Anabella – Rozdział LXXVI (cz. 12) - Powieści dla dziewczyn

– Aha – pokiwała głową Amelia. – Chciała wiedzieć, czy to prawda, że będziesz matką chrzestną małego Kmiecika, bo oczywiście plotki standardowo poszły już po Korytkowie… i czy w związku z tym przyjedziesz na weekend majowy, żeby wziąć udział w jego chrzcie. Co ciekawe, stara jędza była dla mnie bardzo miła, wręcz słodka jak cukierek, chociaż z oczu aż bił fałsz… jak zwykle zresztą. Nie wiem, o co konkretnie jej chodziło, ale to na pewno ma jakiś związek z ziemią od Andrzejczakowej. No bo z czym innym?

– Na pewno z tym – zgodził się stanowczym tonem Robert. – Oni nadal myślą, Iza, że jesteś wyłączną właścicielką działki, więc pewnie chciała pogadać z tobą na osobności i spróbować załatwić rzecz po swojemu.

– Ale ja od razu popsułam jej szyki – zaznaczyła nie bez dumy Amelia. – Powiedziałam, że, owszem, będziesz w ten weekend w Korytkowie, ale nie będziesz miała ani chwili czasu na audiencje… znaczy, nie użyłam dokładnie tego słowa, starałam się być bardzo grzeczna, ale taki był mniej więcej mój przekaz. No i odczepiła się na szczęście.

– Odczepiła się, albo i nie – podjął sceptycznie Robert, zajmując z powrotem miejsce na fotelu po zasłonięciu wszystkich okien. – To znaczy ona sama może i tak, ale Krzemińscy jako klan to już niekoniecznie.

– Bo? – zdziwiła się Amelia.

– Bo nadal krążą w pobliżu jak sępy – odparł z niesmakiem Robert. – Wyobraź sobie, że dzisiaj widziałem tutaj ich gówniarza, podjechał tym swoim czarnym BMW i przez pół godziny jakoś dziwnie blisko się tu plątał.

Serce Izy zabiło mocniej. Michał był dziś w Korytkowie? Niby nie było w tym nic dziwnego, jednak informacja ta w naturalny sposób zelektryzowała ją do szpiku kości. Bo czy na pewno to był przypadek? A jeśli…

– No to co? – wzruszyła ramionami Amelia. – Przecież obok jest ich hotel, mają teraz pełne obłożenie, młody ma prawo tu się kręcić.

– Ma, nie mówię, że nie – zgodził się Robert. – Ale on nawet nie zajrzał do hotelu, samochód zaparkował dziesięć metrów od naszej furtki i łaził tu w tę i z powrotem. A kiedy wyszedłem zza rogu i popatrzyłem na niego, to ukłonił mi się grzecznie… prawie że z szacunkiem… jak nie on. No co? – uśmiechnął się na widok powątpiewającej miny żony. – Chyba nie powiesz mi, Melciu, że to jest jego normalne zachowanie? Odkąd pamiętam, zawsze był z niego kawał chama, nawet nie raczył spojrzeć na człowieka, jeszcze gorzej niż jego ojciec. A dzisiaj… miód po prostu. Taki sam słodziak jak jego matka, kiedy gadała z tobą. Tyle że on o nic nie pytał, nawet trochę się zgasił na mój widok, a zaraz potem wsiadł w samochód i odjechał. Tak czy inaczej, jak na moje oko, to oni coś knują – dodał stanowczo. – Mam nawet podejrzenia, że tak ogólnie wiedzą o naszych planach inwestycyjnych, a przynajmniej domyślają się, że będziemy coś stawiać na tej działce, i podstępem chcą się dowiedzieć co. Dlatego tym bardziej musimy się mieć na baczności i nie puszczać pary z ust. Okej, Iza?

– Oczywiście – odparła Iza, siląc się na obojętną minę i neutralny ton, przepełniona gorącym pragnieniem jak najszybszej zmiany tematu. – Ale co tam Krzemińscy, Robciu… szkoda na nich czasu. Miałeś nam opowiedzieć, co planujesz w związku z Agą i Pepusiem, bo ja zrozumiałam… nie wiem, czy słusznie, ale tak to odebrałam… że to w jakiś sposób wiąże się z waszą inwestycją.

Amelia również spojrzała wyczekująco na męża.

– Właśnie! – szepnęła, a jej oczy na nowo rozbłysły zaintrygowaniem.

– Czekaj, najpierw sama spróbuję zgadnąć! – podchwyciła Iza, przypatrując się badawczo szwagrowi. – Chcesz zlecić Adze nadzór nad waszą restauracją?

Robert pokręcił głową z rozbawieniem.

– Nie – odparł spokojnie. – Tak szczerze mówiąc, jeśli chodzi o nadzór nad lokalem, to naszym marzeniem jest twój powrót, siostra. Z twoim doświadczeniem byłabyś najlepszą szefową tej budy. No, ale na razie jeszcze nie ma co o tym gadać – dodał oględnie, widząc jej sceptyczną minę. – Skończ swoje studia i dopiero wtedy będziemy cokolwiek negocjować. Póki co myślałem o czym innym, mianowicie o tym, o co ostatnio zapytał nas architekt. A zapytał nas, jak pamiętasz, Melu, o to, czy nie chcielibyśmy przypadkiem dostawić drugiego poziomu.

(c.d.n.)