Anabella - Rozdział LXXVII (cz. 13) - Powieści dla dziewczyn

– Dobrze, że cię widzę, Iza – zagadnął tymczasem Pablo, chętnie dolewając sobie zupy. – Miałem właśnie zamiar skontaktować się z tobą w sprawie Kacpra.

– Aha? – zaciekawiła się Iza. – Co u niego?

– Maciek miał dzisiaj wieczorem dzwonić do jego stryja – ciągnął Pablo. – Ale dam mu znać, że wszystko już przekazałem tobie. Chodzi o to, że udało mi się załatwić mu całkiem niezłe warunki odsiadki, w dwuosobowej celi i z regularnymi widzeniami co trzy, cztery tygodnie.

– Ach, super! – ucieszyła się Iza. – Nareszcie!

– Mhm – uśmiechnął się, schylając się nad talerzem i przełykając kolejne łyżki zupy. – Co prawda chciałem zorganizować mu osobną celę, ale naczelnik w tym momencie nie ma takich możliwości. Może w lecie coś uda się zmienić, wtedy sporo osób kończy odsiadywanie wyroków i będą przetasowania. Oczywiście niczego nie mógł mi na sztywno zagwarantować, bo co miesiąc przybywa kilku do kilkunastu nowych więźniów i sytuacja zmienia się dość dynamicznie. Ale za to obiecał, że zadba o dobry wybór współlokatora, ma mu dokwaterować kogoś spokojnego i jak najmniej zdegenerowanego. A to jest chyba w tym wszystkim najważniejsze.

– O tak – pokiwała głową Iza. – Pan Stasio właśnie najbardziej boi się tego, żeby Kacper nie stoczył się moralnie i psychicznie w tym więzieniu. Dlatego dziękuję ci, Pablo… naprawdę bardzo dziękuję.

– Drobiazg – machnął ręką. – Zrobiłem, co mogłem, ja też nie mam nieograniczonych możliwości, ale sądzę, że to wystarczy. Osobna cela to też dla Kacpra może wcale nie być dobre rozwiązanie, bo chłopak jest z natury towarzyski i w takim odosobnieniu mógłby całkiem zdziczeć. A tak będzie miał przynajmniej na co dzień do kogo gębę otworzyć.

– Właśnie miałam to mówić – wtrąciła Lodzia, podnosząc głowę znad zupki Edzia, który z pełną buzią przenosił po kolei rezolutny wzrok z ojca na nią lub na Izę. – Samotność nikomu dobrze nie robi, zwłaszcza na taką skalę, a on już chyba dosyć długo siedział sam.

– Ponad pięć miesięcy – westchnęła Iza.

– Otóż to – przyznał Pablo. – Więc jeśli trafi mu się jakiś fajny współtowarzysz, to dwuosobowa cela może się okazać optymalnym rozwiązaniem. Będziemy to monitorować. Iza, ty zresztą też regularnie podpytuj Kacpra, jak mu się mieszka z kumplem, i w razie czego, gdyby coś nie grało, będę znowu interweniował u naczelnika.

– Oczywiście – przytaknęła Iza. – Dzięki, Pablo. A powiedz mi… kiedy będziemy mogli odwiedzić go z panem Stasiem?

– A właśnie! – podchwycił, dojadając resztki zupy z talerza, a następnie dolewając sobie z wazy trzecią porcję. – Byłbym zapomniał. Pierwsze widzenie macie wstępnie umówione na dwudziestego pierwszego maja, trzeba będzie tylko potwierdzić datę i ustalić dokładną godzinę.

– Super – szepnęła.

Myśl o tym, jak wielką radość informacja ta sprawi panu Stanisławowi, z miejsca poprawiła jej nastrój, przynajmniej na jakiś czas równoważąc jej ciężkie refleksje na temat Victora i Michała. Od czasu kwietniowej rozprawy Kacpra faktycznie nie udało się jeszcze odwiedzić go w więzieniu, bowiem pomimo uzyskanego na piśmie, względnie korzystnego wyroku, widzenia z nim były wstrzymane do czasu uregulowania formalności związanych z przydziałem do odpowiedniego oddziału i celi. Interwencja Pabla kończyła ten trudny okres przejściowy i rozwiązywała przynajmniej jedną ze spraw, które męczyły ją psychicznie w ostatnich tygodniach.

– Poczekajcie, przyniosę drugie danie – zadeklarowała Lodzia, wycierając buzię Edziowi i wyciągając go z krzesełka. – Iza, potrzymasz chwilę na kolanach naszego małego draba?

– Jasne – zgodziła się natychmiast Iza, wyciągając ręce po chłopca.

– Zaza! – zaśmiał się Edzio.

– Tak, idź do cioci, rozrabiako – powiedziała do synka Lodzia. – Tylko nie dokuczaj jej, pamiętaj, że to nasz gość. Nie, Pablo, ty kończ zupę, później weźmiesz go od Izy – dodała, zwracając się do męża, który przy jej pierwszych słowach natychmiast odłożył łyżkę na znak gotowości do przejęcia dziecka. – Jedz, kochanie, przecież widzę, jaki jesteś głodny. Zaraz doniosę ci jakieś konkretniejsze danie.

– Dziękuję, skarbie – uśmiechnął się Pablo, znów z przyjemnością schylając się nad talerzem z resztkami pomidorówki.

(c.d.n.)