Anabella – Rozdział LXXVI (cz. 6)

Ćwiczenie siły woli przyniosło zamierzony efekt, dzięki czemu Iza mogła z pełną trzeźwością umysłu uczestniczyć we mszy. Kiedy zbliżał się moment chrztu, przejęła z rąk Agnieszki Pepusia, który przy tym manewrze nagle się obudził i otworzył swe niebieskie oczka, podobne zarówno do oczu swej matki, jak i do znanych Izie z fotografii oczu młodego pana Szczepana.

– Byle tylko nie chciał teraz jeść – szepnęła do niej zaniepokojona Agnieszka, korzystając z tego, że jej głos zagłuszała uroczysta pieśń. – Przecież jak zacznie się drzeć, to będzie masakra i wstyd na całą wiochę!

– Ciii… – odszepnęła uspokajająco Iza, ostrożnie rozplątując dziecku pod bródką wiązania białej czapeczki. – Nie stresuj się, Aga, wszystko będzie dobrze. Chrzest potrwa tylko kilka minut, a potem najwyżej wyjdziesz z nim i nakarmisz go gdzieś na uboczu. Zresztą zobacz… on wcale nie ma zamiaru płakać!

Rzeczywiście, rozbudzony Pepuś ani myślał marudzić, lecz rezolutnym wzrokiem rozglądał się po nieznanym otoczeniu, przy czym jego szczególną uwagę przyciągały rozświetlone słońcem kolorowe witraże zamontowane w górnej części kościoła. Barwne szybki tak mu się spodobały, że nie odrywał od nich zaciekawionego spojrzenia również w czasie, gdy Iza podniosła się już z ławki i na wezwanie celebransa wraz z Agnieszką i Grześkiem podeszła z nim do chrzcielnicy. Dopiero kiedy Agnieszka zdjęła mu czapeczkę, Pepuś przeniósł na nią wzrok i od tej chwili wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczkami, jak zaczarowany. Czy to dlatego, że na jasnych włosach i twarzy jego matki również igrały barwne odblaski witraża? Zapewne…

„Szczepciu, czuwaj nad nim” – pomyślała Iza, zwracając się do zmarłego staruszka, imiennika chłopca. – „Opiekuj się nim z zaświatów tak, jak moja mama i mój tata opiekują się mną. Niech nigdy nie zabraknie mu miłości…”

– Szczepanie, ja ciebie chrzczę… w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego…

Plusk wody spływającej po główce niemowlęcia i opadającej na dno chrzcielnicy, a także sama jej mokra faktura zdziwiły Pepusia na tyle, że jeszcze szerzej wytrzeszczył oczka, wciąż jednak nie odrywając ich od twarzy swej matki. Agnieszka również patrzyła na niego w napięciu, niespokojna o to, by nie zaczął krzyczeć. Chłopiec jednak nie miał takiego zamiaru, lecz kiedy tylko woda spłynęła, a towarzyszący księdzu kościelny suchą ściereczką otarł z resztek kropli jego główkę, niespodziewanie wyciągnął obie rączki w stronę Agnieszki i obdarzył ją swym pierwszym w życiu szerokim, bezzębnym uśmiechem.

Na ten widok łzy wzruszenia zakręciły się w oczach Izy, na kilkanaście sekund całkowicie przysłaniając jej wzrok. Czyż ten pierwszy, rozkoszny uśmiech dziecka, skierowany do matki w takiej chwili, nie był najpiękniejszym symbolem nadziei na przyszłość? Czy w tym jednym uśmiechu nie kryła się odpowiedź na wszystkie bolesne pytania, jakie Agnieszka od prawie roku musiała zadawać sobie w duszy po karygodnej wolcie Rafała? I nade wszystko – czy na taki uśmiech można było pozostać obojętnym?

Jednak kiedy obraz przed jej oczami znów się ustabilizował, ze smutkiem zauważyła, że Agnieszka dawno już odwróciła wzrok od dziecka i z zaciętą, kamienną miną wpatrywała się w ścianę za plecami księdza. Również Pepuś przestał już się uśmiechać i na nowo z zaciekawieniem odkręcał główkę, by popatrzeć na kolorowe szkiełka witraży prześwietlonych intensywnymi promieniami majowego słońca.

„Niech ci Bóg błogosławi, moje ty biedactwo” – pomyślała Iza, ostrożnie naciągając mu na główkę białą welurową czapeczkę. – „I niech da ci to, czego nie da się kupić za żadne pieniądze tego świata…”