Anabella - Rozdział LXXVII (cz. 10)

Edzio zaśmiał się znowu i nagle, bez ostrzeżenia, chwycił ją za włosy, zacisnął na nich piąstkę i szarpnął z całej siły.

– Ach, puszczaj! – zawołała rozbawiona Iza, starając się uwolnić z uścisku małych, silnych paluszków. – Ty łobuzie!

– Edi, nie wolno! – ofuknęła go surowo Lodzia, natychmiast łapiąc synka za rączkę i starając się rozluźnić jego chwyt. – Co ty wyprawiasz! To przecież boli ciocię! Tak się nie robi! Sorry, Iza, on tak zawsze – dodała przepraszającym tonem. – To jego kolejne hobby, nie przepuści nikomu, kto ma na tyle długie włosy, żeby móc wczepić w nie palce. Majka to już parę razy prawie oskalpował… No już, Edi! Wystarczy!

Rozbawiony Edzio posłusznie rozluźnił uścisk i pozwolił wyplątać swą rączkę z włosów Izy, po czym przechylił się mocno w jej ramionach w dół, jakby na znak, że teraz chce być posadzony na podłodze.

– Tak, możesz go puścić, Iza – skinęła głową Lodzia. – Nie będziemy ciągle nosić go na rękach, oprych waży już prawie dwanaście kilo, kto by to wytrzymał!

Iza w duchu przyznała jej rację i ostrożnie posadziła na dywanie wywijającego się z jej objęć chłopca, który, natychmiast gdy tylko poczuł pod sobą powierzchnię podłogi, przybrał pozycję do raczkowania i jak błyskawica ruszył wzdłuż pokoju w stronę drzwi.

– Ale szybko raczkuje! – zdumiała się Iza. – Jak rakieta! Jak wy jesteście w stanie go upilnować?

– Łatwo nie jest! – przyznała ze śmiechem Lodzia, ruszając za synkiem, który po chwili znalazł się w przedpokoju i z zaciekawieniem przyglądał się stojącym tam butom Izy. – A najgorsze jest to, że maluch w tym wieku wszystko bierze do buzi… Edi, zostaw! – zawołała, zauważywszy, że chłopiec właśnie sięga po jakiś zagubiony na podłodze drobiazg i podnosi go do ust. – Tego się nie je! Słyszysz? Wypluj to w tej chwili!

Iza z rozbawieniem przyglądała się, jak schylona nad synkiem Lodzia zmusza go do otwarcia buzi i wyciąga z niej niepożądany przedmiot.

– Dwa grosze – westchnęła, pokazując Izie obślinioną miedzianą monetę. – Nie mam pojęcia, skąd to się tu wzięło, ale Edi w pół sekundy znajdzie na podłodze wszystko. Odkurzacz i wykrywacz metalu w jednym… a potem bach, wszystko do buzi! Czekam już z niecierpliwością, kiedy skończy raczkować i zacznie chodzić, może wtedy łatwiej będzie nad nim zapanować… Edi, nie! – zawołała znów surowo, widząc, że dziecko, chwyciwszy w rączkę sznurówkę jednego z ustawionych równo w kącie butów Pabla, wkłada ją do ust i ssie jak cukierek. – Zostaw, to jest brudne!

– Ach, ty mały łobuziaku! – pogroziła mu palcem Iza, na co Edzio roześmiał się serdecznie i znów przybrawszy pozycję na czworakach, poraczkował w stronę kuchni.

– Czekaj no, wpakujemy cię do krzesełka – zadecydowała Lodzia, biegnąc za nim, łapiąc go w locie i podnosząc z podłogi, na co dziecko zapiszczało, na znak protestu z całej siły wierzgając nóżkami. – No co? Spokojnie, Edik, zaraz przecież będziesz jadł obiadek… A może najpierw chcesz kawałek banana?

Na wzmiankę o bananie Edzio natychmiast się uspokoił, przestał wierzgać i z zainteresowaniem spojrzał na matkę.

– Bababa! – zawołał z entuzjazmem.

– Chcesz? – uśmiechnęła się Lodzia, mrugając przy tym porozumiewawczo do Izy. – Dobrze będzie banan, ale najpierw grzecznie siadamy… Izunia, przysuń mi to krzesełko, okej? Dzięki, kochana… No, siadaj, Edi, mama zaraz da banana, ale musisz być grzeczny, dobrze?

– Bababa! – powtórzył nalegającym tonem Edzio, posłusznie pozwalając usadzić się w krzesełku i przypiąć do oparcia szelkami. – Bababa!

– Tak, już ci daję! – zapewniła go Lodzia, sięgając do koszyka z owocami i wyciągając z niego banana, a następnie ściągając z niego skórkę. – Poczekaj, utnę połowę… no masz.

Zachwycony chłopiec z radosnym piskiem chwycił w rączkę podaną mu połówkę banana i z miejsca wpakował go do buzi, nadgryzając duży kawałek. Iza patrzyła na niego z rozbawieniem, podziwiając energię, którą aż buzował, i całe jego rezolutne zachowanie, a także dwa białe dolne ząbki, które wyrosły mu od czasu, kiedy widziała go ostatnio.

– Uwielbia banana – wyjaśniła jej Lodzia. – To jego ulubiona przekąska. Prawda, panie kierowniku? – uśmiechnęła się do synka. – Banan jest najlepszy!

– Bababa – potwierdził z powagą Edzio, pakując głębiej do buzi obśliniony kawałek banana.

– A ja tymczasem podgrzeję ci zupkę – oznajmiła Lodzia, sięgając do lodówki po niewielki garnuszek przykryty szklaną pokrywką, a po chwili zastanowienia wyciągając stamtąd też dwa inne, większe. – I przy okazji wstawimy już obiadek dla tatusia, mówił, że dzisiaj wróci wcześniej. Izunia, potrzymasz mi to?

– Jasne – skinęła głową Iza, natychmiast rzucając się do pomocy.

(c.d.n.)