Anabella - Rozdział LXXV (cz. 4) - De te fabula narratur

– Dostał dziesięć miechów – oznajmiła Iza Marcie, kiedy przed ostatnimi popołudniowymi zajęciami usiadły na parapecie okna w uczelnianym holu, by wypić swą tradycyjną kawę z automatu. – To wcale nie tak dużo, bo zaliczą mu na poczet kary cztery i pół miesiąca aresztu tymczasowego, czyli ma jeszcze do odsiedzenia tylko połowę. A to znaczy, że we wrześniu już wyjdzie na wolność.

– Pięć miesięcy minie jak mrugnięcie okiem – przyznała Marta. – Najgorsze już za nim, teraz musi po prostu przetrzymać to do końca.

– Przetrzyma – zapewniła ją z przekonaniem. – Gdybyś ty widziała, jak się ucieszył z wyroku! Nie mieliśmy z panem Stasiem możliwości porozmawiać z nim po rozprawie, bo zaraz go wyprowadzili, ale widziałam, że od razu odżył, jakby mu skrzydła u ramion urosły. Nasz adwokat zrobił genialną robotę. On też był bardzo zadowolony, że udało się zejść z wymiarem kary poniżej roku więzienia, a do tego obiecał, że pogada ze znajomym naczelnikiem o jakichś przyzwoitych warunkach dla Kacpra. Uff, ależ ulga! Pan Stasio zachwycony, jak wyszedł z sądu, to aż się popłakał na ulicy ze wzruszenia.

Relatywnie korzystny wyrok w sprawie Kacpra w istocie napełnił Izę optymizmem, a pana Stanisława wprawił w istną euforię. Po zakończonej rozprawie starszy pan czym prędzej pobiegł do domu, by stamtąd zadzwonić z dobrą wieścią do brata i bratowej, zaś Iza z miejsca udała się na uczelnię, by zdążyć jeszcze na chociaż część zajęć. Następnie miała w planach zjeść szybko obiad i na wieczór udać się do pracy, a ponieważ rano nie zdążyła wypić kawy, przerwa spędzona z Martą na rozmowie przy ulubionym napoju jeszcze bardziej poprawiła jej nastrój.

– No dobrze, Martuś, wystarczy już o Kacprze – powiedziała energicznie, pociągając kolejny łyk aromatycznego płynu z papierowego kubeczka. – Teraz powiedz mi coś o sobie. Jak się bawiliście z Danielem w Anabelli? Ja miałam taki ukrop, że na koniec nawet nie zdążyliśmy porozmawiać.

– Było super – zapewniła ją Marta. – Wybawiliśmy się po wszystkie czasy, muzyka była po prostu cudowna! W dodatku Dan spotkał tam swojego kumpla z liceum, Mateusza, a on z kolei był w większym towarzystwie, więc przy okazji poznałam sporo fajnych ludzi. Widzieliśmy cię kilka razy, jak krążyłaś między stolikami, ale nas obsługiwała jakaś inna dziewczyna, taka ruda.

– Tak, Lidia – potwierdziła Iza. – Miała do obsługi sektor A, więc pewnie tam usiedliście. Szczerze mówiąc, to nawet nie zauważyłam, gdzie w końcu wylądowaliście.

– A raz nawet zajrzał do nas twój szef – podjęła Marta, zerkając na nią spod oka. – Osobiście przyniósł nam piwo, chipsy i paluszki. Bardzo fajny facet, ma super poczucie humoru i widać, że wszyscy go lubią.

– To prawda – uśmiechnęła się z dumą.

– A on chyba bardzo lubi ciebie, co? – mrugnęła do niej Marta. – Patrząc po tym, jak pogratulował ci zdanego egzaminu…

– Myślę, że tak – zgodziła się wesoło Iza. – Innych z ekipy też bardzo lubi, oczywiście z wzajemnością, bo my za nim po prostu przepadamy. Najlepszy szef pod słońcem. Ogólnie mamy w zespole bardzo dobre relacje, dlatego tak świetnie mi się tam pracuje.

Marta przyglądała jej się przez chwilę z uwagą znad kubeczka dymiącej kawy.

– No tak – pokiwała głową. – Nie dziwię się. Zresztą facet ma już swój wiek i duże doświadczenie, pewnie traktuje was tam wszystkich jak ojciec.

– Dokładnie tak.

– Hmm – mruknęła Marta. – Tak właśnie pomyślałam.

(c.d.n.)