Anabella - Rozdział LXXVII (cz. 5) - De te fabula narratur

– Rozumiem – szepnęła Lodzia, nadal przyglądając jej się z zafascynowaniem sponad filiżanki stygnącej herbaty z malinami. – Nie widać tego po tobie, nigdy nic nie mówiłaś… ale w sumie nic w tym dziwnego. Takie rzeczy ukrywa się na dnie duszy i nie każdemu można je wyjawić.

– Właśnie – przyznała smutno Iza. – Ja wyjawiłam to tylko kilku osobom, tym najbardziej zaufanym. Zaufanym przynajmniej w swoim czasie, bo jedna z nich… moja przyjaciółka z dzieciństwa… zresztą ta sama, dla której prosiłam Pabla o pomoc w sprawie alimentów i dla której dałaś ubranka po Edziu… Agnieszka… zawiodła mnie i zdradziła w taki sposób, że na wiele lat wszystkiego mi się odechciało.

– Ach! – wyrwało się Lodzi, a jej twarz przybrała wyraz zdumienia, przemieszanego z przestrachem i współczuciem.

– Tak – podjęła spokojnie Iza. – Teraz już jest dobrze, relacje między nami wróciły do stanu poprawności, a nawet, powiedziałabym, pewnej sympatii. Zresztą Aga w głębi duszy jest naprawdę dobrym człowiekiem, tylko strasznie pogubiła się w życiu i przez to ciągle nosi jakieś głupie maski. Choć w sumie… któż ich nie nosi? – dodała w zamyśleniu. – Tak czy inaczej ja ze swojej strony przebaczyłam jej wszystko, a ona poprosiła mnie nawet, żebym została matką chrzestną jej synka, więc w jakiś sposób zawsze będziemy ze sobą związane. Jednak nie zwierzam jej się już z moich prywatnych spraw i nie umiem, ani w myślach, ani w mowie, nazwać jej swoją przyjaciółką.

– Musiała naprawdę bardzo cię zranić – zauważyła smutno Lodzia.

– Bardzo – zgodziła się Iza. – Najbardziej, jak tylko można. No, okej, powiem ci to wprost, co się będę kryć? Aga zdradziła moje zaufanie, kiedy podstępem odbiła mi chłopaka. Tego jednego, jedynego, na którym mi w życiu zależało… którego kochałam całą sobą. Oczywiście wiem, że gdyby on sam nie chciał, to nie dałby się odbić, ale to nie zmienia faktu, że już nigdy nie będę mogła w pełni jej zaufać.

Lodzia patrzyła na nią ze współczuciem.

– Mój Boże – pokręciła głową po dłuższej chwili ciszy. – Zaskakujesz mnie dzisiaj już po raz drugi, Iza. Nigdy bym nie pomyślała, że przeżyłaś taki dramat, tym bardziej że teraz tak bardzo pomagasz tej dziewczynie. Kto by się spodziewał? Jak niewiele wiemy o ludziach…

– Zwłaszcza kiedy w grę wchodzą silne emocje – przyznała smutno Iza.

– Przykro mi – podjęła ostrożnie Lodzia. – Ale powiedz… a propos tego człowieka, którego kochasz… wspomniałaś przed chwilą, że odechciało ci się na wiele lat. Czyli, jak rozumiem, to jest coś, co trwa już dość długo?

– Niestety tak… od około szesnastu lat – uśmiechnęła się leciutko.

– Szesnastu! – powtórzyła zdumiona Lodzia.

– Oczywiście mam na myśli tylko moje uczucia – zaznaczyła Iza. – Zakochałam się w nim na śmierć i życie we wczesnym dzieciństwie i do tej pory nie mogę sobie z tym poradzić. A on niestety wcale mi tego nie ułatwia.

– Znam go? – zaciekawiła się Lodzia i aż wstrzymała oddech.

– Nie – pokręciła głową. – Nie znasz. To chłopak z Korytkowa, przez całą podstawówkę chodziłam z nim do jednej klasy. On też studiuje w Lublinie, jak ja, ale w przyszłym roku już robi magisterium, a ja dopiero będę kończyć licencjat, bo, jak wiesz, miałam dwa lata opóźnienia. Ma na imię Michał.

– Michał – powtórzyła szeptem Lodzia, jakby chciała zapisać sobie to imię w pamięci. – Opowiesz mi o nim coś więcej?

– Opowiem – odparła z westchnieniem Iza. – Skoro już zaczęłam, to opowiem ci wszystko, Lodziu… nie wiem, może to mi trochę ulży? A ty może przez to lepiej zrozumiesz moje postępowanie w sprawie Victora i będziesz mogła powiedzieć mi, co o tym myślisz. Bo ja już powoli sama się w tym gubię.

– Oczywiście, Izunia – podchwyciła żywo Lodzia. – Parę miesięcy temu ty wysłuchałaś mnie i w najgorszym momencie mojego życia pomogłaś mi stanąć na nogi, więc teraz moja kolej. Mów, kochana… zamieniam się w słuch.

W powolnych, z trudem dobieranych słowach, tak jak kiedyś przy Majku, a potem częściowo przy Marcie, choć tej ostatniej nie powiedziała wprost, o kogo chodziło, Iza opowiedziała skrótowo historię swojego nieszczęśliwego uczucia i cierpienia, jakie w związku z tym przeszła, pomijając tylko wstydliwy fakt próby samobójczej, z którego, jak dotąd, zwierzyła się wyłącznie Majkowi. Następnie przeszła do tego, co trzy tygodnie wcześniej zdarzyło się na Placu Po Farze, ze skruchą opisując swoje chaotyczne zachowanie, które samo w sobie, pomijając jej odmowę, niewątpliwie głęboko zabolało Victora, zaś na koniec znów wróciła do sprawy Michała.

(c.d.n.)