Anabella – Rozdział LXXVI (cz. 11)

– W pewnym sensie tak – przyznała Amelia. – Ale kto nie ryzykuje, ten nie idzie do przodu, prawda? Takie są zasady rynku. I nie myśl, mała, że jesteśmy parą oszołomów, którzy ulegają emocjonalnym impulsom. Nadal bez przerwy nad tym myślimy, zastanawiamy się, co będzie lepsze, co warto, a czego nie warto, ważymy za i przeciw. To nie jest tak, że pójdziemy w coś na hurra, bez drobiazgowego przeanalizowania sytuacji. Jednak z naszych analiz wynika, że ta restauracja ma wszelkie szanse przynieść wysoką stopę zwrotu, oczywiście pod warunkiem, że zrobimy to po pierwsze szybko, a po drugie profesjonalnie.

– No tak… rozumiem – zgodziła się Iza.

– Dlatego zamówiliśmy już fachowy projekt takiego lokalu – podjął Robert. – Obecnie jest w trakcie opracowywania i widać, że facet, który nam to robi, naprawdę zna się na rzeczy. Rozplanował nam już fajnie podziemie… bo chcemy zrobić podpiwniczenie budynku i wykorzystać je na magazyny oraz na kuchnię – wyjaśnił Izie. – Pokażemy ci projekt, jak już będzie wstępna wersja na papierze. Myślę, że następnym razem, kiedy wpadniesz do Korytkowa, będziemy już dysponować zarysem całości, a może nawet pełnym planem.

– Okej – westchnęła Iza, uznając, że nie powinna kontestować odważnych planów siostry i szwagra, jeśli oni sami byli do nich głęboko przekonani.

– A do ciebie będziemy mieć prośbę później – dodała Amelia. – Czyli na etapie kreowania tożsamości lokalu. Masz w tym spore doświadczenie, sama nieraz powtarzasz, że w Lublinie pracujesz w takim miejscu z duszą.

– To prawda – przyznała Iza, starannie kryjąc smutek, jaki na te słowa, na króciutką chwilę i w zupełnie niespodziewany sposób, ogarnął jej serce.

– Chodzi nam o to, że, jak już kiedyś chyba wspominaliśmy, w tej restauracji chcielibyśmy serwować dania i desery francuskie – dokończyła myśl Amelia, puszczając do niej porozumiewawcze oko. – A do tego będzie nam potrzebna twoja rada. Przynajmniej na początku.

– Ech! – uśmiechnęła się mimowolnie Iza. – No jasne, mogłam się domyślić… Chcecie oprzeć tożsamość lokalu na francuskiej kuchni i tym sposobem nadać mu ten oryginalny rys, o którym mówiłaś?

– Dokładnie tak! – odparli naraz Robert i Amelia.

Wszyscy troje prychnęli śmiechem na ten zbieg okoliczności świadczący o wyjątkowej jednomyślności panującej w domu państwa Staweckich.

– Ale o tym porozmawiamy jeszcze w swoim czasie – zaznaczył Robert, poważniejąc. – Na razie musimy postawić budynek i wyposażyć go w podstawową infrastrukturę, twojej pomocy będziemy potrzebowali dopiero na etapie wystroju wnętrza i planowania oferty. Dajemy sobie na to rok, to znaczy chcielibyśmy, aby restauracja ruszyła od przyszłego sezonu wakacyjnego, a najlepiej już od wiosny. Maj przyszłego roku byłby idealny, nie, Mel?

– Aha – przyznała Amelia. – Maj, najdalej czerwiec.

– I właśnie tak będziemy celować – skinął głową Robert. – Liczę, że nasz projekt razem ze wstępną wyceną inwestycji będzie gotowy na koniec maja, do tego czasu załatwię formalności kredytowe i od czerwca będzie można ruszyć z budową.

– Tylko nie mów o tym nikomu, dobrze, Iza? – zastrzegła Amelia. – Zwłaszcza o tym profilu francuskim. To jest pomysł, który w naszym przypadku sam się narzuca, skoro mamy ciebie, ale i tak lepiej, żeby na razie nikt o tym nie wiedział. Nie chcielibyśmy, żeby ktoś nas uprzedził… zwłaszcza Krzemińscy. Wiem co prawda, że ty z nimi nie rozmawiasz, ale sama wiesz, jak szybko plotki potrafią się nieść po Korytkowie.

– Jasne – mruknęła Iza.

Amelia, zapewne pomna niedawnych niefortunnych plotek na temat Victora, do których rozsiania sama się przyczyniła, zerknęła na nią spod oka i przez chwilę wyglądała, jakby miała ochotę o coś ją zapytać, jednak powstrzymała się.

– Plotki się niosą, to jedno – potwierdził Robert, podnosząc się z fotela, by zaciągnąć zasłony na oknach, gdyż na dworze zapadł już zmrok. – A drugie to dziwne podchody tej pokręconej rodzinki. Lepiej mieć się na baczności i to pod każdym względem.

– Jakie podchody? – zapytała czujnie Iza, czując, że z nerwów robi jej się niedobrze.

– Daj spokój, Robik – machnęła ręką Amelia. – Po co do tego wracać?

– Jakie podchody? – powtórzyła nalegająco Iza.

Amelia westchnęła, rzucając mężowi dyscyplinujące spojrzenie.

– Nie chciałam ci o tym mówić, bo po co? – odpowiedziała Izie. – Ale w czwartek, czyli dzień przed twoim przyjazdem była u mnie z sklepie stara Krzemińska. Pytała o ciebie.

Iza wzdrygnęła się na wspomnienie wczorajszej sceny na drodze do kościoła.

– O mnie? – powtórzyła, starając się przybrać zdziwiony wyraz twarzy, choć informacja ta bynajmniej jej nie zdziwiła.

(c.d.n.)