Anabella - Rozdział LXXVIII (cz. 11)

Iza słuchała jej w milczeniu, wstrząśnięta tym proroczym przekazem z zaświatów, tym razem dokonanym za pośrednictwem niczego nieświadomej pani Jadzi. Pani Ziuta znajdowała się w wymiarze, w którym nie było tajemnic… wiedziała wszystko, znała jej przyszłość… Tak jak znała przyszłość Kacpra, któremu przepowiedziała, że w jego życiu nastąpi zmiana i że zacznie się ona pod koniec ubiegłego roku. I tak przecież właśnie było! Kacper trafił do aresztu, gdzie na długie miesiące został oderwany od dawnego hulaszczego życia i niewątpliwie już zrozumiał to i owo.

A ona? O niej pani Ziuta też w przeszłości mówiła niejedno! Motyw drogi… tej właściwej, „dobrej” drogi… pojawiał się w jej słowach właściwie od samego początku. O jaką drogę mogło chodzić? O jaką mgłę? Czy nie o to nieznośne uczucie niepewności, jakie w ostatnich tygodniach towarzyszyło jej bez przerwy i dręczyło jak seria cienkich igiełek wbijanych w sam środek serca? Mgła… już kilka razy wydawało jej się, że jest na pograniczu odkrycia prawdy, zrozumienia czegoś, co wyprowadzi ją z tej mgły… i jak dotąd to jej się nie udało. A teraz jeszcze lustro… czy kiedyś „cyganka” nie wspominała i o lustrze? Tak, na pewno… Tylko kiedy to było i w jakich okolicznościach? Teraz Iza nie umiała sobie tego przypomnieć. Nie miała jednak cienia wątpliwości, że dzisiejsza wiadomość przekazana jej ustami pani Jadzi zawierała szereg bardzo ważnych słów, nad którymi będzie musiała głęboko się zastanowić.

– I nic więcej nie mówiła? – zapytała wymijająco.

– Nie – pokręciła głową pani Jadzia. – Jak tylko powiedziała o tym lustrze, to zaraz odwróciła się i zeszła po schodach. Nawet „do widzenia” nie powiedziała, ani nic. Zanim się obejrzałam, już śladu po niej nie było! Dziwna kobieta. Ale ja panience mówię, że to właśnie ona tu chodziła! – dodała, znów wskazując palcem na podłogę i zniżając głos do poufnego szeptu. – Ona! Tak mi serce podpowiada, chociaż nadal nie wiem, jak ona to zrobiła. Może jakoś umiała po cichu te drzwi otworzyć, ale dziwne to… bo i skąd niby miałaby klucze?

Iza łagodnym gestem położyła dłoń na lekko drżącym z emocji ramieniu sąsiadki, uznając, że dla ich wspólnego dobra powinna jakoś uciszyć jej niepokój, a jedynym sposobem na osiągnięcie tego efektu będzie racjonalizacja dziwnego zdarzenia.

– Niech pani już się nie stresuje, pani Jadziu – odparła uspokajająco. – Bardzo dziękuję, że pani mi o tym opowiedziała, z początku myślałam nawet, że usłyszę coś gorszego. Ja wiem, kto to był.

– Ach, wie panienka! – ucieszyła się pani Jadzia, a po jej minie widać było, że kamień spadł jej z serca. – No to Bogu dzięki!

– Tak, znam tę osobę – potwierdziła z uśmiechem Iza. – I rzeczywiście to ona mogła wejść do mieszkania. Potrafi poruszać się i zachowywać bardzo cicho… choć czasami potrafi też bardzo hałasować – dodała, przypominając sobie stuki i jęki, które niegdyś dobiegały z kaflowego pieca w jej pokoju na stancji. – Tak czy inaczej sprawa wyjaśniona i nie ma się czym przejmować – zapewniła ją łagodnie. – A ja ze swojej strony bardzo pani dziękuję za czujność, bo różne rzeczy się zdarzają. Taki sąsiad jak pani to skarb. Może być pani pewna, że tego nie zapomnę i kiedyś jeszcze się odwdzięczę.

– Ale co też panienka… – obruszyła się pani Jadzia. – Odwdzięczę… po co to takie rzeczy gadać! Toć ja przez przypadek tylko usłyszałam, a jak co się dzieje, to zawsze chętnie zerknę na mieszkanie po Matuszczyku. To żaden kłopot, przez ścianę przecie mieszkam. No, ale nie będę już zawracać głowy panience – dodała oględnie, kierując się w stronę drzwi. – Widzę, że panienka ma jakąś robotę, a ja tu gadam i gadam…