Anabella – Rozdział LXXVI (cz. 5)

Porzuciła jednak tę smutną myśl, gdyż oto przed drzwiami kościoła pojawili się Robert i Amelia, pozdrawiając ją z daleka porozumiewawczymi ruchami dłoni. Iza uśmiechnęła się do nich promiennie, z dumą wskazując im oczami na trzymanego na rękach Pepusia, na co Amelia pokiwała głową, a Robert w wesołym geście podniósł w górę kciuk.

Po chwili również jej grupka skierowała się w stronę kościoła, gdyż za dwie minuty miała się rozpocząć msza. Rodzice Agnieszki i jej ciotka udali się na zarezerwowane miejsca, zaś Iza, Agnieszka i Grzesiek wraz z Pepusiem stanęli pod chórem, zgodnie z liturgią mającego się odbyć sakramentu. Ponieważ Izę, która nosiła dziecko przed kościołem, rozbolały już ręce i musiała przynajmniej trochę odpocząć, przekazała chłopca matce, Grzesiek bowiem nie miał odwagi dotknąć niemowlęcia. Agnieszka z kamienną miną przejęła od Izy śpiącego synka, dla wygody oddając jej trzymaną na ramieniu torbę z niemowlęcymi akcesoriami.

Puste miejsce obok Agnieszki znów przypomniało Izie o Rafale i kolejna fala żalu ogarnęła jej serce. Jakże inaczej osiem miesięcy wcześniej wyglądał chrzest małego Edzia Lewickiego! Obok byli wszak oboje kochający rodzice, którzy pomimo kryzysów umieli być razem i którzy przywitali go na świecie z dumą i radością.

„Straszny bydlak z tego Rafała” – pomyślała smutno. – „I takie coś uważa się za mężczyznę? Cóż, Aga zawsze miała słabość do takich nieodpowiedzialnych gnojków…”

Urwała jednak myśl, nagle zdawszy sobie sprawę, że implicite zawiera w niej oskarżenie również pod adresem samej siebie. Nie, nie myśleć o tym… Nie myśleć! Skupić się na tym, co działo się wokół, na Pepusiu i na modlitwie za niego…

Wścibskie spojrzenia korytkowskich sąsiadów, którzy tłoczyli się w ławkach i przejściach po obu stronach głównej nawy kościoła, ślizgały się głównie po postaci Agnieszki, jednak nie omijały też Izy, która zwracała powszechną uwagę swą śnieżnobiałą sukienką przywodzącą na myśl strój panny młodej. Obie dziewczyny czuły na sobie ów nieznośny, sępi wzrok, dlatego kiedy rozpoczęła się liturgia, z ulgą ruszyły na przód kościoła, by zająć miejsca w okolicach prezbiterium.

I wtedy w pamięci Izy znów wyświetliła się analogiczna scena z chrztu Edzia – idący przodem rodzice z chłopcem na rękach, a za nimi chrzestni. Majk w garniturze, ze swą fantazyjnie rozczochraną czupryną, a obok niego Ania w obcisłej sukience o barwie pudrowego różu… To wtedy odkryła, że pomimo namiętności, jaką Majk od lat żywił do Ani, ona kompletnie do niego nie pasowała! Szli wówczas w stronę ołtarza jak w jego dawnych, najskrytszych marzeniach, a ona, Iza, patrzyła na to i wyobrażała sobie Anię w ślubnej bieli, wiedząc, że to jednak nie to… a przynajmniej nie do końca…

Dziś to ona sama była ubrana na biało. Idzie oto główną nawą niewielkiego korytkowskiego kościoła jak w swoich dziewczęcych snach. W owych snach zawsze obok niej szedł błękitnooki przystojniak z burzą blond włosów opadającą na czoło. Przystojniak, którego zaledwie wczoraj, przed jego własną matką, otwarcie nazwała kłamcą i egoistą. Bo niestety taka była prawda… Lecz teraz, w jej wizji, to nie ma znaczenia, bo Iza czuje, że oboje pasują do siebie jak nikt inny na świecie. Idzie obok niej… on, mężczyzna jej życia! Wystarczy, że odwróci głowę, a napotka jego uśmiech i wlewające w nią życie światło jego oczu. Najukochańszych oczu w kolorze srebrzystego księżyca… nie, zaraz, chwila!… błękitnych! Oczywiście, że błękitnych.

Ocknęła się w chwili, gdy zahaczyła butem o ławkę, wywołując tym krótki, nieprzyjemny hałas. Zerknęła w lewo – obok niej stał przyszły ojciec chrzestny Pepusia, wymoczkowaty Grzesiek rozglądający się wokół niezbyt przytomnym wzrokiem. Ach, powrót do rzeczywistości! Jakiś chochlik na dnie jej duszy uśmiechnął się ironicznie. Stop, wystarczy. Nie myśleć o tym! Nie myśleć o niczym! Spokój i skupienie.

(c.d.n.)