Anabella - Rozdział LXXVII (cz. 4) - Powieści dla dziewczyn

– Oczywiście, że będę chciała słuchać – zapewniła ją ciepło Lodzia, opadając z powrotem na swoje krzesło i stanowczym gestem podsuwając jej talerzyk z ciasteczkami. – Proszę, częstuj się, kochana… Wypijemy sobie herbatkę i porozmawiamy. Sama już nieraz przekonałam się, jak ważne jest, żeby przed kimś się wygadać, wyrzucić z siebie to, co nas dusi. A ja ze swojej strony obiecuję ci, że nikomu nie powtórzę z naszej rozmowy ani słowa.

– Okej – uśmiechnęła się blado Iza.

– No to mów, jak to było z Victorem – podjęła Lodzia, zerkając na nią z dyskretną ciekawością. – Ale tak szczerze i od samego początku, od pierwszego dnia, kiedy się poznaliście. Jak widziałaś to ze swojej strony? No wiesz, tak… od środka? On ci się naprawdę ani trochę nie podobał?

Ostatnie pytanie zadała z mimowolną nutką niedowierzania w głosie. Iza znów uśmiechnęła się leciutko i pokręciła głową.

– Nie, Lodziu, to nie tak. Szczerze mówiąc, to jest tak skomplikowane, że sama nie wiem, od czego zacząć… ale chyba zacznę od początku, czyli od tego, co spowodowało, że nie mogłam przyjąć Victora. Mimo że, obiektywnie rzecz biorąc, nic nie stałoby na przeszkodzie, żeby mógł zostać mężczyzną mojego życia.

– Naprawdę? – szepnęła Lodzia, patrząc na nią z rosnącym zaintrygowaniem.

– Naprawdę – pokiwała głową. – Myślisz, że jestem ślepa i nie znam wartości Victora? To przecież bardzo atrakcyjny facet, który ma wszystko, w czym mogłaby się zakochać kobieta. Również ja. Był nawet moment, w zimie w Liège, kiedy przez chwilę poważnie zastanawiałam się nad taką możliwością. Nad tym, żeby otworzyć na niego serce pomimo świadomości, że mógłby mi dać… i ja jemu też… tylko częściowe szczęście. Mnie samej na dłuższą metę to by może nawet wystarczyło, nie jestem aż tak wymagająca i znam swoje miejsce w szeregu. Ogólnie wiem, że taki mężczyzna jak Victor dla takiej dziewczyny jak ja to łut szczęścia i gwiazdka z nieba. Ale widzisz… ja za nic w świecie nie umiałabym go skrzywdzić. Bo chociaż, odtrącając go, w jakimś stopniu na pewno go skrzywdziłam i sprawiłam mu ból, to gdybym go nie odtrąciła, skrzywdziłabym go jeszcze bardziej. I akurat tego jestem w stu procentach pewna.

Lodzia patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami.

– Ale… dlaczego? – wyszeptała zdezorientowana.

– A jak myślisz? – zapytała smutno Iza. – Jaka może być przyczyna, dla której kobieta odrzuca względy takiego faceta jak Victor, i robi to po to, żeby go nie skrzywdzić?

Na kilkanaście sekund zapadła cisza, w trakcie której Lodzia przyglądała jej się przenikliwie z miną człowieka, który głęboko myśli i analizuje postawiony problem.

– Widzę tylko dwie możliwości – odparła końcu ostrożnie.

– No? – uśmiechnęła się lekko Iza, mimo wszystko zaciekawiona tym, na ile łatwo komuś innemu odgadnąć odwieczną tajemnicę jej duszy.

– Pierwsza to taka, że są jakieś przeszkody w tobie… ale niezależne od ciebie – podjęła powoli Lodzia, nie spuszczając z niej uważnego wzroku. – Boję się wypowiedzieć tego na głos, bo bardzo bym nie chciała, żeby to było to… i mam nadzieję, że tak nie jest… Chodzi mi o takie rzeczy jak fizyczna niezdolność do związku, a zwłaszcza małżeństwa. Jakaś poważna choroba albo… bezpłodność – dokończyła szeptem.

Iza pokręciła głową przecząco.

– Czyli to nie to?… Uff, Bogu dzięki! – odetchnęła z ulgą. – Już mnie nastraszyłaś.

– Nie, to nie to, Lodziu – odparła łagodnie Iza. – Nie mam żadnej poważnej choroby, przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Kwestii możliwości posiadania dzieci z oczywistych powodów nie sprawdzałam, ale myślę, że tu też nie ma z mojej strony żadnych przeszkód. Zresztą… nigdy nie rozmawiałam o takich sprawach z Victorem i nawet nie wiem, jakie by miał zdanie w tej materii. Może w razie czego to by wcale nie była dla niego wielka przeszkoda? Nie wiem. Dobra, zgaduj dalej – znów uśmiechnęła się lekko.

– No to w takim razie może być jeszcze tylko jedna możliwość – odparła nieco pewniejszym głosem Lodzia. – Przynajmniej mnie nic innego nie przychodzi do głowy. Mianowicie opcja, że nie mogłabyś w stu procentach uszczęśliwić Victora, ponieważ kochasz kogoś innego.

Tym razem Iza pokiwała głową twierdząco, czując przy tym coś w rodzaju ulgi, że, po pierwsze, sama nie będzie musiała od początku tłumaczyć, o co chodzi, a po drugie, że Lodzia nie uważa tego za urojenie czy przesadę, ale za naturalną i wystarczającą przyczynę odrzucenia Victora. Już samo to było jak kojący balsam na jej zbolałe serce.

(c.d.n.)