Anabella - Rozdział LXXVIII (cz. 10) - Powieści dla dziewczyn

– Aż się wystraszyłam, wie panienka – ciągnęła pani Jadzia. – No bo to człowiek sam w domu siedzi, za ścianą puste mieszkanie po nieboszczyku sąsiedzie, na dworze już się ściemnia… Ja tam w duchy nie wierzę – zastrzegła z powagą. – Ale jednak… jakoś tak mi się nieprzyjemnie i straszno zrobiło.

– Nie dziwię się pani – szepnęła Iza.

Na mocy mimowolnego skojarzenia przypomniała sobie dawną scenę z korytkowskiego cmentarza, a potem kolejną, z peronu w Radzyniu Podlaskim, kiedy to w niewytłumaczalny racjonalnie sposób rozmawiała ze zmarłą wiele lat temu panią Ziutą. Czy zjawisko zaobserwowane przez panią Jadzię pochodziło z podobnego wymiaru metafizycznego?

„Szczepcio?” – przebiegło jej przez głowę, jednak natychmiast odrzuciła tę myśl.

Nie, dusza pana Szczepana była już spokojna i szczęśliwa, od dnia jego śmierci Iza przeczuwała to głęboką intuicją graniczącą z pewnością. Poza tym pani Jadzia powiedziała przed chwilą, że nie zna tej osoby.

– Ale pomyślałam, że lepiej sprawdzić jeszcze raz – podjęła sąsiadka. – Wolałam coś zrobić, niż tak siedzieć w fotelu i słuchać tych kroków zza ściany. No to poszłam jeszcze raz. Otwieram drzwi na korytarz i jak nie podskoczę… mało co nie krzyknęłam! Wie panienka, jak to człowiekowi nerwy mogą puścić.

– Tak, wiem – przyznała ze współczuciem Iza. – Na korytarzu pewnie ktoś był?

– No był, był – pokiwała głową pani Jadzia. – Przy schodach stała jakaś kobieta i już miała schodzić na dół, ale jak wyjrzałam, to obejrzała się i popatrzyła na mnie.

– Jak wyglądała? – zapytała tknięta obudzonym przed chwilą przeczuciem Iza, na chwilę wstrzymując oddech.

– Wyglądała jak jakaś cyganicha – odparła pani Jadzia. – Taka niezbyt młoda, ale ode mnie to na pewno sporo młodsza. Czarna, oczy też czarne jak smoła… i miała taką wielką kolorową chustkę na głowie… w ogóle cała była w to owinięta.

Iza pokiwała głową bez wielkiego zdziwienia, a choć ponowne pojawienie się pani Ziuty po prawie roku, jaki minął od ich ostatniej rozmowy na radzyńskim peronie, zaskoczyło ją i lekko zaniepokoiło, informacja, że po mieszkaniu pana Szczepana chodziła właśnie ona, mimo wszystko przyniosła jej coś w rodzaju ulgi. Bądź co bądź pani Ziuta na pewno nie przyszła tu w złych zamiarach.

– Mówiła coś do pani? – zapytała z zaintrygowaniem.

– Mówiła – skinęła głową pani Jadzia. – Zapytała o panienkę, czy panienka tu czasami bywa. Ja powiedziałam, że tak, chociaż ostatnio rzadko, bo panienka ma pewnie teraz dużo pracy i nauki na uczelni… i zapytałam, czy coś panience przekazać. A ona mi na to, że owszem i żeby powtórzyć panience… tylko że to było takie dziwne gadanie, że nic z tego nie zrozumiałam…

Spojrzała niepewnie na Izę, która słuchała jej ze skupioną miną, w gorączkowym wyczekiwaniu na skierowane do niej pośrednio słowa pani Ziuty.

– Co powiedziała? – zapytała w napięciu.

– Powiedziała, że to już jest dobra droga – odparła pani Jadzia, przymykając lekko oczy i marszcząc czoło, jakby chciała wysilić pamięć, by wydobyć z niej każdy szczegół tamtej rozmowy. – Powtarzała to zresztą kilka razy. Dobra droga i dobra droga… i żeby nią iść… i żeby się jej trzymać. Że na razie jeszcze jest mgła i nic nie widać, ale że ta mgła jest potrzebna. Dziwne to jak nie wiem co, ale powtarzam panience tak, jak ona to dokładnie mówiła – zaznaczyła, na co Iza skwapliwie pokiwała głową, nie chcąc przerywać jej ani jednym słowem, by jakiś ważny szczegół nie umknął staruszce z pamięci. – Że ta mgła… święci pańscy chyba tylko wiedzą, skąd jej się wzięła jakaś mgła… że ona jest na razie potrzebna, bo na pełny obraz jest jeszcze za wcześnie. I żeby się nie śpieszyć, tylko poczekać, aż wszystko będzie gotowe… poczekać, aż… tutaj to nie wiem, czy czegoś nie przekręcę – zastrzegła, znów marszcząc czoło i brwi. – Ale postaram się powtórzyć co do słowa. Mówiła, żeby poczekać, aż obraz w lustrze odwróci się do końca – dokończyła niepewnie. – Tak, to było to. Obraz w lustrze ma się odwrócić do końca i dopiero wtedy opadnie mgła. Rozumie panienka coś z tego? Bo ja ani w ząb!

(c.d.n.)