza wstrzymała oddech, z jednej strony porażona tym smutnym wyznaniem, lecz z drugiej ucieszona, że oto Majk uderza w taką osobistą nutę. Ostatnio przecież tak rzadko to robił! Powinna zatem podchwycić tę niespodziewaną okazję do szczerej rozmowy, skłonić go na nowo do otwarcia przed nią serca. Na pewno tego potrzebował, inaczej nie zaczynałby takiego ciężkiego tematu! A ona wszak miała dziś dużo czasu i gdyby tylko chciał, mogłaby zostać z nim na cmentarzu aż do wieczora. Ach, zatrzymać go! Rozmawiać! Dać mu mówić! Tak, niech mówi… niech odkrywa przed nią swoją duszę, aby mogła pomóc mu w trybie terapii…

(c.d.n.)