Anabella - Rozdział LXXV (cz. 12) - De te fabula narratur

– Każdy człowiek, choćby nie wiem jak był zrezygnowany, przez całe życie podświadomie szuka szczęścia – odparła cicho, starannie dobierając słowa. – Nawet jeśli wie, że go nie znajdzie, to mimo wszystko ta potrzeba pozostaje w nim na zawsze.

– Nawet jeśli wie, że go nie znajdzie… – powtórzył w zamyśleniu Majk. – Tylko skąd on ma to wiedzieć? Skąd ma mieć pewność, że na pewno go nie znajdzie, Iza? Bo tak sobie wmówił i dobrowolnie zamknął się na wszystko?

Urwał na chwilę i mocniej objął ją ramieniem.

– A jeśli to błąd? – podjął cichszym i jakby lekko zdławionym głosem. – Jeśli los da nam niespodziewanie drugą szansę, to czy mamy prawo ją odrzucić? Bo jeśli to jest wciąż ta sama szansa, tylko widziana z innej strony? Jak w magicznym lustrze… Nie, Iza. Nie wolno zamykać się na szczęście. Życie jest skrajnie nieprzewidywalne i nigdy nie wiemy, co nas czeka za zakrętem.

Iza słuchała go z niedowierzaniem i lekko ściśniętym sercem. Jego słowa były jak powiew wiosennego wiatru na pustkowiu, pełne słońca i nowej nadziei… A zatem dlaczego nie podobało jej się to, co mówił? To były wszak słowa człowieka, który zdawał się powoli leczyć ze swych dawnych demonów i mentalnie otwierać się na życie. Czyż choć częściowo nie było to zasługą ich przyjacielskiej terapii? Powinna się z tego cieszyć! Cieszyć się i dopingować go, a potem sama wziąć z niego przykład! Dlaczego więc nie cieszyła się? Dlaczego jej serce przeszywało takie dziwne i irracjonalne poczucie straty? Jakże to? Nie chciała szczęścia dla własnego przyjaciela? Wolałaby, żeby nadal pozostawał na nie zamknięty? Zamknięty na szczęście… i na miłość?

Przed jej oczy wrócił tysiące razy odpychany obraz kobiecej postaci stojącej przy barze w Anabelli i czułym gestem wsuwającej dłoń w jego włosy. Wercia. Piękna dziewczyna o ciepłym uśmiechu, jedyna spośród tamtych wielu, która została w jego orbicie i ostatnio pojawiała się w niej coraz częściej. A jeśli on był już na drodze do przewalczenia dawnych sentymentów i złamania wieloletniej blokady w sercu? Jeśli lada moment zwycięży w tej walce i uwolni się wreszcie ze swych niemożliwych marzeń o Ani? Jeśli uzna, że jeszcze zdąży zacząć żyć, i postawi na przynajmniej połowiczne szczęście? Nie odtrąci go tak, jak ona sama odtrąciła szansę na połowiczne szczęście u boku Victora…

Ścisk w sercu nasilił się tak, że Iza aż zachwiała się na nogach. Po co jej to mówił? Szukał jej akceptacji, przyzwolenia? A może pochwały w trybie terapii? Przyjacielskiego wsparcia?… Zesztywniała nagle i nie panując nad własnym zachowaniem, odsunęła się od niego. Świat skąpany w wiosennym kwietniowym słońcu niespodziewanie ściemniał i stracił barwy, stał się szary i ponury jak listopadowy poranek. Majk bez słowa cofnął ramię i przez kilkanaście długich sekund przyglądał jej się spod oka.

– Wolałabyś, żebym został zatwardziałym idealistą, prawda? – zapytał w końcu z żartobliwą nutą w głosie, która jednak skrajnie kontrastowała z jego poważną, przygnębioną miną. – O to się nie bój się, elfiku. Nigdy nie przestałem i nie przestanę nim być.

Iza schyliła się nad grobem i nerwowym gestem poprawiła równo i nienagannie ułożoną tam gałązkę bzu. Następnie wyprostowała się i stanowczym ruchem zarzuciła sobie na ramię zsuwającą się torebkę.

– Wracajmy już, Majk – odparła cicho, nie patrząc na niego. – Późno się robi, a ja dzisiaj mam potwornie mało czasu.