Anabella - Rozdział LXXVII (cz. 9) - Powieści dla dziewczyn

– Wiadomo, że definitywnie z tego może nic nie wyjść – ciągnęła Lodzia, nie spuszczając z niej uważnego wzroku. – Ale, moim zdaniem, jeśli nie spróbujesz, kiedyś będziesz tego żałowała. Do końca życia będziesz zadawała sobie pytanie, co mogłoby być, gdybyś nie przełamała żalu i dumy, tylko dała mu tę szansę, o którą cię prosił.

– Tak myślisz? – szepnęła niepewnie Iza.

– Zdecydowanie tak. A wiesz dlaczego? Dlatego że dzisiaj twój Misio może być już kimś innym niż wcześniej. I ty powinnaś przynajmniej dać mu szansę pokazać ci się w nowej odsłonie. Ludzie się zmieniają, Iza, zwłaszcza pod wpływem silnych uczuć. Pablo, obecnie wzór męża i ojca, też kiedyś nie był święty. Mówiąc w skrócie, żył tak jak teraz Majk… czyli byle jak. Co prawda Majka nie można o to winić, bo miał swoje powody – dodała ciszej, jakby z zawahaniem. – A teraz… cóż, pewnie już nie umie inaczej… ja to rozumiem. Ale Pablo? Pomyśl, co by było, gdybym patrzyła krzywym okiem na jego różne grzeszki z przeszłości? Gdybym była radykalna i nieustępliwa? Sama oceń, jak wiele bym straciła. Nie byłoby nas… nie byłoby Edzia… Oczywiście nie namawiam cię, żebyś działała wbrew własnemu przekonaniu, bo do tego musi popychać cię głos serca. Ale jeśli kochasz Misia tak jak ja Pabla…

Przerwał jej wysoki, donośny pisk niemowlęcia dobiegający z sypialni. Wystraszona przenikliwym dźwiękiem Iza zerwała się na równe nogi w obawie, czy coś złego nie stało się Edziowi. Jednak w następnej sekundzie uspokoiła się, gdyż beztroska mina jego matki świadczyła o tym, iż wbrew pozorom nie działo się nic alarmującego. Lodzia bez pośpiechu podniosła się z krzesła.

– Słyszysz, jak piszczy ten nasz mały bandzior? – pokręciła głową z udawaną dezaprobatą, a w jej błękitnych oczach natychmiast błysnęły ogniki dumy i czułości. – To ostatnio jego hobby. Bawi się głosem, aż uszy puchną! Chodź, Izunia, zobaczymy, co u niego… coś mi się wydaje, że nie tylko się obudził, ale do tego jest w znakomitym humorze!

Rzeczywiście, rozbudzony już i wyspany chłopiec stał w łóżeczku, trzymając się szczebelków, i podskakiwał na tłuściutkich nóżkach z szerokim uśmiechem na buzi, a na widok wchodzącej matki zareagował jeszcze głośniejszym niż wcześniej wesołym piskiem.

– Mama! Mamaaaaaaaa!

Dopiero dostrzegłszy Izę, spoważniał i znieruchomiał jak słup soli, przyglądając jej się podejrzliwie.

– No, chodź do mamy, łobuziaku! – powiedziała z uśmiechem Lodzia, schylając się, by wyciągnąć go z łóżeczka. – Wyspaliśmy się na maksa, co? No to już, wyłazimy z tych pieleszy! Zaraz będziemy jeść obiadek, wiesz?

Edzio chętnie dał się wziąć na ręce, nie spuszczając badawczego wzroku z Izy.

– To jest ciocia Iza – oznajmiła mu Lodzia. – Znowu zapomniałeś, prawda? Już dawno u nas nie była. Ale spokojnie, przypomnisz sobie, przekonasz się, jaka to jest fajna ciocia.

– Cześć, Edziulku – uśmiechnęła się Iza. – Ależ ty urosłeś!

Podeszła do nich i ostrożnie dotknęła pulchnej rączki dziecka, a następnie, widząc, że chłopiec nie protestuje, podniosła rękę, by pogładzić go po bujnych złotych loczkach. Edzio przyglądał jej się uważnie, a jego ciemne oczka, hipnotyzująco lśniące jak oczy jego ojca, powolutku rozjaśniały się uśmiechem.

– Zaza! – oznajmił, wyciągając paluszek w jej stronę.

Obie z Lodzią parsknęły na to śmiechem.

– Tak, jestem Iza – ukłoniła mu się z powagą Iza. – A dla mojego małego przyjaciela może być Zaza. Jak pan sobie życzy, proszę pana.

Edzio roześmiał się perliście, jakby rozumiał nie tylko każde słowo, ale i jego żartobliwy ton, po czym wyciągnął do niej obie rączki.

– Zaza, Zaza! – zaszczebiotał wesoło.

Iza z radością przejęła go od Lodzi i utuliła w ramionach.

– Ach, jaki ty jesteś ciężki! – zauważyła ze śmiechem, mimowolnie porównując jego solidnie zbudowane ciałko do leciutkiego jak piórko Pepusia. – Rośnie z ciebie twardy facet!

(c.d.n.)