Anabella – Rozdział LXXVI (cz. 4)

Skąpany w słońcu przedkościelny dziedziniec wypełniony był pokaźnym tłumem ludzi zbierających się na uroczystą sumę. Wchodzący do środka sąsiedzi w bardziej lub mniej życzliwy sposób pozdrawiali stojącą przed wejściem głównym rodzinę Kmiecików oraz towarzyszących im gości, z ciekawością zerkając przy tym na ubranego na biało Pepusia, którego tuliła w ramionach elegancko ubrana Iza Wodnicka. Dziewczyna, również spowita w śnieżnobiałą sukienkę, z ciemnymi, równo uczesanymi włosami ozdobionymi wsuwkami w kształcie białych kwiatów, wyglądała jak ideał świeżości i niewinności, doskonale komponujący się stylem z ubiorem trzymanego na rękach chłopca. Zaciekawione spojrzenia przyciągała również Agnieszka Kmiecik, odświętnie ubrana na niebiesko i uczesana w wytworny kok matka dziecka, która z kolei całą swą postacią przywodziła na myśl zimną i pozbawioną uczuć kamienną figurę, nieprzystępną jak lodowa skała.

Nie omieszkano również otaksować wzrokiem starszego pana Kmiecika, który rzadko bywał w kościele ze względu na słaby stan zdrowia, lecz który dziś, pomimo wyraźnie odbijającego się na twarzy schorowania, pofatygował się na chrzest swego jedynego i – jak podkreślano wymownie z ust do ust – nieślubnego wnuka. Mężczyzna, z kwaśną i manifestacyjnie niezadowoloną miną, siedział na ławeczce przy kościelnym parkanie, a stojąca nad nim żona czujnie pilnowała, by słońce nie świeciło mu na głowę. Jednocześnie przyciszonym głosem rozprawiała z ciotką Agnieszki, a matką jej kuzyna Grzegorza, wysokiego i szczupłego dwudziestoletniego chłopaka o nieco wystraszonym wyglądzie, który dziś miał zostać ojcem chrzestnym Pepusia.

– Grzesiu, popraw sobie kołnierzyk! – zakomenderowała ta ostatnia, na co chłopak posłusznie wykonał polecenie. – I stój prosto, pamiętaj! Żebyś mi się nie garbił w kościele! Nie chcesz chyba, żeby Agniesia musiała się za ciebie wstydzić?

Agnieszka spojrzała na oboje z nieprzeniknioną miną, pod którą z trudem kryła oznaki irytacji, nie odezwała się jednak ani słowem. Tymczasem do Izy, która, kołysząc w ramionach śpiące dziecko, oddaliła się o kilka kroków od swojego towarzystwa, niespodziewanie podszedł ubrany w jasną koszulę i lekką marynarkę Piotrek Siwiec. Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona i nieco skonfundowana, bowiem pomimo jej próśb Agnieszka z premedytacją nie zaprosiła go na chrzciny Pepusia, istniała zatem obawa, że jego obecność nie będzie z jej strony mile widziana.

– O, cześć, Piotrku! – rzuciła półgłosem, odchodząc jeszcze dwa kroki na bok i zerkając z niepokojem na odwróconą do nich plecami Agnieszkę. – Nie spodziewałam się ciebie dzisiaj. Specjalnie przyjechałeś do nas z Małowoli?

– Tak, mimo wszystko zależało mi, żeby być na chrzcie Pepika – wyjaśnił Piotrek, z uśmiechem zaglądając do białego becika, w którym spało utulone w jej ramionach niemowlę. – Nie martw się, nikomu nie będę się narzucał, stanę sobie gdzieś z tyłu, tego nawet Aga nie może mi zabronić. Tylko że słuchaj, Iza, mam prośbę… Na koniec będzie święcenie pamiątek, ty też na pewno masz jakieś dla Pepa. Mogłabyś przy okazji wziąć i to?

Mówiąc to, sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyciągnął z niej białe pudełeczko z przeszklonym wiekiem, za którym zabłysnął w słońcu złoty chrzcielny łańcuszek z medalikiem. Iza popatrzyła na niego z mieszaniną zdziwienia i wzruszenia.

– Kupiłeś mu złoty medalik na łańcuszku? – zapytała cicho.

– No – skinął głową. – Ze świętym Józefem. Chciałem, żeby i ode mnie miał coś na pamiątkę. Potrzymasz to do poświęcenia i przekażesz potem Adze dla niego? Nie musisz jej mówić, że to ode mnie, po prostu jej to daj, okej?

– Okej – szepnęła Iza. – Nie ma sprawy. Wsuń mi to jakoś do torebki, dobrze? Nie mam wolnej ręki, trzymam Pepcia i nie chcę, żeby się obudził.

– Jasne – uśmiechnął się Piotrek, schylając się, by włożyć swój prezent do wiszącej na jej ramieniu torebki. – Czekaj… o, już. Z góry dzięki.

Nachyliwszy się teraz nad śpiącym dzieckiem, przyglądał mu się przez chwilę jak zaczarowany, delikatnie pogładził palcem jego maleńką, zaciśniętą w piąstkę rączkę, po czym odsunął się i odszedł w stronę wejścia do kościoła. Iza znów zerknęła z niepokojem na Agnieszkę, ta jednak nie patrzyła w ich stronę, lecz nerwowo szukała czegoś w torebce. Domyślając się, że jest to jej reakcja na skrajnie irytującą ciotkę i jej niezdarnego syna, dziewczyna westchnęła i z dezaprobatą pokręciła głową.

„Znowu zrobiłaś głupotę, Aga” – pomyślała, odprowadzając wzrokiem postawną sylwetkę Piotrka, która właśnie znikała w mrocznym przedsionku kościoła wśród tłumu innych wchodzących. – „To on powinien być jego ojcem chrzestnym, a nie ten twój nieopierzony kuzynek. Na Piotrka zawsze mogłabyś liczyć i mieć w nim oparcie, bo nikomu nie zależy na Pepusiu bardziej niż jemu…”

(c.d.n.)