Anabella – Rozdział LXXVI (cz. 13) - Powieści dla dziewczyn

– A tak, rzeczywiście! – podchwyciła Amelia. – Chodzi o to, Iza, że planowaliśmy budynek parterowy z podpiwniczeniem, czyli dwa poziomy, z czego jeden, ten w podziemiu, byłby przeznaczony na infrastrukturę gospodarczą, a drugi, na parterze, na dużą salę restauracyjną z możliwością rozwijania jej latem w formie zadaszonego tarasu.

– Bardzo dobry pomysł – przyznała Iza.

– I nasz projektant pyta nas, czy nie chcielibyśmy dobudować od razu jeszcze jednego poziomu – dokończyła Amelia. – W sensie pierwszego piętra, gdzie z czasem można by zaaranżować jakąś dodatkową salę albo coś.

– Problem w tym, że to w oczywisty sposób zwiększa koszty inwestycji – zaznaczył Robert. – Ale mimo wszystko rozważamy to z Melą, bo zawsze łatwiej od razu postawić budynek z piętrem, niż za jakiś czas zrywać dach i dobudowywać, nie? A kto wie, czy taka przestrzeń naprawdę z czasem się nie przyda. Na razie, na czas rozruchu, na pewno będziemy musieli ograniczyć się do dwóch dolnych poziomów, a ewentualna góra stałaby niewykończona, tak na wszelki wypadek i z myślą o przyszłym rozwoju. Ale to nie byłoby głupie, dlatego skłaniamy się powoli ku decyzji, żeby jednak dostawić to piętro.

– Jesteście szaleni – pokręciła głową Iza.

– No i teraz, jak tak gadaliśmy o Agnieszce, wpadł mi do głowy pewien pomysł – ciągnął Robert, patrząc z uwagą na Amelię. – Właśnie w związku z tym piętrem. Pomyśl, Melu… Dopóki niczego tam nie zaaranżujemy, głupio by było, gdyby cały poziom stał niedokończony i nieogrzewany. Tymczasem można by na części metrażu wykroić małe mieszkanko…

– Ach! – wykrzyknęły zgodnie wpatrzone w niego w natchnieniu Iza i Amelia.

– Dla Agi i Pepusia? – upewniła się Iza.

– Tak właśnie sobie pomyślałem – skinął głową Robert. – Co wy na to?

– Super pomysł! – odparła zachwycona Iza. – Wręcz rewelacyjny, Robciu! Dla Agi to by była wielka rzecz.

– Mel? – Robert patrzył wyczekująco na żonę.

Amelia w odpowiedzi ostrożnie podniosła się z kanapy, w czym przeszkadzał jej sporych rozmiarów brzuch, podeszła w milczeniu do jego fotela i schyliwszy się nad nim, czule ucałowała go w usta. Mężczyzna z radością odwzajemnił jej pocałunek, po czym ujął jedną z jej dłoni i na długą chwilę przycisnął do niej wargi, przymykając oczy. Iza uśmiechnęła się do siebie na ten widok, jak zawsze wzruszona niemym wyrazem uczuć, jakie na co dzień okazywali sobie siostra i szwagier.

– W takim razie rzecz postanowiona – oznajmił z satysfakcją Robert, zrywając się z fotela, by ustąpić na nim miejsca żonie. – Usiądź sobie, kochanie, nie będziesz przecież stać. Nie potrzeba mi więcej argumentów, drogie panie. Po takiej reakcji na mój spontaniczny pomysł dostałem skrzydeł u ramion i wiem już, co mam robić! – dodał wesoło. – W tym tygodniu przekażę architektowi, że decydujemy się na dobudowanie pierwszego piętra i poproszę o zaaranżowanie części przestrzeni pod dwupokojowe mieszkanie z kuchnią. To nawet nie powinno być trudne, bo przecież możemy wykorzystać pion kominowy i wodno-kanalizacyjny, który będzie szedł z podziemia na wysokości kuchni.

– Genialny pomysł, Robciu – pochwaliła go Amelia, posłusznie sadowiąc się w fotelu. – Dla nas to nie problem, bo góra i tak stałaby pusta, natomiast Aga miałaby u siebie święty spokój i dziesięć razy bliżej do pracy. Nie musiałaby na co dzień znosić fochów ojca i wyrzutów matki, byłaby niezależna. A Pepuś mógłby częściej bywać u nas… zwłaszcza jak urodzi się Klarcia – tu z tkliwym uśmiechem położyła sobie dłoń na brzuchu. – Nawet mogłybyśmy dogadać się z Agą, żeby jakoś zmieniać się w opiece nad obojgiem… hmm? Pomyślimy nad tym.

– Melciu, Robik… oboje jesteście aniołami – oznajmiła im z uznaniem Iza, kładąc dłoń na ramieniu Roberta, który teraz, zamieniwszy się miejscami z żoną, usiadł obok niej na kanapie z twarzą rozpromienioną jak słońce. – I niech Bóg wam to wynagrodzi. A ja ze swojej strony… bo jako chrzestna Pepusia czuję, że też powinnam pomóc w tej inicjatywie… wezmę na siebie koszty wyposażenia ich mieszkanka.

– Daj spokój, Iza – pokręciła głową Amelia. – Ty masz teraz swój własny remont, to przecież będzie studnia bez dna.

(c.d.n.)