Anabella - Rozdział LXXVIII (cz. 2) - Powieści dla dziewczyn

– Iza?

– Cześć, Misiu.

– Cześć, kochanie. Mam nadzieję, że nie dzwonię za późno?

Ciepły, czuły głos Michała na kilka ułamków sekundy przeniósł ją w dawny świat, którego klimat, zaklęty w jej podświadomości jak w magicznym zwierciadle, odżył i na chwilę powstał jak feniks z popiołów.

– Nie, skądże – odparła rzeczowo. – Jest dopiero po dwudziestej. Zresztą dobrze, że dzwonisz teraz, bo za godzinę muszę być w pracy i mogłabym nie usłyszeć telefonu.

– Tak właśnie pomyślałem – podchwycił żywo Michał. – A jak jeszcze muza będzie grać, to tym bardziej. Codziennie jesteś w robocie?

– Aha, ostatnio codziennie. Skróciłam sobie trochę dniówki, ale za to wolę być na miejscu każdego dnia, żeby ogarniać teren na bieżąco. A co u ciebie?

– U mnie? – powtórzył Michał, jakby zbity z tropu. – Nie no… nic nowego. Aktualnie jestem w Lublinie, kończy się semestr i muszę pozaliczać parę pierdół… a tak to nic ciekawego, po staremu. A wracając do twojej pracy…

– A w Korytkowie? – przerwała mu Iza. – Słyszałam od siostry i szwagra, że biznes ładnie wam się kręci? Zresztą byłam tam przelotem w długi weekend i sama widziałam, jakie mieliście obłożenie w hotelu.

– Taaaak – zgodził się Michał, jakby nie do końca chciał rozmawiać na ten właśnie temat. – Kręci się, to prawda, sezon zaczął się nieźle. A ty w długi weekend byłaś chyba na chrzcie tego bacho… dziecka Agnieszki Kmiecik, tak? Coś mi się tak obiło o uszy.

– Tak, na chrzcie synka Agi – potwierdziła spokojnie Iza. – Jestem jego mamą chrzestną.

– No… słyszałem właśnie – podjął Michał. – Trochę mnie to zdziwiło, szczerze mówiąc, bo myślałem, że już nie gadacie ze sobą… ale widzę, że to się zmieniło od czasu, kiedy trochę byłem w temacie.

– Zmieniło się – przyznała neutralnym tonem, choć uwaga na temat Agnieszki ukłuła ją w sam środek serca. – Od tamtej pory bardzo dużo się zmieniło, Misiu.

Na kilka długich sekund po drugiej stronie linii zapadła cisza, jakby Michał zaniemówił i nie wiedział, co odpowiedzieć.

– No tak – odparł w końcu cicho. – Wiem… Chociaż mam nadzieję, że nie wszystko.

– Z Agnieszką mamy teraz znowu bardzo dobry kontakt – ciągnęła Iza tym samym obojętnym tonem, świadomie ignorując aluzję zawartą w ostatnim zdaniu. – Nie jestem osobą, która lubi nosić w sobie urazę za błędy z przeszłości, zresztą to już teraz nie ma znaczenia. Aga obecnie ma o wiele poważniejsze problemy na głowie, a ja, na ile mogę, staram się jej pomagać, choćby dlatego, że szkoda mi jej dziecka.

– No okej… ale tak prawdę mówiąc, to ona sama strzeliła sobie tego gola – zauważył oględnie Michał. – Trochę niepoważnie do tego podeszła, w końcu guma dużo nie kosztuje i trzeba być naprawdę nieogarniętym, żeby dać sobie zrobić ba… żeby dać się wkopać w dzieciaka – poprawił się szybko. – A teraz ma syf na całe życie.

Iza zesztywniała na te słowa. Bądź co bądź, Michał był jedną z ostatnich osób, które miały moralne prawo krytykować Agnieszkę… ba, w ogóle wspominać o niej w jej obecności! Ale cóż – to był właśnie cały on. Niezmiennie przekonany o swojej racji, ślepy na własne błędy i winy, a za to, w myśl biblijnego powiedzenia o belce i źdźble, zawsze gotowy wytykać je innym.

– Wcale tak nie uważam – odparła chłodno. – Aga to bardzo dzielna dziewczyna, dużo już zniosła i dalej walczy jak lwica. Jeszcze trochę i wszystko sobie poukłada, a jej synek to przecudowny chłopczyk i mówić o nim, że…

– Przepraszam, Iza – przerwał jej szybko Michał, a po jego głosie było słychać, że jest z siebie niezadowolony. – Znowu głupoty gadam. Nie gniewaj się, nie to miałem na myśli. A przynajmniej nie do końca. Zresztą mniejsza o to… Bo w ogóle to niepotrzebnie rozmawiamy o Agnieszce! – dodał tonem usprawiedliwienia. – Przecież nie dzwonię po to, żeby gadać o niej! Nie po to sześć tygodni czekałem na ten telefon, żeby teraz schodzić na jakieś bzdurne tematy. Chcę mówić o tobie – dodał ciszej, w znajomy sposób zmiękczając głos. – O tobie, tylko o tobie… nic innego mnie nie interesuje.

„Uwaga, zaczyna się!” – pomyślała z pobłażaniem Iza. – „Manipulacja, etap pierwszy. Trzeba mieć się na baczności!”

(c.d.n.)